Italianët nuk janë mësuar t’i shohin kryeministrat e tyre të qëndrojnë për një kohë të gjatë, por shumë shpresojnë që Mario Draghi të jetë përjashtim. Kjo për shkak se ish-shefi i Bankës Qendrore Evropiane ka sjellë një dorë të qëndrueshme në politikën kombëtare në Romë, duke e mbajtur vendin në një prirje të barabartë teksa kërkon të dalë nga pandemia, ndërkohë që vazhdon një sërë reformash ekonomike.
I palidhur me asnjë parti, Draghi po qeveris Italinë si një teknokrat, duke i dhënë gravitatet një vendi që prej kohësh ka rënë nën peshën e tij në arenën evropiane. Që nga Brexit, Bashkimit Evropian i ka munguar një lojtar i tretë fuqi për t’iu kundërvënë Parisit dhe Berlinit. Me Draghin, Italia ka një udhëheqës që mund ta tërheqë vendin në zemër të çështjeve evropiane – ashtu si largimi i kancelares gjermane Angela Merkel i hap një hapësirë atij si udhëheqës de fakto i BE-së, të paktën për çështjet ekonomike. Kjo do të jetë veçanërisht e vërtetë nëse Draghi mund të çimentojë një aleancë pune me presidentin francez Emmanuel Macron dhe pasardhësin e Merkelit, Olaf Scholz, duke krijuar një treshe qendrore që mund të ndryshojë në mënyrë dramatike mënyrën se si Evropa vepron.
Draghi nuk është i panjohur me fatkeqësitë. Ai humbi të dy prindërit në vitet e adoleshencës. Pas kësaj erdhën studimet e tij në MIT si ekonomist dhe në Bankën Botërore. Më pas ai punoi në thesarin italian, Goldman Sachs, Bankën e Italisë dhe BQE. Një 74-vjeçar, me mendje akademike, ai njihet më së shumti për stabilizimin e tregjeve financiare si president i BQE-së në vitin 2012, duke deklaruar se do të bënte “çfarëdo që të duhej” për të shpëtuar euron.
Tani Draghi është nën presion përsëri. Italia është marrësi i këstit më të madh të fondit të rimëkëmbjes NextGenerationEU të Komisionit Evropian. Është në rrugën e duhur për të marrë 191.5 miliardë euro në grante dhe kredi në këmbim të kryerjes së një sërë reformash që Brukseli shpreson se do ta vendosin vendin në një rrugë rritjeje. Nëse Draghi mund të arrijë atje ku kanë ngecur kaq shumë kryeministra, ai mund të mbahet mend si ai që më në fund gjeti recetën për ta nxjerrë vendin nga më shumë se 20 vjet rrënim ekonomik.
Po aq e rëndësishme, ai do të ketë vërtetuar efektivitetin e vendimit të BE-së për të nxjerrë borxhe të përbashkëta për të ndihmuar vendet të rikuperohen nga kriza e koronavirusit.
Suksesi i tij nuk është aspak i garantuar. Roli i Draghit si një i huaj politik është gjithashtu një disavantazh. Pa një grup politik të tijin, ai qëndron jashtë familjeve të mëdha politike evropiane dhe është i përjashtuar nga arritjet e tyre para samitit. “Ai është një gjeneral fantastik, por një gjeneral pa trupa”, tha një diplomat i BE-së në Bruksel. Muajt e tij të parë në detyrë si kryeministër ekspozuan gjithashtu një naivitet kur bëhet fjalë për menaxhimin e gjeopolitikës.
Pastaj është fakti që ai po punon kundër kohës. Italia duhet të mbajë zgjedhje të përgjithshme deri në vitin 2023, një garë në të cilën Draghi pothuajse me siguri nuk do të kandidonte – dhe si një njeri pa parti, ai do të luftonte për të fituar gjithsesi. Ndërkohë, e djathta ekstreme italiane po rritet në sondazhe, duke kërcënuar të zhbëjë axhendën e tij. Menjëherë, emri i tij është përmendur si një kandidat i mundshëm për president, një rol kryesisht ceremonial që shërben kryesisht si një garantues i stabilitetit politik dhe rendit kushtetues. Ai pozicion, i cili ka një mandat shtatëvjeçar, duhet të plotësohet në janar. Do të thotë, parlamenti italian mund të detyrohet të zgjedhë midis Dragit që do të udhëheqë vendin për muajt e ardhshëm ose do ta udhëheqë atë nga lart për pjesën e mbetur të dekadës.
Burimi: Politico.eu
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
