Izraeli u konsiderua atëherë si triumfi i “artificializmit politik” që kishte depërtuar atë shekull, si realizimi konkret i parullës që kishim brohoritur para fabrikave dhe në klasat e universiteteve “politika duhet të drejtojë gjithçka”.
Të gjithë do ta kenë të vështirë ta harrojnë 7 tetorin e këtij viti. Dhe do të jetë edhe për ne, ata të brezit që në vitet ’70 u bind se mund të mposhtnin të gjitha të këqijat e botës.
Izraeli u konsiderua atëherë si triumfi i “artificializmit politik” që kishte depërtuar atë shekull, si realizimi konkret i parullës që kishim brohoritur para fabrikave dhe në klasat e universiteteve “politika duhet të drejtojë gjithçka”.
Nuk kishte popull të Izraelit, nuk kishte uniformitet gjuhësor, nuk kishte territor izraelit; çdo gjë duhej shpikur, krijuar nga e para duke mbajtur së bashku fenë dhe copat e kujtesës, kujtimin e Shoahut, masakrat, persekutimet, historitë e diasporës, paralajmërimet biblike.
Ishte e nevojshme të shpikje një traditë dhe të luftohej, fillimisht kundër anglezëve, pastaj kundër arabëve, gjithmonë kundër ekuilibrit politik të sistemit politik të Luftës së Ftohtë. Demokracia izraelite dukej të ishte një “mrekulli”, jo e fesë apo e natyrës, por e politikës, fuqia demiurgjike e së cilës rrafshoi malet dhe i bëri shkretëtirat pjellore.
Sot ekziston një rrezik real që ajo mrekulli të shkatërrohet. Shenjat e para tashmë ishin aty dhe ato nuk kishin të bënin me Hamasin apo palestinezët. Në historinë e shtetit të Izraelit, qeveria e udhëhequr nga Benjamin Netanyahu, i cili mori detyrën më 29 dhjetor 2022, ishte padyshim më e qarta e karakterizuar nga e djathta. Që atëherë, izraelitët u zhytën në një konflikt shkatërrues, i cili pa hebrenjtë ortodoksë të ktheheshin kundër hebrenjve laikë, me arabët izraelitë të gatshëm të dilnin në fushë për ose kundër “vëllezërve të tyre palestinezë”.
Një lëmsh besimesh, fesh, përkatësish etnike, veçorish gjuhësore që ishin ngatërruar deri në pikën e gatishmërisë së dekompozimit. Dhe kjo ishte tashmë e mjaftueshme që ne t’i shtonim dekurajim dekurajimit dhe zhgënjim zhgënjimit.
Më pas erdhi masakra e 7 tetorit 2023. Shteti i Netanyahut sulmoi dhe mundi, ushtrinë, të cilën luftërat e së kaluarës na kishin bërë ta besojmë të pathyeshme.
Sipas dëshmitarëve okularë, në tunelet e gërmuara nga Hamasi në Gaza, ushtria izraelite nuk gjeti armë të sofistikuara, pajisje të “shkatërrimit në masë”, por shumë xhaketa të mbushura me eksploziv, instrumente tipike të vdekjes së kamikazëve pothuajse si për të sanksionuar triumfi i asimetrisë së asaj lufte.
Nga njëra anë forcat e dashura të stërvitura dhe të pajisura më së miri në planet, të pajisura me teknologji që gjithashtu bën të mundur që Izraeli të përdorë energjinë bërthamore për qëllime lufte.
Nga ana tjetër, trupat e kandidatëve për “martirizim”, gati për të shpërthyer veten për të shkatërruar armikun dhe për të dëshmuar besimin e tyre në ZoT, duke përdorur fizikun e tyre lakuriq si armë për të vrarë duke vrarë veten.
Jo, nuk ishte Davidi kundër Goliathit, pasi në kohët e vjetra na pëlqente të rrëfenim fitoret e Viet Kongut të vogël, me pizhamat e tyre qesharake të zeza, kundër marinsave gjigantë të helikopterëve dhe napalmit. Jo.
Midis Izraelit dhe Gazës, rolet e Davidit dhe Goliathit kanë qenë gjithmonë të këmbyeshëm. Goliathët ishin militantët e Hamasit të lëshuar kundër djemve dhe vajzave në festën e tërbimit dhe kibutzimeve të shpërndara nëpër shkretëtirë: paqësorë, të paarmatosur, të gatshëm për të dashur e për të kënduar dhe në vend të kësaj të përdhunuar, të vrarë, të ekspozuar si trofe lufte me trupat e tyre të përdhosur dhe të shkatërruar.
Dhe izraelitët, nga ana e tyre, morën maskën e tmerrshme të Goliathit duke bombarduar Gazën, duke rrafshuar jo malet e shkretëtirës, por shtëpitë e civilëve të pambrojtur, ato ambiente të brendshme ku mblidhej njerëzimi i dhimbshëm i grave dhe fëmijëve të pambrojtur.
Ikën dikotomitë e lehta të shekullit të njëzetë, ajo midis Davidit dhe Goliathit, por edhe ajo midis së mirës dhe së keqes, të dobëtit dhe të fortit, ne kemi mbetur vetëm me hutimin tonë.
Thirrja e “Palestinës së lirë”, e cila kumbonte në marshimet tona duke lavdëruar George Habash, të fesë ortodokse greke dhe udhëheqës marksist-leninist të Frontit Popullor për Çlirimin e Palestinës, në buzët e torturuesve të Hamasit u shndërrua në thirrje “Allah akber”, triumfi i një fanatizmi fetar që fshin të gjitha fermentimet revolucionare që kishin shënuar atëherë idealet e rinisë në mbarë botën.
Leila Khaled, e cila, falë një fotoje të Eddie Adams, e cila e portretizon atë në një kamp trajnimi duke mbajtur një AK-47 të veshur me një keffiyeh, e kujtuam si të paepur dhe të bukur, një luftëtare krenare për çështjen palestineze, vitet e fundit është bërë një zonjë me rrudha, plot zemërim dhe mëri hakmarrëse. Dhe tani rrënojat e ëndrrave dhe shpresave tona mbeten të asaj bote./Përshtati “Pamfleti” nga “La Stampa”
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Zemra’ e Evropës, e rrezikuar nga lufta civile
“Profecitë” e fundit të Henry Kissinger!
