Presidenti Biden e ka quajtur vazhdimisht dhe me të drejtë ndryshimin e klimës një “kërcënim ekzistencial”.
Shtëpia e Bardhë, Pentagoni dhe komuniteti i inteligjencës kanë lëshuar të gjitha raporte që detajojnë “shumëfishuesin e kërcënimit” të ndryshimeve klimatike, i cili do të përkeqësojë mungesën e ushqimit dhe ujit, do të përhapë sëmundje, do të destabilizojë vendet dhe do të përkeqësojë migrimin masiv.
Shumica e amerikanëve e kuptojnë gjithnjë e më shumë se kërcënimi është kritik – dhe po përkeqësohet.
Megjithatë, pavarësisht disa përparimeve, samiti i klimës i Kombeve të Bashkuara në Glasgow, Skoci – të cilin i dërguari i posaçëm i SHBA-së për klimën, John F. Kerry e quajti “shpresa e fundit më e mirë” në botë për të shmangur katastrofën – do të përfundojë këtë javë me zhgënjim.
Me Kinën dhe Rusinë që mungojnë dhe refuzojnë të përshpejtojnë planet e tyre për reduktimin e emetimeve të gazeve serrë, qëllimi për të parandaluar rritjen e temperaturës përtej 1.5 gradë Celsius bëhet gjithnjë e më i paarritshëm.
Kjo e dënon botën ndaj valëve më vdekjeprurëse të të nxehtit, përmbytjeve më shkatërruese, zjarreve më të shpeshta dhe motit më kataklizmik.
Për meritën e tij, Biden ka këmbëngulur që klima të jetë një nga prioritetet e sigurisë së administratës së tij dhe plani i tij “Ndërtoni përsëri më mirë” – edhe në gjendjen e tij të reduktuar – përmban investimin më të madh të qeverisë për klimën ndonjëherë.
E megjithatë, administrata nuk ka filluar rimendimin e nevojshëm – dhe ripërcaktimin e prioriteteve – të nevojshme për të adresuar sfidën tonë më të ngutshme të sigurisë kombëtare.
Prioriteti i parë i Shtëpisë së Bardhë të Bidenit, siç vuri në dukje Richard Haass i Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë, ka qenë përgatitja për përballjen e fuqisë së madhe me Kinën dhe Rusinë.
Në fakt, siç shkruan Anatol Lieven i Institutit Quincy në një raport të ri të rëndësishëm, ndryshimi i klimës tashmë ka shkaktuar shkatërrim më të madh, përçarje ekonomike, humbje jetësh dhe pronash për amerikanët se çdo gjë e kërcënuar nga Kina dhe Rusia.
Në dhjetor, për shembull, Biden do të mbledhë Samitin e tij për Demokraci, duke mbledhur vendet demokratike për të marrë përsipër kërcënimin ndaj demokracisë që vjen nga përhapja e autoritarizmit.
Por me siguri çdo përgjigje ndaj autoritarizmit do të përqendrohej në zhvendosjen e shkaktuar nga klima, e cila tashmë zhvendosi mesatarisht më shumë se 21 milionë njerëz çdo vit midis 2008 dhe 2016.
Rreth 143 milionë njerëz nga vendet e cenueshme në Afrikën Sub-Sahariane, Azinë Jugore dhe Latine Amerika do të detyrohet të lëvizë nga mesi i shekullit.
Kjo padyshim do të testojë qëndrueshmërinë e demokracive në ato rajone.
Dhe ndërsa shumica e kësaj lëvizjeje ka të ngjarë të jetë e brendshme, vërshimi i emigrantëve në Evropë dhe Shtetet e Bashkuara tashmë ka forcuar ndjenjat ksenofobike – një ndihmë për autoritarët e mundshëm në ato rajone.
Për të ndihmuar në përballimin e kërcënimeve të sigurisë nga ndryshimet klimatike, Shtetet e Bashkuara duhet të përshpejtojnë planet e veta për të reduktuar emetimet e karbonit.
Siç thekson Adam Tooze, duke cituar Shoqatën Amerikane për Avancimin e Shkencës, shpenzimet për kërkimin dhe zhvillimin ushtarak arritën në 73 miliardë dollarë në 2020 – 20 herë më shumë se shpenzimet e qeverisë për kërkimin e energjisë.
Edhe nëse plani i Biden-it Build Back Better kalon, kërkimi dhe zhvillimi ushtarak do të jenë akoma 10 herë më të mëdha se shpenzimet për kërkimin e energjisë.
Një nismë e dytë e madhe duhet të jetë fokusimi i programeve të ndihmës së SHBA-së shumë më tepër në ofrimin e ndihmës dhe ndihmën për përshtatjen dhe qëndrueshmërinë ndaj vendeve të cenueshme – veçanërisht Meksikës dhe Amerikës Qendrore – për të shpëtuar jetë dhe për të kufizuar fatkeqësitë ekonomike.
Një fushë e tretë e madhe e rimendimit duhet të trajtojë përballjen në zhvillim me Kinën.
Biden ka përqafuar ngritjen e rivalitetit të fuqive të mëdha me Pekinin nga presidenti Donald Trump.
Por të dy vendet ishin përgjegjëse për më shumë se 40 për qind të konsumit total të karburanteve fosile në botë vitin e kaluar.
Administrata Biden argumenton se mund të rrisë presionin ndaj Kinës edhe kur bashkëpunon për shqetësimet klimatike.
Megjithatë, Pekini e ka bërë të qartë se klima nuk mund të jetë një “oaz” bashkëpunimi në një shkretëtirë tensionesh.
Michael Klare, korrespondenti i mbrojtjes për Nation, përfundon se “nëse dy fuqitë ‘e mëdha’ të planetit refuzojnë të bashkëpunojnë në një mënyrë kuptimplote në trajtimin e kërcënimit klimatik, ne kemi mbaruar”.
Prioriteti për sigurinë e amerikanëve – dhe për pjesën tjetër të botës – është që të dy vendet të bashkohen në udhëheqjen e botës për të adresuar krizën në rritje të klimës.
Shkeljet kineze të të drejtave të njeriut janë të mjerueshme; pirateria e vazhdueshme ekonomike e saj thellësisht shqetësuese; kërcënimi i tij në rritje në parandjenjën e Detit të Kinës Jugore.
Por asnjë nga këto nuk i afrohet imperativit të bashkëpunimit për klimën.
Institucioni i themelimit të Këshillit Atlantik ka nxjerrë një version të ri – një “telegram më të gjatë” – për të përshkruar një konfrontim me Kinën.
Ajo që nevojitet, megjithatë, është një telegram i gjatë për të paraqitur strategjinë për angazhimin e Kinës dhe Rusisë për t’u përballur me kërcënimin real dhe në rritje të klimës.
Nëse nuk gjejmë një mënyrë për t’u bashkuar në adresimin e tij, detyra themelore e shtetit – të mbrojë sigurinë e qytetarëve të tij – do të jetë e humbur.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Washington Post/ konica.al
