Kur Angela Merkel e Gjermanisë siguron SHBA se evropianët do të kontribuojnë më shumë në sigurinë e tyre, qëllimi i saj është të bindë Amerikanët të ruajnë praninë e tyre në kontinent.
Kur Emmanuel Macron i Francës bën thirrje që BE të synojë “autonomi strategjike”, ai pret ditën kur Evropa mund t’i japë lamtumirën SHBA-ve.
legjitimiteti dhe siguria e pasluftës e Gjermanisë kanë mbështetur menjëherë integrimin evropian dhe garancinë e sigurisë së Amerikës si udhëheqësi i NATO-s.
Macron qeveris si trashëgimtar i Gjeneralit Charles de Gaulle dhe i një botëkuptimi post-Suez që thotë se zgjedhja për Evropën është midis pavarësisë nga, ose mbytjes nga SHBA.
Joe Biden nuk duhet të mashtrohet.
Gjermania nuk është gati të braktisë Atlantizmin e saj dhe as Franca Gaullizmin e saj.
Por nëse presidenti amerikan po kërkon një partner të besueshëm në Evropë ai do të bënte më mirë të drejtohej për në Pallatin Elysée sesa në kancelarinë e Berlinit.
Zgjedhja dikur mund të ishte anashkaluar.
Uashingtoni mund t’i drejtohet Mbretërisë së Bashkuar si një ndërmjetës besnik. Brexit ka përmbysur dinamikën e të ashtuquajturës marrëdhënie speciale. Britania tani është larg nga diskutimet e BE-së.
Kërkimi i Macron për atë që BE ka e ka quajtur sovranitet evropian dhe autonomi strategjike do të duket se e skualifikon atë nga roli si shoku më i mirë i presidentit të ri të SHBA.
Të dyja frazat i bëjnë jehonë idesë, të ngulitur fizikisht në forcën de frappe, aftësia bërthamore e pavarur franceze, që Franca dhe Evropa, duhet të jenë të lirë të vendosin vetë pa respekt ndaj Uashingtonit.
Ka retorikë dhe ka realpolitik.
E drejta e Evropës për të vendosurnuk kërkon në vetvete prishjen e marrëdhënieve me Uashingtonin.
Sigurisht, Macron vazhdon të këmbëngulë në nevojën për angazhim politik me presidentin rus Vladimir Putin. Por politikëbërësit francezë e dinë se një Evropë e aftë të mbrojë plotësisht veten është një opsion në horizontin e largët.
Ashtu si Biden, Macron ka nevojë për aleatë të gatshëm të shkojnë përtej idealizmit retorik.
Marrëdhënia midis Shtëpisë së Bardhë dhe Elysée ka qenë prej kohësh më e mirë sesa krenaria kombëtare franceze mund ta pranonte publikisht.
Cilado qoftë teologjia, Franca ka vullnetin politik, dhe kur është e nevojshme, aftësitë ushtarake, për të punuar me SHBA.
Macron ka të drejtë, gjithashtu, në gjykimin se sa më e madhe të jetë pritja e shteteve të tjera të BE-së që SHBA do të qëndrojnë, aq më pak ata do të kontribuojnë në sigurinë e tyre.
Merkel flet gjuhën e Atlantizmit. Ajo privatisht e privon autonominë strategjike.
Sidoqoftë, asgjë nga këto nuk mund të lejohet të kërcënojë interesat ekonomike të Gjermanisë – jo vetëm marrëveshjet e saj të biznesit me Kinën dhe Rusinë.
Nuk mund të pritet që Berlini të zgjedhë midis të drejtave të njeriut dhe shitjeve jashtë, të Volkswagen, BMW ose Mercedes.
Merkel e detyroi BE-ne të përfundonte një pakt të ri investimi me Pekinin përpara se Biden të merrte detyrën.
Dhe ajo vazhdon mbron Nord Stream 2, projekti i mbështetur nga Kremlini për të ndërtuar një tubacion të ri gazi nën Detin Baltik.
Humbësi? Ukraina, një komb që ka një pjesë të territorit të saj të aneksuar dhe një tjetër të pushtuar nga Rusia.
Kancelarja nuk do të ndryshojë.
Me gjasë, pasardhësi i saj do të jetë më pak merkantilist, veçanërisht nëse partia e Gjelbër bën pjesë në koalicionin e ardhshëm qeverisës.
Por nëse Biden dëshiron një partner evropian të besueshëm, ai do të bënte më mirë të shikonte nga aleati më i vjetër i Amerikës.
Përkthyer dhe përshtatur nga Financial Times/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Çfarë mund të presë Gjermania nga një president Biden?
Edhe Merkel mund të ketë konflikte me Biden!
