Nuk është çudi që një njeri që i trajton qytetarët e tij në mënyrë brutale duhet t’i përdorë të tjerët në mënyrë të pamëshirshme.
Alexander Lukashenko, presidenti i Bjellorusisë, ka burgosur liderët e opozitës dhe ka arrestuar dhjetëra mijëra për protesta kundër zgjedhjeve shumë të dyshimta të vitit të kaluar; shumë u rrahën dhe u torturuan.
Edhe në mërgim, kundërshtarët e tij i frikësohen.
Tani, në hakmarrje për sanksionet e Bashkimit Evropian ndaj regjimit të tij, ai po “armatizon” njerëzit e cenueshëm.
Komisioni Evropian e ka akuzuar atë për taktikat e gangsterëve, duke inkurajuar njerëzit nga Lindja e Mesme dhe Afrika të vijnë në Minsk me besimin se do të jetë e lehtë të hysh në BE, dhe duke ofruar transport deri në kufirin polak, ku mijëra presin tani.
Gardianët e armatosur raportohet se kanë detyruar shumë njerëz të kalojnë, duke e ditur se do të refuzohen. Me fjalët e një refugjati sirian: “Ne jemi vetëm një instrument për të ushtruar presion”.
Veprimet e Lukashenkos janë cinike dhe të neveritshme.
Por ato mundësohen nga cinizmi i të tjerëve. Mijëra janë në zonën kufitare, me fëmijë dhe të moshuar në temperatura nën zero pa ushqim apo strehim; tetë persona dihet se kanë vdekur nga ekspozimi në javët e fundit dhe punonjësit e ndihmës besojnë se shifra e vërtetë është më e lartë.
Megjithatë, Polonia po e trajton ardhjen e këtyre njerëzve të dëshpëruar jo si një krizë humanitare, por një pushtim.
Ajo ka shpallur gjendjen e jashtëzakonshme në kufirin e saj, ka dislokuar mijëra trupa dhe ka ndryshuar ligjin për të lejuar dëbime të shkurtra, duke injoruar kërkesat për azil.
Ajo planifikon një mur të stilit Trump.
Ajo ka refuzuar të lejojë vëzhguesit e BE-së, punonjësit humanitarë ose gazetarët të hyjnë në zonën 3 km.
Ndërsa Lituania dhe Letonia pranuan më parë ndihmën e BE-së në trajtimin e kalimeve nga Bjellorusia, Polonia ka refuzuar oferta të tilla.
E përfshirë në konflikt mbi sundimin e ligjit me Brukselin, Varshava po i shfrytëzon emigrantët për të përfituar politikisht nga ndjenjat anti-BE dhe anti-migrante dhe ka bërë përpjekje të mëdha për t’i demonizuar dhe njollosur ata.
Blloku në tërësi ka pjesën e vet të përgjegjësisë.
Refugjatët përbëjnë vetëm 0.6% të popullsisë së saj prej 445 milionë banorësh, krahasuar me 4.4% të popullsisë 84 milionëshe të Turqisë.
Por ajo ka rezultuar e paaftë për të arritur një strategji kolektive pasi vendet lindore si Polonia mbyllin dyert, vendet më të pasura veriore pretendojnë nivelin e lartë moral, ndërsa marrin në mënyrë selektive numra të vegjël, dhe pikat e mbërritjes në jug, si Greqia, thonë se nuk mund të përballojnë pa ndihmë – dhe drejtohuni drejt përgjigjeve gjithnjë e më ndëshkuese.
Mbretëria e Bashkuar, gjithashtu, është gjithnjë e më armiqësore, me qeverinë që kërkon t’i japë stafit të Forcave Kufitare imunitet nga ndjekja penale nëse migrantët vdesin ndërsa ata po i shtyjnë varkat.
Qasje të tilla dhe retorika shoqëruese nuk i përgjigjen thjesht presioneve politike; ato ushqejnë ndjenjën anti-migrante.
Në terma afatshkurtër, BE-ja mund të ketë të drejtë që presioni mbi linjat ajrore për të ndaluar fluturimet në Bjellorusi, duke i paralajmëruar ato se do të përballen me sanksione, mund të ndihmojë në trajtimin e problemit të menjëhershëm.
Por nuk do ta zgjidhë çështjen themelore që lufta dhe pasiguria i dëbojnë njerëzit nga shtëpitë e tyre dhe më shumë do të dëbohen me forcë në të ardhmen.
Një përgjigje më e drejtë dhe më njerëzore në të gjithë kontinentin është e mundur.
Ngjarjet aktuale janë dëshmi e mëtejshme se është thelbësore.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Guardian/ konica.al
