Ekzistojnë disa gjëra që nuk do donit t’i thoni, t’i bëni, madje as t’i mendoni para atyre që ndiheni se nuk i njihni mjaftueshëm, por pikërisht gjëra të tilla, të veçanta, mund të ndodhin në një galeri arti. Ju mund ta gjeni veten në këtë lëmsh tekanjoz mendimesh kur jeni përballë Skenës Erotike të Pikasos.
Piktura është një autoportret, të cilën artisti e pikturoi kur ishte vetëm 21 vjeç, por ai duket se e imagjinon veten si një djalë më të ri, i shtrirë në një shtrat me duar të vëna pas kokës, derisa një grua e zhveshur rri e përkulur në zonat më erotike të tij.
Tema e Skenës Erotike ishte mjaft e rrezikshme, aq sa Picasso e mohoi për vite të tëra që ishte ai që e pikturoi atë, megjithatë studiuesit pohojnë se ai e bëri atë, dhe nuk është një pikturë aq befasuese nga ai që, në një moshë të re, kishte kaq përvojë seksuale dhe jeta e të cilit do të ishte aq e mbushur me dashuri.
Pa marrë parasysh se cilën periudhë të veprës së Pikasos studion, nga periudha blu që formësoi skenën erotike, përmes viteve kubiste e deri në neoklasicizmin e viteve 1920, dikush mund të tundohet po aq me tregimet e jetës së dashurisë të mjeshtrit të madh, njëlloj si me veprat që ai ka krijuar.
Shikimi i pikturave të tij përmes jetës së tij personale do të na ofronte ende një pamje të pasur të punës së tij, pasi shpesh është vënë re se si një grua e re në jetën e Picassos sinjalizoi një largim të dukshëm në punën e tij.
Konsideroni të bëni një turne në jetën dashurore të Picasso-s, përmes një sekuence të portreteve të tij përrallore – disa të deklaruara si të tilla, disa më të fshehura – që zbulojnë gjendjen shpirtërore dhe dashurinë e tij me ritme të ndryshueshme.
Gjersa ishte në Romë, duke bërë sete për Balet Russes, ai u takua me ishbalerinën Olga Khokhlova; ata u martuan në vitin 1918 dhe marrëdhënia e tij me të përkoi me një kthesë drejt neoklasicizmit në veprën e tij dhe me përfytyrimet e një Epoke të Artë të humbur në Mesdhe. Së bashku ata patën një djalë, Paulo-n, dhe gëzimi i Pikasos për atësinë u shfaq në kompozime që festonin gratë dhe amësinë, si Gruaja në të Bardha (1924). Por artisti shpejt u lodh nga atësia dhe nga gruaja e tij, dhe ndërsa ndjenjat e tij rënduan kontaktin e tij me surrealistët e shtynë atë të prodhonte Koka e një gruaje (1927), një satirë thumbuese e Olgës.
Po atë vit, në moshën 45-vjeçare, vëmendja e Pikasos u tërhoq nga një vajzë 17-vjeçare që takoi në një rrugë të Parisit, Marie-Thérèse Walter. Stili i tij më parë i ftohtë dhe i papasionuar surrealist u ngroh, për të prodhuar imazhe plot diell, erotike të gëzueshme të dashurisë së tij të re, si Ëndrrimtarja (1932). Por përsëri, ndërsa egërsia e tij u zbeh, paleta e tij u ftoh, si në portretet e mëvonshme si Gruaja në gjumë në një tryezë (1936). Dhe, më në fund, siç ishte modeli i tij, Marie-Thérèse u zëvendësua, këtë herë nga fotografja e zjarrtë dhe cerebrale surrealiste Dora Maar.
Edhe kur Picasso nuk po i pikturonte më gratë e tij, mendimet e tij për to po i jepnin formë veprës së tij: një përrallë apokrife thotë se në Kreshmën e 1930, Marie-Thérèse e re dhe e devotshme u betua për seks dhe Picasso u tërbua aq shumë sa pikturoi një Kryqzim. Ndërsa kjo përrallë është objekt shqyrtimi, ka pak mister pas Njeriut me Lollipop (1938), figurës komike që shfaqet me përshkrimet e tij të shumta të grave të viteve 1920 dhe 1930. Kompozimi tallet me ata që në fund të jetës kthehen në fëmijëri për të gjetur zëvendësues për dashurinë e humbur erotike: këtu është sikur Pikaso pretendon se një fat i tillë nuk do të jetë i tij.
