Reputacioni i SHBA-së nuk do të rregullohet shumë shpejt, por fakti që po përpiqet është një shenjë e jashtëzakonshme dhe një kthim në traditën më të mirë të Shteteve të Bashkuara.
Deklarata e Presidentit Joe Biden në Konferencën e Sigurisë së Monakos të Premten e kaluar se “Amerika është kthyer”, duket se nuk ka shkuar aq mirë që atëherë. Ndërsa mendoj se madhështia e fjalëve të tij u dobësua nga heshtja që pasoi në sallë ndërsa Biden përsëriti tri herë të njëjtën frazë.
Në të njëjtën konferencë, për shembull, Presidenti francez Emmanuel Macron këmbënguli që Franca të merrte “autonomi strategjike” më të madhe nga Shtetet e Bashkuara. Homologia e tij gjermane, Angela Merkel, kujtoi audiencën se interesat e SH.B.A.-së dhe Gjermanisë “nuk do të bashkohen gjithmonë mes tyre”.
Dhe përsëri në Shtetet e Bashkuara, ish-Sekretari i Shtetit Mike Pompeo tha”Nuk mendoj se populli amerikan ka mundësi të kthehet në tetë vjet të tjera të politikës së jashtme të Barak Obamës.”
Ndërsa talljet e Pompeos janë të lehta për t’u hedhur poshtë (pse humbni kohë duke u shqetësuar për mendimet e sekretarit më të keq të shtetit në historinë e SHBA), komentet e tjera meritojnë më shumë vëmendje.
Megjithatë, ata dhe kritikat e ekspertëve të ndryshëm të cilët kanë argumentuar se zotimi i presidentit ishte i parakohshëm dhe pa sens gjithashtu humbin çështjen kryesore. Biden me siguri nuk donte të thoshte që Shtetet e Bashkuara janë kthyer në nivelin e fuqisë së dikurshme, prestigjit dhe rëndësisë që gëzuan në vitin 2016.
Ose që ata kanë rimarrë pozicionin e tyre moral. Ai nuk po argumentonte se ai tashmë kishte riparuar të gjitha dëmet e bëra nga paraardhësi i tij; natyrisht jo.
Ajo që Biden ka gjasa të ketë dashur të përcjellë dhe ajo së cilës duhet t’i kushtojnë vëmendje aleatët dhe kundërshtarët është fakti që Uashingtoni po përpiqet përsëri: përpjekja për të rregulluar lidhjet dhe për të rivendosur bashkëpunimin me miqtë e saj. Duke u përpjekur të tërhiqemi kundër regjimeve autoritare dhe të mbrojmë vlerat universale. Përpjekja për të mbrojtur të mirat publike si ambienti etj.
Nëse keni ndonjë dyshim se Amerika është kthyer në këtë kuptim, thjesht krahasoni ndonjë nga pesë javët që Biden ka qenë në detyrë me ndonjë nga vitet e Donald Trump. Që prej marrjes së detyrës, presidenti i ri ka kërkuar të mbështesë aleatët tradicionalë të vendit duke u kthyer në G-7 (të cilën Trump e hodhi poshtë), për shembull, ose duke hequr dorë nga tërheqja e trupave amerikane nga Gjermania si edhe veproi Trump.
Uashingtoni është bashkuar përsëri me Marrëveshjen e Parisit për ndryshimin e klimës dhe Organizatën Botërore të Shëndetësisë (të dyja këto që Trump i largoi).
Biden ka zgjatur traktatin e ri të armëve bërthamore NEU START me Rusinë (të cilën Trump ishte gati të braktiste) dhe transmetoi qëllimin e tij për të hyrë përsëri në marrëveshjen bërthamore të Iranit, i njohur si Plani i Përbashkët Përgjithshëm i Veprimit.
Ai ka dalë për mbrojtjen e demokracisë dhe të drejtave të njeriut duke vendosur sanksione ndaj shkelësve të tyre dhe ka vendosur përgatitjen e masave të reja për të ndëshkuar Presidentin Vladimir Putin dhe përkrahësit e tij në Rusi, si dhe duke i dhënë fund mbështetjes së SHBA për luftën katastrofike të udhëhequr nga Sauditët në Jemen.
Dhe ai ka premtuar deri në 4 miliardë dollarë për COVAX, iniciativa globale për të ndihmuar vaksinimin e botës në zhvillim kundër COVID-19.
Kjo do të ishte një listë mbresëlënëse e arritjeve për çdo periudhë mujore. Kur mund të kujtojmë se administrata e Biden e ka bërë gjithë këtë duke qenë me staf (shumica e emërimeve të saj kryesore ende nuk janë konfirmuar) ende të papërfunduar dhe ndërsa vendi ende po vuan pasojat e kryengritjes së dhunshme të muajit të kaluar (çështjen që përfshinin fajësimin e dytë të Trump).
Arritjet e administratës së re dhe fjalimi i Biden për ‘Rikthimin e Amerikës’ duken kështu edhe më mbresëlënëse dhe i bën kritikat e kohëve të fundit mbi politikën e jashtme të Bidenit të duken pak të padrejta.
Kjo veçanërisht kur ju gjithashtu merrni pjesë në listën e madhe të gjërave të brendshme të administratës, që përfshin çështje të vogla si kalimi i një pakete prej 1.9 trilionë dollarësh për rikuperimin nga pandemia e vendit dhe përshpejtimi i vaksinimit të vendit ndaj covid.
Në të vërtetë, fakti që administrata po impenjohet me politikën e jashtme po bën që vendi të shkojë përtej krizave drejt përparësive më afatgjata si rivendosja e pozitës ndërkombëtare dhe kjo sigurisht që ka nevojë për shumë prova për të vërtetuar pretendimin e Biden se Amerika është kthyer.
Lëvizje të tilla gjithashtu përafrojnë administratën me një traditë të kahershme kombëtare.
Një nga tiparet më të pazakonta dhe dalluese të të dhënave të politikës së brendshme dhe të jashtme të vendit nuk është mungesa e gabimeve që Shtetet e Bashkuara bëjnë më shumë sesa vendet e tjera. Është rekord i Shteteve të Bashkuara për të vepruar për të riparuar dëmin pasi të jetë bërë dhe momenti të ketë kaluar.
Vendi ka zhvilluar një mekanizëm të shquar për vetë-korrigjimit, një histori për të siguruar që, pas çdo periudhe shkatërrimi të saj prej pakujdesisë (mendoni periudhën e luftës së mesme) ose tërbimit shkatërrues Jacksonian (mendoni pasojat e 11 shtatorit), lavjerrësi kombëtar kthehet sërish në mes dhe ekuilibri rivendoset në vend.
Çdo Richard Nixon ndiqet nga një Gerald Ford ose Jimmy Carter, çdo George W. Bush nga një Barack Obama. Disa gabime kërkojnë shumë më tepër kohë për tu adresuar se të tjerët. Por vendi shpesh më në fund ia arrin qëllimit.
Sigurisht, Shtetet e Bashkuara kanë ende një rrugë të madhe për të bërë përpara se të pretendojnë se janë “përsëri” në llojin e famës që gëzonin para zgjedhjes së Trump.
Por fakti që po përpiqet kaq shumë për të arritur atje tregon se tashmë është kthyer në një kuptim kritik. Dhe kjo është diçka për të cilën duhet të jemi mirënjohës.
Përkthyer dhe përshtatur nga Foreign Affairs/ F.H, Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
