Telenovela e politikës britanike në muajt e fundit mund të ketë eklipsuar diçka më të rëndësishme për Mbretërinë e Bashkuar në planin afatgjatë.
Marrëdhëniet midis MB dhe pjesës tjetër të Evropës po ndryshojnë ngadalë dhe në heshtje.
Është shumë herët për të folur për një pikë kthese, por ka të paktën një shans që ne të shikojmë mbrapa në vitin 2022 si viti kur britanikët dhe evropianët e tjerë më në fund i shpëtuan një spiraleje që ka helmuar, jo vetëm marrëdhëniet midis MB dhe BE-së, por marrëdhëniet dypalëshe midis MB dhe shumë vendeve të BE-së.
Gjërat mund të mos jenë duke u përmirësuar, por ato të paktën, për momentin, kanë ndaluar së përkeqësuari. Në botën e trishtuar të marrëdhënieve MB-BE, ky është përparim.
Arsyeja kryesore për këtë ndryshim është kërcënimi ndaj sigurisë evropiane.
Agresioni i paprovokuar dhe vrasës i Putinit kundër Ukrainës e ka bërë të pajustifikueshme një narrativë qendrore rreth Brexit-it.
Deri në fillim të luftës, u përshtatej qeverive të njëpasnjëshme konservatore, për arsye politike të brendshme dhe partiake, të argumentonin se Brexit ishte shumë më tepër sesa thjesht largimi nga Bashkimi Evropian.
Me sa duket, “vullneti i popullit” kërkonte jo thjesht daljen nga BE-ja, por të mos kishte absolutisht asnjë lidhje me të. Vetëm atëherë Britania, me historinë dhe identitetin e saj të veçantë dhe unik, do të mund të kërkonte fatin e saj “global”, duke kujtuar gjithmonë se Evropa ishte – mjaft e çuditshme – jo një pjesë e rëndësishme e globit dhe sigurisht jo një pjesë me të cilën Britania e Madhe ndihej e lidhur natyrshëm.
Nocioni se Brexit bëri që Britania t’i kthente shpinën tërësisht kontinentit evropian, ishte gjithmonë një rrëmujë më retorike sesa realiteti i politikës së jashtme dhe të sigurisë britanike, por kishte ende shumë ekspertë dhe politikanë që e pranuan këtë narrativë.
Midis tyre kishte shumë elita politikëbërëse evropiane kontinentale që hoqën dorë nga Britania si një partner i besueshëm.
Kur qeveria e Mbretërisë së Bashkuar publikoi Rishikimin e saj të Integruar në vitin 2021, zyrtarët, opinionistët dhe gazetarët në kontinent i kushtuan shumë më tepër vëmendje mënyrës në të cilën ministrat e kabinetit publikisht e përpunuan raportin si një manifest për një Britani globale që anon drejt Indo-Paqësorit, sesa përmbajtjen e saj, e cila thekson qartë se MB mbeti kryesisht një fuqi euroatlantike.
Narrativa e Brexit-it e Britanisë dhe Evropës që po shkonin në drejtime diametralisht të kundërta ishte kthyer në një profeci vetëpërmbushëse.
Më pas, rrethanat ndryshuan në mënyrë dramatike në shkurt, kur nisi lufta në kontinent dhe Britania rriti mbështetjen e saj ushtarake për Ukrainën në një mënyrë që i turpëroi disa shtete anëtare të BE-së, si Gjermania dhe Franca.
Lufta dhe kriza energjetike që pasoi e kanë bërë të qartë se është e pamundur t’i shpëtosh gjeografisë.
Britania mund të largohet nga BE, por nuk mund të largohet kurrë nga Evropa.
As evropianët e tjerë që interesohen për sigurinë e tyre dhe të ardhmen e demokracisë dhe vetëvendosjes në këtë kontinent nuk duhet ta duan këtë.
Politikanët dhe zyrtarët nga Britania e Madhe dhe Evropa tani takohen shumë më shpesh sesa në vite, si pjesë e përgjigjes së koordinuar perëndimore ndaj agresionit të Putinit.
Pas kërdisë që së bashku Brexit dhe Covid ka shkaktuar në ndërveprimet personale midis britanikëve dhe evropianëve të tjerë, kjo është jashtëzakonisht e rëndësishme, sepse kontribuon në rindërtimin e nevojshëm të besimit dhe lidhjeve.
Pranimi i shkallës së normalizimit në ndërveprimet midis Britanisë dhe Evropës kontinentale që është arritur, nuk do të thotë të pretendojmë se nuk jemi shumë larg nga marrëdhënia konstruktive dhe bashkëpunuese që kërkojnë interesat dhe parimet tona të përbashkëta.
Përmirësimi është i pasigurt dhe do të jetë në thelb i kufizuar për sa kohë që Mbretëria e Bashkuar mbetet jashtë BE-së.
Vitet e negociatave zhgënjyese të Brexit-it, kanë çuar në një humbje të plotë të besimit midis politikanëve dhe zyrtarëve nga të dyja palët.
Riparimi do të zgjasë më shumë se disa muaj.
Mosmarrëveshja e pazgjidhur për të ardhmen e protokollit të Irlandës së Veriut mbetet një plagë e hapur në marrëdhënie, dhe një zgjidhje e kënaqshme reciproke nuk duhet të merret aspak si e mirëqenë.
Vendimi i qeverisë së re të Rishi Sunak për të lënë në tryezë kërcënimin e legjislacionit të njëanshëm nëse nuk arrihet marrëveshje, vështirë se është i favorshëm për rindërtimin e besimit dhe respektit.
Ballafaqimi me realitetin evropian në këtë moment jashtëzakonisht të rrezikshëm në historinë e kontinentit do të thotë të pranosh se BE-ja mbetet mënyra më e rëndësishme në të cilën 27 vende ndërveprojnë me njëri-tjetrin, zgjidhin dallimet, organizojnë tregtinë dhe ekonomitë e tyre dhe koordinojnë mbështetjen e tyre për Ukrainën.
Së bashku me NATO-n, BE-ja është organizata më e rëndësishme ndërkombëtare në luftën për t’iu kundërvënë kërcënimit nga Rusia e Putinit.
Fakti që Ukraina dhe vendet e Ballkanit Perëndimor dëshirojnë dëshpërimisht të anëtarësohen, dëshmon se ju mund të mos e pëlqeni BE-në, por nuk mund ta mohoni rëndësinë e saj.
Është në interesin e përbashkët të britanikëve dhe evropianëve që të punojnë së bashku dhe të dëgjojnë njëri-tjetrin përballë sfidave të mëdha të përbashkëta.
Por për sa kohë që Mbretëria e Bashkuar mbetet një “vend i tretë” sipas kushteve që kërkoi në marrëveshjen e tërheqjes, nuk mund të shpëtojë fakti që marrëdhënia do të mbetet një hije e asaj që ka qenë dikur.
Helene von Bismarck është një historiane dhe autore gjermane e specializuar në ndërveprimet e Mbretërisë së Bashkuar me botën.
Burimi: The Guardian
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
