Rexhep Tajip Erdogan, presidenti i plotfuqishëm i Turqisë, u detyrua javën e kaluar në një kthesë që zbuloi gjykimin e keq dhe cenueshmërinë politike.
Ai pushoi nga puna Melih Bulu, që ai e vendosi rektor t% Universitetit prestigjioz Bogazici (Bosfor) të Stambollit në janar. Pati protesta në kampusin e universitetit, jehuan në të gjithë vendin në lëvizjen masive më të qëndrueshme që nga kryengritja qytetare që përfshiu Turqinë urbane dhe bregdetare në mes të 2013.
Që atëherë, Erdogan ka lëvizur me vendosmëri drejt sundimit me një njeri, duke zëvendësuar sistemin parlamentar të Turqisë me një presidencë të stilit Rus.
Që nga përpjekja për grusht shteti pesë vjet më parë, për më tepër, ai ka përdorur kompetenca emergjente për të larguar nga puna më shumë se 100,000 njerëz dhe për të ndaluar sipas dëshirës.
Megjithatë, ai ende nuk ka arritur të shkatërrojë atë gjysmë të popullsisë turke që kundërshtonte ndërhyrjen e tij në hapësirën e tyre personale dhe politike dhe bashkimin nacional-populist të partisë së tij neo-islamike të Partisë së Drejtësisë dhe Zhvillimit (AKP) dhe Lëvizjes Nacionaliste të saj të ekstremit të djathtë Aleatët e partisë (MHP).
Emërimi i Bulu u mor si një ofendim i veçantë nga akademikët dhe alumni i Bogazici, universiteti i lartë dhe laik i Turqisë, i cili u themelua nga misionarët protestantë amerikanë në shekullin e 19-të.
Erdogan ka zgjeruar aksesin në arsimin e lartë, duke trefishuar numrin e universiteteve në dy dekada, por duke siguruar sasi jo cilësi.
Kishte shumë thirrje opozite, për shembull, kur Erdogan vendosi Berat Albayrak, dhëndrin e tij, ministër të Financave nëntorin e kaluar.
Shkarkimi i Bulu, të cilin edhe Erdogan e pa të papërshtatshëm, mund të jetë jo më shumë se një tërheqje taktike, e mundshme për ta bërë presidentin hakmarrës në frontet e tjera.
AKP, një nga partitë më të suksesshme në pushtet të kohës moderne, e cila ka triumfuar në më shumë se një duzinë konkursesh elektorale, është zbrazur. Erdogan ka pastruar ish-shokët dhe bashkëthemeluesit e tij, duke preferuar një gjykatë të neo-sulltanit të sykofantëve që i tregon atë që dëshiron të dëgjojë.
Në zgjedhjet lokale në 2019, ai humbi Stambollin – ku ai filloi si kryebashkiak – si dhe kryeqytetin Ankara dhe shumicën e qyteteve të mëdha të Turqisë.
Partia është braktisur nga zonat elektorale më të tërhequra nga zgjerimi i prosperitetit sesa ngushtimi i ideologjisë.
Tekat e tij autokratike kanë grumbulluar forca kundër tij.
Jo vetëm partia laike Republikane e Popullit (CHP) e Mustafa Kemal Ataturk, por dhe ish-kryeministri Ahmet Davutoglu, ish-presidenti Abdullah Gul dheAli Babacan.
Ata kanë themeluar parti rivale të AKP.
Kryetari fitues i Stambollit, Ekrem Imamoglu, nga CHP, por me një profil pak si ai i Erdogan, ndërtoi me sukses një koalicion të gjerë kundër AKP.
Erdogan po kundërvihet me një fushatë gjyqësore për të mbyllur dhe dëbuar Partinë Demokratike të Popujve (HDP), një koalicion i majtë pro-kurd që është partia e tretë më e madhe e Turqisë. Ai tashmë ka burgosur shumë nga udhëheqësit e saj, deputetë, kryetarë bashkish dhe aktivistë, duke e quajtur atë një front për partinë e armatosur të Punëtorëve të Kurdistanit (PKK) që ka zhvilluar luftë kundër Ankarasë për më shumë se tre dekada.
Oportunizmi i Erdoganit shpesh ka qenë i përshtatshëm. Por shumë në Turqi mendojnë se talenti i tij i padyshimtë po merr fund dhe fati i tij mund të jetë drejt fundit po ashtu.
Përkthyer dhe përshtatur nga Financial Times/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Erdogan kundër artistëve, birrës dhe Moxartit
Erdogan ‘mbijetoi’, por humbi Ankaranë
Erdogan duhet të ‘zgjohet’…
