Nga Aaron Rhodes dhe Marco Respinti, The Hill
Propaganda e Partisë Komuniste Kineze (CCP) dhe ndikimi i organeve politike kanë depërtuar thellë në politikën italiane, sipas një raporti të botuar këtë muaj nga Komiteti Global për Sundimin e Ligjit (GCRL), një organizatë me bazë në Itali që punon në mbrojtje të të drejtave të njeriut në mbarë botën, dhe Sinopsis me bazë në Pragë, një projekt nga shoqata jofitimprurëse AcaMedia, në bashkëpunim me Departamentin e Sinologjisë në Universitetin Charles në Pragë.
Raporti dokumenton se si rezultati i një përpjekjeje të orkestruar, të “frontit të bashkuar” që përfshin strategji të koordinuara të lidhura me CCP, një “ide e nënshtrimit” ndaj Kinës “përshkon zyrtarisht” me sferën politike dhe publike italiane. Normalizimi i agjendës së PKK-së është bërë tashmë një supozim i përhapur, madje edhe i zakonshëm, ndërkohë që kritikët e regjimit totalitar të Kinës dhe shkeljet skandaloze të të drejtave të njeriut janë përjashtuar si “ekstreme”.
Ky supozim duket se mund të jetë mjaftueshëm i fortë për t’i rezistuar ndikimit të këtij raporti tronditës, përveç nëse figurat publike kanë vullnetin politik për të ndjekur rekomandimet që janë thelbësore për integritetin dhe sigurinë jo vetëm të Italisë, por edhe të vendeve të tjera europiane dhe vendeve liberale demokratike që shihen nga autoritetet kineze si pengesa për ambiciet e tyre globale.
Ndërsa përgjigjet e Italisë ndaj operacioneve të influencës së Kinës kanë aspekte unike, ato tregojnë se si një aleat dhe fuqi kyçe e SHBA-së në Bashkimin Europian mund të infektohet nga propaganda e CCP dhe në zbulimin e arkitekturës bazë të këtyre operacioneve, raporti duhet të jetë një udhëzues për shoqëritë e tjera perëndimore, raporton abcnews.al
Tre raste studimore tregojnë se sa shumë politikanë italianë naivë, por me ndikim kombëtar, me sa duket janë vënë nën ndikimin e propagandës nëpërmjet aplikimit të teknikave që qëndrojnë brenda traditës leniniste të “kontakteve miqësore”. Disa organizata italiane janë partnerë me ILD-në, duke i dhënë asaj legjitimitet publik, ndërkohë që promovojnë qëndrime transparente ideologjike pro-PKK dhe anti-amerikane, por duke u shfaqur si institucione politikisht neutrale të përkushtuara ndaj paqes dhe mirëkuptimit ndërkombëtar.
Kreu i Centro Studi sulla Cina Contemporanea, ish-ambasadori italian në Kinë, Alberto Bradanini, për shembull, lavdëroi Kinën për “favorizimin e paqes dhe ekuilibrit në botë” në vend të “nënshtrimit ndaj SHBA-së” dhe iu referua “terrorizmit ujgur”.
Një tjetër degë e ILD është Shoqata Kineze për Mirëkuptim Ndërkombëtar (CAFIU), e cila organizon evente me institucionet europiane – për shembull, Fondacioni i Partisë Social Demokrate të Gjermanisë Friedrich-Ebert-Stiftung, i cili bashkëpunoi me CAFIU në një event të Kombeve të Bashkuara.
Fondacioni Kinez për Zhvillimin e të Drejtave të Njeriut, i cili i përgjigjet Zyrës së Informacionit të Këshillit të Shtetit, kohët e fundit iu dha statusi konsultativ në Këshillin Ekonomik dhe Social të OKB-së (ECOSOC), një akreditim i lakmuar që u lejon organizatave joqeveritare aksesin dhe kapacitetin për të ndërhyrë në takimet në Këshillin e të Drejtave të Njeriut. Por CAFIU nuk është një organizatë e shoqërisë civile.
Rruga për të dalë nga ky infiltrim dhe përmbysja e rrezikshme e politikës italiane qëndron në hapa në dukje të thjeshtë që, pa dyshim, nuk do të ishin të thjeshta për t’u ndërmarrë. Autorët e “Hijacking the Mainstream” rekomandojnë shmangien e aleancave, pjesëmarrjes ose kontakteve me organizatat e lidhura me CCP dhe refuzimin e shkëmbimeve me Kinën.
Politikanët dhe zyrtarët italianë duhet të pastrohen duke u shkëputur nga ngatërresat që i kanë bërë viktima të operacioneve të influencës së Kinës që, nga ana tjetër e kanë kthyer Italinë drejt një akomodimi.
Por cilat do të ishin pasojat e lëvizjeve të tilla?
Libero e Italisë ishte e vetmja gazetë që mbuloi gjerësisht raportin. Heshtja mediatike është elokuente. Laura Harth, nga GCRL dhe një nga tre autorët e raportit, tha se “objektivi kryesor është hedhë dritë se çfarë ndikimi ka CCP”.
Disa nga veprimet e Italisë në lidhje me CCP-në kanë tërhequr vëmendjen gjatë viteve të fundit – për shembull, aderimi i vazhdueshëm i Romës me Iniciativën e Kinës “Një brez dhe një rrugë”, përpjekja e PKK-së për të sinicizuar globalizimin. Por veprimet e tjera kanë qenë sipërfaqësore.
Ndërkohë që Italia nuk është padyshim i vetmi vend që përballet me një ekspozim të tillë, Harth tha se është e qartë “që statusi i saj si një vend i G7 dhe një nga anëtarët themelues të Bashkimit Europian e bën atë një “ pre të lehtë” për CCP. Dhe paqartësia e Italisë ndaj PRC ka vazhduar vazhdimisht.
A është kjo arsyeja që ndërsa Shtetet e Bashkuara dhe Mbretëria e Bashkuar po diskutojnë një bojkot diplomatik të Lojërave Olimpike të Pekinit 2022 – Roma ende e angazhuar në bashkë promovimin e eventit?
Është shpallur një hetim zyrtar parlamentar mbi gjetjet e raportit. Por sigurisht ky është vetëm raundi i parë.
