Nga Spartak Ngjela
Bashkim Fino, nuk jeton më. Dhe me dhimbje më duhet ta them këtë…
Bashkim Fino, ishte një njeri i veçantë: kishte moral të lartë dhe edukatë të mirëfilltë qytetare.
Punëtor i madh dhe me optikë të lartë menaxheriale.
Tani nuk jeton më.
Por, si kryeministër, ai e shpëtoi Shqipërinë në trazirat e vitit 1997. Operativ, trim, paqësor dhe humanist: ai diti të drejtonte edhe shtetin, por diti që të jepte edhe optimizëm me logjikë të saktë kundrejt ndërkombëtarëve të shumtë që e shihnin me shumë shqetësim çështjen shqiptare.
Tani nuk jeton më.
Humbje e madhe për politikën shqiptare, njëlloj si dhe për familjen e tij.
Unë e kisha mik, dhe u miqësova me të jo nëpër lokalet e Shqipërisë, por kur ai ishte si drejtues, si kryeministër dhe si menaxher brilant i qeverisë që drejtonte.
Në luftë i patrembur;
Në punë, i palodhur;
Në fushata elektorale tejet popullor;
Dhe në jetë: i moralshëm, shoqëror dhe vetëm i drejtë.
Ti u largove Bashkim në një kohë kur duheshe shumë.
Të qoftë i lehtë dheu i atdheut tënd.
