Vladimir Putin filloi pushtimin e Ukrainës 11 muaj më parë, jo vetëm duke besuar se do ta nënshtronte shpejt Ukrainën, por edhe me supozimin se aleanca perëndimore ishte shumë e dobët dhe e ndarë për të krijuar një front të bashkuar për ta penguar atë.
Të dyja rezultuan jashtëzakonisht të gabuara – deri të premten, kur refuzimi i Gjermanisë për të miratuar transferimin e dhjetëra tankeve të rënda luftarake në Ukrainë shkaktoi çarjen e parë serioze në atë që kishte qenë fronti solid i NATO-s.
Ajo çarje duhet të zhduket shpejt. I mbetur pa zgjidhje, diktatori i Kremlinit është i sigurt se do të përpiqet ta shfrytëzojë atë, jo vetëm në fushën e betejës, por edhe në zonën paralele të konfliktit të opinionit publik evropian.
Përveç sanksioneve perëndimore kundër Rusisë, të cilat do të kenë një taksë në rritje për ekonominë ruse dhe do të zvogëlojnë furnizimin e saj me armë të teknologjisë së lartë me kalimin e kohës, ndihma ushtarake për Ukrainën ka qenë thelbësore për mbijetesën e Ukrainës.
Gjermania i ka dhënë Ukrainës më shumë ndihmë ushtarake se çdo vend tjetër përveç Shteteve të Bashkuara dhe Britanisë.
Angazhimi miliarda-dollarësh i Gjermanisë është dëshmi e rikalibrit të jashtëzakonshëm në të menduarit e Berlinit që ndodhi menjëherë pas pushtimit të Rusisë. Duke ndjekur një strategji ku promovohej partneriti ekonomik dhe varësia e përbashkët bazuar në premisën se një politikë e tillë do ta bënte të pamendueshme një luftë evropiane – kancelari Olaf Scholz u çudit kur papritur një ditë trupat dhe forca të blinduara ruse zbarkuan në Ukrainë.
Ai njoftoi një rritje të madhe afatgjatë të shpenzimeve ushtarake gjermane dhe bëri të qartë se Berlini do të qëndronte me aleatët e tij të NATO-s kundër një lufte të paprovokuar agresioni.
Kjo ishte një meritë për atë që dukej të ishte një vlerësim i qartë i kërcënimit ekzistencial ndaj rendit perëndimor të paraqitur nga sulmi i pacipë i Putin ndaj një kombi sovran.
Scholz e kuptoi qartë se i vetmi “mëkat” i Ukrainës ishte aspirata për të qenë një komb plotësisht evropian – demokratik, pluralist, tolerant dhe modern.
Dhe ai e kuptoi se nëse Rusisë do t’i jepej mosndëshkimi pas pushtimit të një vendi të madh evropian si Ukraina, vendet më të vogla evropiane ishin gjithashtu në rrezik nga fantazitë perandorake të Putin.
Por ky mesazh me sa duket nuk është pranuar plotësisht nga një pjesë e qeverisë së koalicionit gjerman dhe publikut. Sondazhet sugjerojnë se populli gjerman është i ndarë pothuajse në mënyrë të barabartë për çështjen e dërgimit të tankeve kryesore luftarake të prodhimit gjerman në Ukrainë.
Tanket Leopard 2 të Gjermanisë, disa mijëra prej të cilëve janë në arsenalet e aleatëve të saj të NATO-s rreth Evropës, janë opsionet më të mira të tilla për përdorimin e Ukrainës.
Disa vende evropiane me leopardë në arsenalet e tyre kanë sinjalizuar se janë gati t’i dërgojnë ato menjëherë në Ukrainë, duke përfshirë anëtarët e NATO-s, Poloninë dhe Danimarkën, si dhe Finlandën, e cila ka aplikuar për t’u bashkuar me aleancën.
Por këto dërgesa duhet së pari të miratohen nga Gjermania, e cila këmbënguli për të drejtën e refuzimit në kontratat e saj të shitjes së armëve.
Scholz po lëkundet përballë kundërshtimit të disa aleatëve politikë dhe një segmenti të elektoratit gjerman. Është gjykim i gabuar.
Disa zyrtarë në Berlin kanë sugjeruar se do të dërgonin Leopardë në Ukrainë nëse administrata e Biden dërgon e para disa tanke Abrams të prodhuara nga SHBA në Kiev. Uashingtoni deri më tani ka hezituar ta bëjë këtë, në lidhje me Abrams-in gjigant, për shkaka të mospërshtatjes me terrenin dhe aftësitë e Ukrainës. Ky mund të jetë një vlerësim teknik i saktë.
Megjithatë, nëse dërgimi i disa tankeve Abrams është çelësi për të thyer ngërçin në një ngarkesë potencialisht shumë më të madhe të Leopardëve, Presidenti Biden duhet të japë miratimin e tij.
Ai duhet ta bëjë për të kontribuar në atë që ka të ngjarë të jetë një moment vendimtar në luftë, por edhe për të ruajtur vendosmërinë dhe unitetin e Perëndimit përballë kërcënimit më të rëndë me të cilin është përballur.
Ukraina është në një luftë ekzistenciale.
Vetëm tanket nuk do mjaftojnë që ukrainasit ta fitojnë atë luftë. Ukraina ka nevojë gjithashtu për një numër të madh mjetesh luftarake më të lehta, transportues të blinduar të personelit, obus, sisteme moderne të mbrojtjes ajrore dhe një furnizim të vazhdueshëm me predha artilerie, të cilat i ka përdorur në një normë prej rreth 3,000 në ditë.
Megjithatë, komandanti i lartë ushtarak ukrainas ka thënë se Ukraina ka nevojë për 300 tanke beteje të prodhuara nga perëndimi, të cilat do të ishin një komponent i frikshëm në aftësitë e Kievit.
Moska po përgatitet për një ofensivë të madhe pranverore, që pritet të nisë në dy muajt e ardhshëm.
Ukraina mund të nisë një të sajën. Ajo që është në rrezik nuk është vetëm mbijetesa e Ukrainës, por edhe lidershipi dhe të menduarit me logjikë në Uashington dhe Berlin.
Hezitimi i Gjermanisë është një sfidë kritike për unitetin perëndimor dhe Biden nuk mund të gjunjëzohet përballë saj.
Burimi: The Washington Post
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
