Gjatë debatit lidhur me fajësimin e dytë dhe ndoshta përfundimtar të Presidentit Donald Trump, ka referenca që ai të shpallet presidenti më i keq në historinë e Shteteve të Bashkuara.
Mund të jetë. Vlen të kujtohet, megjithatë, se ka shumë mënyra për të qenë një president i keq dhe të paktën disa nga paraardhësit e tij ofrojnë konkurrencë të fortë për titullin.
Minimalisht, Trump duket i sigurt në përpjekjen e tij për të qenë personazhi më i keq ndonjëherë që ka drejtuar Shtëpinë e Bardhë.
Ndërsa të tjerë presidentë në të kaluarën kanë arritur të mbulojnë cinizmin e tyre dhe egërsinë përballë publikut përmes vetëkontrollit dhe një maske e kundërta ka ndodhur me Trump.
Denoncimet në lajme dhe libra për sjelljen e egër të Trump në privatësi nuk përbëjnë habi pasi janë shumë të ngjashme me mënyrën se si Trump paraqitet në publik. Ai shfaqet në publik me egërsi, cinizëm, shkel dhe shpërfill rregullat, standardet e mirëqenies dhe gjithçka tjetër pozitive.
Pavarësisht se si do të shkojë procesi i fajësimit të Trump, ajo që duhet të jetë e qartë është se është tërësisht e gabuar të pretendosh për zgjedhje të “vjedhura” pa patur fillimisht prova, është e gabuar të nxitësh një turmë në veprim me një fjalim demagogjik etj… Ndoshta ka një mundësi që senati të veprojë kundër tij.
Nëse është kështu, kjo do të kërkonte prishjen e një cikli shumë të vjetër. Brezi i Trump janë njerëz të lindur në vitet 1940, të cilët kaluan në moshë të rritur në vitet 1960 dhe që dominojnë jetën publike edhe tani në të 70-tat e tyre u rritën pas asaj që Tom Brokau e përkujtoi si “Brezi më i Madh”, brezi që kaloi Luftën e Dytë Botërore dhe pa fundin e Luftës së Ftohtë në fund të karrierës së tyre.
Të paktën në aspektin politik, këta njerëz, tani vonë në karrierën e tyre, janë pretendentë për titullin e Gjeneratës më të Keqe ndonjëherë. Ashtu si presidentët më të këqij, ka edhe kandidatë të tjerë.
Diskutime për luftërat ideologjike, për luftërat e kulturës, për politikën e identitetit, për atë që është viktima e vërtetë, për atë që është përçarës, për atë që është hipokriti më i madh dhe kërcënimi i vërtëtë. Brezi i Trump që përfshin Bill Clinton, Neut Gingrich dhe George U. Bush ka diskutuar këto tema për më shumë se gjysmë shekulli.
Trump është gjithashtu gjenerata një që përfshiu Roger Ailes dhe Rush Limbaugh që shpiku përbuzjen e komercializuar dhe një kompleks politiko-mediatik që përfiton nga ligësia, përçarja dhe indinjata. Për qëllime individuale nuk ka rëndësi nëse këto janë reale apo të trilluara.
Për shumicën e demokratëve dhe 10 republikanëve që mbështetën fajësimin, dukej e qartë se ndjesia që ngjallte presidnti aktual ishte thjesht neveria.
Të gjithë njëzëri ishin dakord se sjellja e vetme e Trump pas humbjes së zgjedhjeve ishte mbrojtja e vetvetes.
Ka dy këndvështrime standarde. Një, erdhi nga Udhëheqësi i Minoritetit të Dhomës, Kevin McCarthy, i cili tha se ajo që bëri Trump ishte e gabuar, por që një votim i shpejtë për fajësimin e një presidenti që do të largohet është pa sens dhe përçarës.
Ai tha se do të kishte mbështetur një rezolutë censure, por demokratët nuk ishin të kënaqur.
Por mbrojtja kryesore e Trump ishte të praktikonte sloganin e tij të akuzës dhe shpërqendrimit.
Po fjalët e vrazhda që Robert De Niro, ose Madonna, ose Kathy Griffin, kanë thënë për Trump? Po elementët e pabindur të Black Lives Matter? Po në lidhje me restorantin Red Hen në Lexington, Va., I cili nuk donte t’i shërbente sekretares së shtypit të Trump Sarah Huckabee Sanders?
“Ku është përgjegjësia për të majtën pas inkurajimit dhe normalizimit të dhunës?” tha Rep. Lauren Boebert, gjithashtu një Republikane e Kolorados.
Boebert është 34-40 vjet më i ri se Trump dhe solli në kujtesë se politika e akuzave e shpikur nga një brez i vjetër është duke u transferuar ndër breza në politikanët.
Rep. Cedric Richmond (D-La.), I cili po largohet për t’u bashkuar me Shtëpinë e Bardhë me adiminstratën e Joe Biden, tha se pretendimet e rreme dhe sjellja e çrregullt e Trump gjatë tranzicionit ishin thjesht një zgjatim i sjelljes që ka patur gjatë gjithë presidencës së tij.
Një brez i hershëm i konservatorëve mund të thotë të njëjtën gjë. Kjo kritikë e vjetër e politikës së akuzave ishte e gatshme të shpërqëndronte linjat e vjetra të së drejtës dhe të gabuarës. Sapo të filloni të lejoni që standardet të gërryhen, ju mund të zbuloni se themelet e një shoqërie të civilizuar dhe funksionale janë më të brishta sesa e mendonit.
Sa udhëheqës republikanë, në mendimet e tyre personale, mund të pranojnë se ky është përshkrimi i drejtë i kompromisit që GOP bëri në përqafimin e tij ndaj Trump dhe markës së tij të politikës përçarëse?
Sa përfaqësues të kongresit të të dyja partive do të pranonin se largimi nga standartet e vjetra të respektit institucional është ajo që shpesh e bën jetën në partinë e tyre kaq të pakëndshme dhe joproduktive?
Për një javë, 78-vjeçari, Joe Biden do të marrë detyrën. Ndër njerëzit e tjerë më të rëndësishëm në Uashington do të jetë Kryetarja e Dhomës, 80-vjeçarja, Nancy Pelosi, 78-vjeçari Mitch McConnell, që do të kalojë nga udhëheqja e një shumice të ngushtë të Senatit në një pakicë të ngushtë të Senatit dhe 70-vjeçari Chuck Schumer, që do të marrë përsipër udhëheqësin e shumicës në Senat.
Në fazën e mbylljes së karrierës së tyre, ndoshta ata do të vendosin se dëshirojnë të shmangin veten e tyre nga etiketimi i brezit më të keq. Mënyra për ta bërë këtë është duke gjetur diçka më konstruktive për të bërë sesa të vazhdojnë një diskutim dhe fajësim në lidhje me Donald Trump.
Përkthyer dhe përshtatur nga Politico/ F.H, Konica.al
