Në vitin 2014, administrata e Obamës, pa konsultime dhe diskutime të shumta paraprake, shpalli “masat strategjike” në Azi. Kina u zemërua dhe shumë miq e aleatë u alarmuan nga ndryshimi në dukje i papritur në politikën amerikane.
Kina do të bëhej kërcënimi më i madh për sigurinë kombëtare të administratës Obama. Dy administratat e ardhshme do të ndiqnin të njejtin shembull. Duke pasur parasysh vendosjen e trupave ushtarake të Rusisë rreth kufijve të Ukrainës dhe parashikimet e inteligjencës perëndimore se një pushtim mund të jetë i pashmangshëm në fund të janarit, me siguri Moska është “rreziku më i qartë”.
Kina flet vetëm për rimarrjen e Tajvanit me forcë nëse është e nevojshme. Meqenëse Kina është identifikuar si një kërcënim prej shumë kohësh, por cili është kërcënimi i vërtetë Kina apo Rusia?
Këto tre pyetje janë baza për vlerësimin e duhur.
Së pari, cilat janë kërcënimet specifike të paraqitura nga Kina dhe Rusia për SHBA-në dhe aleatët e saj dhe cilat janë qëndrimet e Kinës dhe Rusisë kundrejt njëra-tjetrës?
Së dyti, nëse Kina dhe Rusia paraqesin të njejtin rrezik, a është SHBA e aftë tia dalë me të dyja?
Së treti, cilat duhet të jenë strategjitë dhe prioritetet e duhura të sigurisë kombëtare dhe mbrojtjes së SHBA-së ndaj të dyjave?
Është e qartë se rritja ekonomike e Kinës dhe e vendosmërisë ndërkombëtare janë problematikat më të mëdha. Për krahasim, Rusia, me një të dhjetën e popullsisë dhe një pjesë të PBB-së së Kinës, është ekonomikisht e rëndësishme vetëm në sferën jetike të energjisë.
Por ajo që shpesh neglizhohet është se Rusia ka të paktën po aq të frikshme, nëse jo një ushtri më të fortë se Kina. Marina e saj, megjithëse më e vogël, është më e aftë, veçanërisht nëndetëset dhe forcat e saj raketore bërthamore. Rusia ka shumë më tepër armë bërthamore strategjike dhe taktike sesa Kina. Për më tepër, Rusia ka përvojë më të madhe luftarake se Kina në Çeçeni, Lindjen e Mesme dhe të Afërt, Gjeorgji dhe, natyrisht, Ukrainë.
Ndërsa Kina është e aftë në vjedhjen e pronës intelektuale , Rusia ka qenë më agresive në sulmet kibernetike dhe operacionet e informacionit dhe ndikimit . Shërbimet e saj të huaja të inteligjencës kanë pasur gjithashtu përvojë më të madhe globale, duke përfshirë përdorimin e përfaqësuesve të tillë si Grupi Wagner. Dhe Rusia shfrytëzon operacionet dhe rrjetet e krijuara dikur nga Bashkimi Sovjetik.
Rusia synon të ndajë dhe të përçajë NATO-n, aleancën kyçe shumëpalëshe të sigurisë. Kina nuk është pjesë e saj. Ndërsa Kina po ushtron ndikim më të madh politik dhe ekonomik përmes Brexit dhe nismave të tjera diplomatike, ndryshe nga Rusia, ajo është më pak e varur nga forcat ushtarake edhe pse po rrit praninë e saj globale.
Rusia është kërcënimi më i afërt politiko-ushtarak dhe Kina sfida afatgjatë gjeo-ekonomike. Ndërsa përparimet teknologjike ushtarake të Kinës kanë qenë mbresëlënëse, ato të Rusisë kanë qenë të paktën po aq të rëndësishme, veçanërisht në hapësirë dhe në modernizimin e forcave të saj bërthamore dhe konvencionale.
Pavarësisht spektrit të një pushtimi kinez të Tajvanit, ky kërcënim është ekzagjeruar. Kinës i mungon kapaciteti për të kryer një sulm të suksesshëm ndaj Tajvanit dhe vullneti për të ardhmen e parashikueshme.
Në lidhje me konsiderimin e Kinës dhe Rusisë si kërcënime të barabarta, për më shumë se një dekadë e gjysmë gjatë Luftës së Ftohtë, SHBA u mbështet në të ashtuquajturën “doktrinën e dy luftërave e gjysmë” Ajo parashtroi dy luftëra të mëdha (Kinë dhe Rusia) në të njëjtën kohë dhe një gjysmë lufte gjetkë.
Në pamundësi për të fituar gjysmën e luftës në Vietnam, koncepti i një strategjie të dy luftërave mbetet i papërballueshëm dhe i paarritshëm.
Çfarë duhet të bëjë SHBA?
Së pari, mos i emërtoni armiqtë paraprakisht. Së dyti, Kina paraqet sfidën më të madhe gjeoekonomike; Rusia ajo politiko-ushtarake. Së treti, strategjia e duhur e mbrojtjes është një “Mbrojtje Porcupine” në Europë.
Për shumë njerëz, ky është një mendim radikal. Sfidimi i propozimit të Kinës si kërcënim i shpejtë bie ndesh me mençurinë politike konvencionale në Uashington. Por Europa është një partner shumë më i madh tregtar dhe gur themeli për mbrojtjen përmes NATO-s.
Rusia do të mbetet rreziku më i afërt pas kalimit të krizës në Ukrainë. Strategjia duhet të pasqyrojë këtë realitet.
