Presidenti Biden ka shënuar grushtin e parë në një garë përshkallëzuese midis një Amerike që po rikthehet dhe një Rusie revizioniste duke pohuar publikisht se Presidenti rus Vladimir Putin është një vrasës. Biden mund të kishte shkuar edhe më tej duke e përmendur Putinin si një terrorist për bashkëpunimin e tij në bombardimin e blloqeve të apartamenteve në Rusi në 1999 dhe një kriminel lufte për therjen e dhjetëra mijëra civilëve gjatë sulmit të Moskës në Çeçeni po atë vit. Pavarësisht akuzave të tilla, fjalët duhet të ndiqen me vepra ose Putini nuk do ta marrë seriozisht administratën e re të SHBA.
Ndërhyrjet e Moskës në zgjedhjet amerikane dhe sulmet kibernetike periodike, më e rëndësishmja në Solar Winds hack, duhet të shikohen në një kontekst më të gjerë. Kremlini është i angazhuar në një fushatë shumëplanëshe për të dobësuar institucionet perëndimore dhe rolin e sigurisë së Amerikës. Ajo kërcënon vazhdimisht fqinjët e saj, përshkallëzon praninë e saj ushtarake përgjatë kufijve të NATO-s dhe ndërhyn në politikën e brendshme të pothuajse të gjitha shteteve evropiane. Kjo javë është përvjetori i shtatë i kapjes së Krimesë nga Rusia dhe luftës së saj të përfaqësimit në Ukrainën lindore të krijuar për të neutralizuar aspiratat demokratike të vendit. Putini kërkon të zbatojë besnikërinë ose të vjedhë territorin e të gjitha ish republikave Sovjetike në rindërtimin e një sundimi të ri Ruso-centrik.
Që fjalët të kenë peshë, Biden duhet të vendosë si përparësi një numër objektivash që nuk do të shtyjnë thjesht agresionin e Moskës, por do ta pengojnë atë të përfshihet në sulme të mëtejshme. Një arritje e madhe e hershme do të ishte përfundimi i projektit të tubacionit të gazit natyror Nord Stream 2 (NS2) në Gjermani duke vendosur sanksione ndaj NS2 AD, kompania që zotëron tubacionin, të gjitha anijet ruse të përfshira në ndërtimin e saj dhe kompanitë perëndimore që nuk janë tërhequr nga projekti. Nëse përfundon, NS2 do të rrisë varësinë e Evropës nga furnizimet ruse, do të intensifikojë presionin mbi Ukrainën duke ulur kapacitetin e saj tranzit dhe të ardhurat, dhe përçarjen e aleancës së NATO-s.
Shtëpia e Bardhë nuk mund të rindërtojë marrëdhëniet me Gjermaninë duke minuar sigurinë e energjisë të partnerëve të NATO-s dhe duke kërcënuar të gjithë krahun lindor të NATO-s, ku çdo shtet kundërshton shitjen e Rrjedhës Nord në Rusi. Në vend që të marrin drejtimin në sigurimin e sigurisë evropiane, bizneset gjermane dhe udhëheqësit politikë kërkojnë “normalizim” me Putinin pavarësisht dëmit që Rusia u shkakton fqinjëve të saj. Kjo thjesht inkurajon ndërhyrjet e mëtejshme të Kremlinit kundër interesave trans-Atlantike.
Biden ka një mundësi për të hartuar një politikë më këmbëngulëse të SHBA që lëviz përtej sanksioneve selektive ndaj oligarkëve dhe shefave të sigurisë së Putinit, të cilat kanë pak ndikim përfundimtar në sjelljen e tyre. Uashingtoni mund të punojë më ngushtë me aleatët më të ekspozuar të NATO-s në përmirësimin e të gjitha aspekteve të mbrojtjes së tyre kombëtare, duke përfshirë Poloninë, Rumaninë dhe tre shtetet baltike. Ajo gjithashtu duhet të bindë shtetet më të vetëkënaqura, të tilla si Gjermania dhe Franca, se interesat e tyre kombëtarë shërbehen më mirë duke pasur vende të sigurta në lindjen e tyre që janë të mbrojtura nga përmbysja e huaj.
Ushtrimet e NATO-s Defender-Europe 2021, që aktualisht po fillojnë në Lindjen e Evropës, janë një kujtesë e rëndësishme për Putinin se aleanca është e gatshme dhe e aftë të mbrojë anëtarët e saj dhe të gjenerojë siguri në të gjithë Evropën. Ushtrimet e këtij viti, që do të mbahen midis marsit dhe qershorit, do të përfshijnë 28.000 forca shumëkombëshe nga 27 shtete, duke përfshirë mbi 2000 trupa amerikane dhe shtrihen në të 12 vendet. Për një kohë të gjatë Moska ka tërhequr muskujt e saj pa një përgjigje të bashkërenduar dhe të fortë nga bashkimi më i fortë ushtarak në botë. Stërvitjet e NATO-s i mundësojnë Biden të nënvizojë angazhimet e Uashingtonit dhe të dërgojë një sinjal të fortë për vendet që aspirojnë për anëtarësim në NATO, veçanërisht Ukrainën dhe Gjeorgjinë. Edhe pse ata nuk përfitojnë nga garancitë e sigurisë së NATO-s, ata nuk do të lihen në mëshirën e një fqinji grabitqar që kërkon të ndajë territorin e tyre.
Vendimi i administratës së Biden në fillim të marsit për të siguruar 125 milion dollarë ndihmë ushtarake për Ukrainën është thelbësor por i pamjaftueshëm. Paketa përfshin anije patrullimi, radarë kundër-artilerie dhe pajisje taktike. Një shtesë prej 150 milion dollarësh ndihmë ushtarake duhet të jepet nën Nismën e Ndihmës së Sigurisë të Ukrainës 2021. Sidoqoftë, ekziston një ndjenjë urgjence në Kiev që ndërsa dimri kthehet në pranverë, forcat ruse mund të fillojnë një sulm të ri në territorin ukrainas për të fituar kontroll mbi disa objektiva strategjikë, përfshirë burimet ujore që furnizonin tradicionalisht Krimenë.
Putini mund të përpiqet qëllimisht të provojë vendosmërinë e Biden përmes një inkursioni ushtarak më të thellë. Zyrtarët ukrainas po bëjnë thirrje për më shumë kontakte të nivelit të lartë me komandantët amerikanë, stërvitje të përbashkëta ushtarake me një batalion apo brigadë amerikane të dërguar në Ukrainë për disa muaj dhe pajisje më me ndikim, duke përfshirë mbrojtjen ajrore dhe anti-raketore.
Paralizimi i ofensivave energjetike të Rusisë, ndëshkimi i sulmeve të saj kibernetike, zbulimi i operacioneve të saj të ndikimit, ngrirja e korrupsionit të saj financiar në kryeqytetet perëndimore dhe mundësimi i aleatëve dhe partnerëve për të mbrojtur më mirë veten do të vinte në dukje vendosmërinë e Biden për të mbizotëruar në fillimin e luftës së tij globale me Putin.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Hill/ F.H, konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
