Fundjavën, përpara takimit të së martës të krizës të udhëheqësve të G7, Boris Johnson shkroi në Twitter se ishte jetike për bashkësinë ndërkombëtare që të punojë së bashku për të “siguruar evakuime të sigurta, për të parandaluar një krizë humanitare dhe për të mbështetur popullin afgan për të siguruar fitimet e fundit” 20 vjet ”.
Sikur kjo nxitje të ishte bërë në samitin e G7 të Qershorit në Cornwall – kur qëllimi i Amerikës për t’u tërhequr nga Afganistani me shpejtësi të pamatur ishte i njohur tashmë – do të kishte qenë pak më mbresëlënës dhe kuptimplotë.
Të paraqitura me vonesë në sfondin e kaosit vdekjeprurës dhe konfuzionit në aeroportin e Kabulit, fjalët e kryeministrit shërbejnë vetëm për të nënvizuar se sa pak planifikim dhe koordinim ndodhi kur të dyja kërkoheshin urgjentisht.
Si rezultat i nxitimit të shpejtë të Joe Biden për të përfunduar tërheqjen, dhe përgjigjen neglizhente të aleatëve si Britania, një krizë humanitare është tashmë në tren.
Për dhjetëra mijëra afganë të tmerruar në mënyrë të justifikuar, procesi i evakuimit është një llotari e rrezikshme që përfaqëson një tradhti të besimit që ata i bënë në perëndim.
“Fitimet e 20 viteve të fundit”, siç janë liritë më të mëdha për gratë dhe vajzat, tani do t’i nënshtrohen politikës së brendshme të talebanëve, pasi ajo vendos se cilën fytyrë dëshiron t’i paraqesë botës.
Larg tragjedive njerëzore që po ndodhin në Kabul, një emergjencë më e gjerë humanitare po shpaloset në të gjithë Afganistanin.
Të hënën, Organizata Botërore e Shëndetit tha se ishte kritike që furnizimet urgjente mjekësore dhe ushqimore të arrinin në më shumë se 300,000 njerëz të zhvendosur gjatë dy muajve të fundit nga përparimi i rrufeshëm i talebanëve. Pa një ndërhyrje të bashkërenduar ndërkombëtare, një katastrofë dimërore po afrohet brenda Afganistanit dhe një krizë refugjatësh përtej kufijve të tij.
Duke pasur parasysh këtë sfond të zymtë, takimi i së martës i G7, i thirrur nga Johnson në rolin e tij si kryesues, mund të jetë vetëm një ushtrim për të bërë sa më mirë një punë të keqe të pafalshme.
Biden i ka përshkruar imazhet nga Kabuli si “zemërthyese”.
Por ai deri më tani nuk ka arritur të zgjasë afatin e 31 gushtit për largimin e forcave të NATO -s nga Afganistani, pavarësisht presionit nga Britania dhe aleatët e tjerë. Ishte vendosmëria e Shteteve të Bashkuara për t’iu përmbajtur datave dhe orareve të ngurta të tërheqjes, të shkëputura nga kushtet dhe ngjarjet në terren, që i lanë iniciativën strategjike talebanëve dhe çuan në grindjet poshtëruese të javës së kaluar.
Nëse perëndimi do të bëjë detyrën e tij nga ata që kanë punuar për forcat perëndimore dhe vartësit e tyre – dhe të tjerë që ka të ngjarë të jenë në shënjestër nga talebanët, siç janë punonjësit e OJQ -ve – kërkohet më shumë kohë.
Biden, Johnson dhe aleatët e tjerë të NATO -s duhet të bëjnë gjithçka që munden për ta krijuar atë.
Kjo nuk do të jetë e drejtpërdrejtë. Të hënën, një zëdhënës i talebanëve tha se grupi do të shihte çdo zgjatje të afatit si kalim të një “vijë të kuqe”, gjë që do të provokonte një reagim. Perspektiva e talebanëve që do të ushtrojë një veto efektive për këtë çështje, ndërsa perëndimi i mendon pa fat opsionet e tij, është një masë e dështimit strategjik që ka ndodhur.
Ajo që mund të bëhet për ta zbutur atë duhet bërë.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Guardian/ konica.al
