Tërheqja e nxituar nga Afganistani është një tragjedi e vazhdueshme njerëzore, përplasja e realiteteve historike me vendime jashtëzakonisht të dobëta.
Por a do të prishë kjo me të vërtetë të gjithë axhendën e Presidentit Biden? Me siguri jo.
Demokratët duhet të qetësohen, sepse historia dhe logjika sugjerojnë që Afganistani nuk do të përcaktojë presidencën e Biden – dhe ndoshta as zgjedhjet e ardhshme.
Uashingtoni demokratik është në kthetrat e panikut.
Demokratët kanë frikë nga humbjet masive në zgjedhjet afatmesme të vitit të ardhshëm dhe një presidencë të bllokuar. Disa po bëjnë thirrje që Biden të fillojë shkarkimin e anëtarëve të lartë të kabinetit të tij.
Ndoshta të gjithë duhet të marrin frymë thellë dhe të lexojnë pak histori.
Të gjithë presidentët goditen nga krizat e paparashikuara – veçanërisht jashtë shtetit.
Kjo lloj krize mund të shpejtojë fundin e një “muaji të mjaltit” presidencial, i cili ka qenë gjithmonë kalimtar dhe këto ditë është pothuajse fare inekzistent.
John F. Kennedy shkatërroi dështimin e tij të turpshëm në Gjirin e Derrave. Ronald Reagan për Bejrutin.
Bill Clinton pa presidencën e tij të tronditur në vitin e tij të parë, kur 18 anëtarë të shërbimit amerikan u vranë në Somali, të dërguar atje në javët e fundit të George H.W. Mandati i Bushit.
Ne i mbajmë mend të gjitha këto fatkeqësi, të cilat dominonin politikën në atë kohë, por asnjëra prej tyre nuk mund të thuhet se kishte përcaktuar një presidencë apo edhe ishte afër.
Sa i përket politikës së jashtme, Kennedy mbahet mend kryesisht për krizën raketore kubane, Reagan për fundin e Luftës së Ftohtë, Clinton për sulmin e tij në Kosovë. Kennedy mbahet mend si një president i madh; dy të fundit fituan rizgjedhjen me lehtësi.
Zgjedhjet afatmesme nuk janë drejtuar kurrë nga politika e jashtme, sidoqoftë.
A do të përqendrohen votuesit një vit nga tani në ekonomi? Po. Gjendja e pandemisë? Sigurisht. Shpenzimet e qeverisë? Plotësisht e mundur.
Përfundimi i luftës 20-vjeçare në Afganistan-një tërheqje që shumica e njerëzve e mbështetën? Shumë, shumë pak gjasa.
Amerikanët nuk i dhanë Biden shumicën e votave të asnjë presidenti në histori – dhe diferencën më të madhe të fitores që nga viti 2008 – sepse ata menduan se ai kurrë nuk do të bënte një gabim, ose se ai do të zbatonte në mënyrë të përsosur politikën e paraardhësit të tij për përfundimin e luftërave jashtë shtetit.
Ata votuan për Biden sepse ai premtoi një kthim në udhëheqjen e besueshme dhe të përgjegjshme, një presidencë dinjitoze që qëndroi në sfondin e jetës amerikane në vend që të dominonte kulturën me gënjeshtra toksike dhe drejtime të gabuara.
Pra, këtu ai është, duke folur solemnisht para publikut, kryesisht duke pranuar përgjegjësinë për atë që ka shkuar keq, duke u barazuar me votuesit për rrezikun që ekziston ende dhe kufijtë mbi atë që ai mund të premtojë.
Është e mundur që në fund, edhe në krizë, Biden të përfundojë duke përforcuar për votuesit vetë cilësitë që e bënë atë të duket si një alternativë e dëshirueshme në radhë të parë.
Së paku, ai do të ketë mbyllur derën për një luftë të zgjatur në të cilën shumica e amerikanëve – demokratë, republikanë dhe të pavarur – kishin humbur kohë më parë besimin.
A do të jetë e mjaftueshme kjo për të shpëtuar partinë e Biden nga dështimet e pashmangshme ose për t’i garantuar atij një mandat tjetër, a duhet ta dëshirojë ai? Sigurisht që jo.
Por nuk parashikon as fundin e presidencës së tij.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Washington Post/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
A është kthyer Amerika?
“Të punojmë së bashku për evakuime të sigurta nga Afganistani”
