Vrasjes së ndodhur në autostradën e Vlorës ku një makinë e drejtuar nga tre të rinj i mori jetën një familjeje të tërë është nga ato që tronditin opinionin. I cili në reagim reaktiv pasi i lë fajin qeverisë, nuk e vret mendjen dhe pas tre ditësh e harron.
Ca që e mendojnë dy gisht më gjatë ia ngecin policisë. Në fakt policia shqiptare nuk ka çfarë bën më shumë. Ajo është e keqpaguar, e keqtrajtuar dhe e keqinterpretuar. E pakët në numër për një popull të harbuar që lirinë e ka ngatërruar me anarshinë; e tradhtuar shpeshherë nga shteti që i pushon nga puna sa herë i duhet të bëjë reforma, duke i lënë në mëshirën e krimit; e përbuzur nga gjykatat që lirojnë shkelësit e ligjit, ne duhet ta falënderojmë edhe për kaq sa bën.
Dikush rekomandon edukimin. Dakord në planin afatgjatë, por kjo nuk vlen për vrasësit e rrugëve. Atyre dhe prindërve të tyre nuk është se u mungon mundësia për shkollim dhe edukim. Thjesht u duket se derisa ajo mënyrë jetese dhe ato tru që kanë, i kanë sjellë në stadin ku mund të vrasin e presin dhe jeta e njeriut vlen sa një rrogë e keqpaguar mujore, atëherë nuk kanë nevojë për më shumë edukatë. 90% e pasanikëve shqiptarë kanë një nivel kulturor të vajtueshëm, ndaj nuk mund të presësh që trashëgimtarët ta ngrenë stekën më lart.
Po cila mund të jetë rrugëzgjidhja, meqë nga një anë kemi murin e të drejtave të njeriut dhe nga tjetra korrupsionin?
Ka një rrugëzgjidhje dhe ky është represioni.
Është një ide e vjetër në strukturën ushtarake të shtetit shqiptar, por që tashmë duhet të marrë rrugë: Ne duhet të krijojmë trupën e xhandarmërisë, karabinierisë apo policisë ushtarake, le ta quajmë si të duam. Dhe nuk do të na kushtojë shumë.
Aktualisht Shqipëria ka disa mijëra ushtarë. Duke qenë se nuk mjaftojnë as për luftë e as për punë, ndoshta një numër prej tyre duhen kthyer në rolin e policisë ushtarake. Ky të shërbejë edhe si një stacion për trupat komando që në ditët e sotme pasi mbushin moshën, i hedhim në rrugë pasi i tillë është sistemi i karrierës.
Banesat e tyre duhet të jenë në sistem kazerme të ndërtuara brenda reparteve. Aktualisht ushtria ka prona pa fund të cilat mund t’i shkëmbejë me blloqe banimi me ndërtues që jam i sigurt se do të pranonin kleringun tokë për pallate.
Gratë e tyre mund të punësohen në sistemin e ushtrisë.
Karriera e tyre nuk do të ishte e ndikuar nga sistemi aktual pasi arma do të kishte funksion të dyfishtë civil dhe ushtarak. Ndërsa avancimi në karrierë dhe dalja në pension të ishte e fiksuar me kod. Ky sistem i mbyllur do t’i bënte vështirë të prekshëm nga korrupsioni.
Një numër prej 3.000 vetash do të mjaftonte të mbulonte pikat nevralgjike të republikës, aty ku krimi tashmë ka trembur drejtësinë dhe policinë, si dhe të kontrollonte arteret kryesore rrugore ku ligjin e bëjnë makinat 100 mijë euroshe.
Ndoshta duhej parë edhe një sistem drejtësie ku tipat që do të arrestonte policia ushtarake, të gjykoheshin nga një trupë ushtarake, e cila do kishte një lidhje organike me këtë sistem, me privilegjet e tyre dhe me imunitetin e tyre.
Gjithë sa më sipër është një trajektore që e kanë pasur më parë edhe shtete të zhvilluara, në momente destabiliteti. Por dua të bie vetëm një shembull nga Kroacia.
Pas luftës në Ish-Jugosllavi, krimi i organizuar i ish-ushtarakëve apo ushtarëve që kishin kaluar në ferin e luftës, mori krahë në republikën e re. Dhe nuk ishin braca qytetesh shqiptare që as dinë të qëllojnë, as të vrasin, as të drejtojnë makinën, madje as të pinë tamam hashash, por njerëz të stërvitur me luftën dhe trafiqet e nëndheshme.
Zgjidhja u dha nëpërmjet policisë ushtarake. Bashkëkohësit tregojnë se kur dilnin fuoristradat e Vojna Policija nëpër rrugë, dridhej qyteti.
Po ashtu italianët sa herë kanë probleme të nxehta ia besojnë karabinierisë. Dhe kështu me radhë.
Kurse situata e krimit në Shqipëri dhe shthurja që ka marrë psikologjia jonë, kërkon medoemos një gjetje. Policia tashmë nuk ia del dot e vetme. Ne nuk mundemi të ndryshojmë apo vetedukohemi pa diktatin e shtetit. Ndaj diçka duhet bërë.
