Italia do të mbajë të paktën një zgjedhje të rëndësishme në 2022-dhe ndoshta dy.
E pashmangshme është që një president të pasojë Sergio Mattarella, mandati i të cilit skadon më 2 shkurt.
Një president italian shpenzon pjesën më të madhe të kohës së tij duke prerë shirita, duke paraqitur çmime dhe duke bërë fjalime të çuditshme.
Por ai (Italia nuk ka pasur kurrë një presidente femër) gjithashtu zotëron fuqi të jashtëzakonshme.
Është presidenti ai që shpërndan parlamentin dhe emëron kryeministrin. Dhe Mario Draghi, kryeministri aktual, thuhet nga bashkëpunëtorët se e dëshiron këtë detyrë.
Shumë italianë do të donin që ai të qëndronte në atë që ka tashmë.
Italia përballet me detyrën e frikshme për të shpenzuar, jo vetëm me mençuri, por me shpejtësi, më shumë se 200 miliardë euro (232 miliardë dollarë) nga fondet e rimëkëmbjes pas pandemisë së BE-së.
Kush më mirë ta mbikëqyrë procesin sesa Draghi, një ish-president i Bankës Qendrore Evropiane?
Që kur erdhi në detyrë në shkurt 2021 si lider i një koalicioni heterogjen të pamundur, që shtrihej nga e majta radikale tek e djathta populiste, Draghi jashtëzakonisht jodemonstrativ por që flet qartë e ka bërë veten politikani më popullor i Italisë.
Në krye të atyre që debatojnë për të qëndruar ka qenë Enrico Letta.
Një ish-kryeministër, Letta u kthye nga mërgimi vullnetar për të marrë drejtimin e Partisë Demokratike të qendrës së majtë (pd) menjëherë pasi qeveria aktuale mori detyrën.
Nëse Draghi do të qëndronte deri në zgjedhjet e ardhshme të përgjithshme, të cilat duhet të mbahen deri në mars 2023, jo vetëm që do të mbante një dorë të qëndrueshme në krye për më gjatë, por do t’i jepte gjithashtu Letta më shumë kohë për të ringjallur pasurinë e partisë së tij.
PD ishte vetëm 17% në sondazhe kur ai mori drejtimin. Por në zgjedhjet lokale në tetor 2021, kandidatët e qendrës së majtë për kryetar bashkie fituan në shumicën e qyteteve më të mëdha të Italisë.
Deri atëherë, zërat më të lartë që bënin thirrje për ngritjen e Draghit kishin ardhur nga e djathta: nga Matteo Salvini i Ligës populiste të Veriut dhe (për ironi, pasi partia e saj është në opozitë) nga Giorgia Meloni e lëvizjes së ekstremit të djathtë Vëllezërit e Italisë.
Por sponsorizimi i tyre erdhi me një kusht: që pranimi i Draghit të çonte në zgjedhje të parakohshme.
Duke marrë një total prej 40%, e djathta ishte e sigurt për fitoren dhe, me një kontribut nga partia dikur e fuqishme Forza Italia e Silvio Berlusconit, një shumicë e përgjithshme parlamentare.
Edhe nëse Draghi do të qëndrojë si kryeministër, është shumë e mundur, duke pasur parasysh aversionin e politikanëve italianë ndaj fushatës dimërore, që një zgjedhje e përgjithshme do të projektohet gjithsesi për në vjeshtë.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Economist/ konica.al
