Doktrina e politikës së jashtme të Biden e sheh marrëdhënien e ardhshme midis demokracive dhe regjimeve autoritare si një marrëdhënie konkurruese.
Regjimet jodemokratike janë bërë të pacipë në represionin e tyre dhe shumë qeveri demokratike kanë regresuar duke miratuar taktikat e tyre të kufizimit të fjalës së lirë dhe dobësimit të shtetit të së drejtës.
Shtetet e Bashkuara, nën drejtimin e Donald Trump, nuk ishin imune ndaj tendencave të tilla. Një institut evropian paralajmëroi javën e kaluar se ekziston rreziku që SHBA mund të ”rrëshqasë” në autoritarizëm.
Administrata e Biden ka njoftuar të parin nga dy “samitet virtuale për demokracinë” muajin e ardhshëm për të bashkuar qeverinë, shoqërinë civile dhe udhëheqësit e biznesit nga më shumë se 100 vende.
Kjo mund të duket si pa shumë rëndësi, duke pasur parasysh historinë e miqësisë së Amerikës me diktatorët dhe përmbysjen e liderëve të zgjedhur që nuk i pëlqente.
Ftesat u janë drejtuar një grupi kaq të gjerë sa përfshin demokracitë liberale, demokracitë e dobëta dhe shtetet me karakteristika autoritare.
Biden meriton një brohoritje për kërkimin e një rinovimi të demokracisë, duke u kërkuar të pranishmëve të reflektojnë mbi të dhënat e tyre për mbrojtjen e të drejtave të njeriut dhe luftën kundër korrupsionit.
Bota përballet me një rikthim në politikën e fuqive të mëdha, ku rregullat globale zënë vendin e pasëm në sferat historike të ndikimit.
Kërcënimi i Rusisë ndaj Ukrainës është një rast i tillë.
Askush nuk do ta zgjidhte këtë situatë, por demokracitë duhet të përballen me të.
Siç ka vënë në dukje BE-ja, deti i hapur, hapësira dhe interneti janë çështje gjithnjë e më të kontestuara.
Biden është realist. Ai është i përgatitur të bashkëpunojë me vende nga Polonia në Filipine.
Bota gjithashtu nuk është bardh e zi.
Pekini është fantazma në festivalin e demokracisë në SHBA.
Marrëdhëniet kino-amerikane mund të jenë konkurruese, por jo aq të ethshme sa që të mos funksionojë së bashku.
Nacionalizmi i vaksinës ishte një paralajmërim se si mund të armatosej fuqia e butë. Do të ishte gabim të racionalizohen veprimet e SHBA duke demonizuar rivalët e saj.
Sistemi alternativ ekonomik dhe politik i Kinës nuk e bën konfliktin të pashmangshëm, ndonëse zhurma e shpatave të Pekinit dhe shpenzimet e mbrojtjes së SHBA-së e bëjnë më të vështirë shmangien.
Video-telefonata e këtij muaji midis presidentëve të SHBA-së dhe Kinës sugjeroi se kombet e tyre ishin kamionë që lëviznin me shpejtësi përgjatë autostradës së marrëdhënieve ndërkombëtare dhe kishin nevojë për një pengesë.
Rregullat e reja të rrugës janë thelbësore në tregti, ku Biden ka vazhduar rritjen e tarifave të zotit Trump për eksportet kineze. SHBA ka parë një reagim të ashpër ndaj trazirave ekonomike të shkaktuara nga hapja e tregtisë që duhet të ishte trajtuar nga politikat rishpërndarëse. Në mungesë të tyre, rezultati ishte pabarazia e arratisur në SHBA dhe një Kinë më e pasur dhe e pabarabartë.
Biden argumenton se ai po e bën ekonominë të funksionojë për amerikanët e zakonshëm dhe kështu po ndihmon në rikthimin e besimit të tyre në demokraci.
Si përgjigje,Biden kërkon koalicione me aleatët demokratë për të zëvendësuar modelin aktual të liberalizimit.
Historiani kinez Qin Hui pohon se në të majtë globalizimi është po aq popullor në Kinë sa është i papëlqyer në perëndim.
Prof Qin sugjeron që shqetësimi kinez për pabarazinë në rritje duhet të zbutet nga reforma politike, në mënyrë që punëtorët të mund të forcojnë pozicionin e tyre negociues.
Kjo duket një mundësi e largët.
Kina është bërë e pasur pa u bërë më demokratike. Pikëpamjet e Prof Qin mund të rezonojnë në Uashington, por ato japin notën e gabuar në Pekin, i cili më parë e ka ndaluar punën e tij dhe në vend të kësaj preferon parullat që sinjalizojnë një goditje ndaj të ardhurave të larta.
Biden sheh, si brenda dhe jashtë vendit, vlerat demokratike të sulmuara.
Presidenti amerikan e ka identifikuar sfidën. Pjesa e vështirë është ta përballosh atë.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Guardian/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Kosova nuk u ftua në samitin e demokracisë
Erdogani ka frikë nga presidenti amerikan?
