Për ata që vuajnë nga misophonia, toleranca e dobët ndaj disa zhurmave, puna e padëmshme e nofullave në vaktet e të tjerëve mund të shndërrohet në një stimul të neveritshëm, madje edhe në pretekstin ideal për një shpërthim. Sipas hulumtimit nga Universiteti Newcastle (MB) botuar në Journal of Neuroscience, kjo shqetësim mund të lindë nga një arsye neurologjike. Njerëzit me misofoni duket se kanë lidhje më të ngushta të trurit midis një zone që analizon tingujt dhe një pjese të korteksit premotor të trurit që është i ngarkuar me përpunimin (e duhur) të lëvizjeve të gojës dhe fytit.
Kur njerëzit me misofoni u detyruan të dëgjonin zhurmën që secili ndihej më i bezdisshëm, skanimet e trurit treguan një mbivlerësim të zonës së trurit të përfshirë në kontrollin e lëvizjes së gojës dhe fytit, në krahasim me njerëzit pa këtë gjendje – të tilla si nëse thjesht dëgjonin atë zhurma mund të stresojë zonat motorike në një masë të tillë që të jetë ndërhyrëse.
Ekspertët ia atribuojnë atë që ndodh me sistemin e të ashtuquajturve neurone pasqyre, neurone motorike që “shkarkohen” si kur një person kryen një veprim të synuar, ashtu edhe kur ai person sheh dikë tjetër që kryen të njëjtin veprim. Tek ata që vuajnë nga misofonia, aktivizimi i neuroneve pasqyrë do të dukej se prodhonte një ndjenjë urgjence, një lloj pasqyrimi të tepërt, aq sa disa njerëz me këtë gjendje gjejnë një lehtësim në imitimin e vetë atyre tingujve të pakëndshëm – pothuajse për të rimarrë kontrollin e ndjesia e perceptuar në mënyrë të pavullnetshme.
Meqenëse neuronet pasqyre mund të trajnohen, nëse kërkimi konfirmohet, mund të kërkohen mënyra për të thyer këtë shoqatë dhe për të lehtësuar disa nga përvojat e pakëndshme.
