Duket se po jetojmë në kohë migrimi masiv të paprecedentë. Imazhet e njerëzve nga Afrika të ngjeshur në varka të padepërtueshme që përpiqen dëshpërimisht të kalojnë Mesdheun, azilkërkuesit që kalojnë Kanalin për në Britani dhe “karvanët” emigrantësh që përpiqen të arrijnë në kufirin Meksikë-SHBA, të gjitha duket se konfirmojnë frikën se migrimi global po del jashtë kontrollin.
Një kombinim toksik i varfërisë, pabarazisë, dhunës, shtypjes, rënies së klimës dhe rritjes së popullsisë duket se po shtyn një numër në rritje njerëzish nga Afrika, Azia dhe Amerika Latine për të nisur udhëtimet e dëshpëruara për të arritur në brigjet e Perëndimit të pasur.
E gjithë kjo rezulton në idenë popullore të një “krize emigracioni” që do të kërkojë kundërmasa drastike për të parandaluar ardhjen e valëve masive të njerëzve në të ardhmen, duke tejkaluar me sa duket kapacitetin absorbues të shoqërive dhe ekonomive perëndimore.
Pavarësisht kësaj, megjithatë, nuk ka asnjë provë shkencore për të mbështetur pretendimin se migrimi global po përshpejtohet. Emigrantët ndërkombëtarë përbëjnë rreth 3% të popullsisë së botës dhe kjo përqindje ka mbetur jashtëzakonisht e qëndrueshme gjatë gjysmë shekulli të fundit.
Po kështu, migrimi i refugjatëve është shumë më i kufizuar sesa sugjeron retorika politike dhe imazhet mediatike. Rreth 10% e të gjithë emigrantëve ndërkombëtarë janë refugjatë, që përfaqësojnë 0.3% të popullsisë botërore. Ndërsa flukset e refugjatëve luhaten fuqishëm me nivelet e konfliktit, nuk ka dëshmi për një tendencë rritjeje afatgjatë. Rreth 80-85% e refugjatëve mbeten në rajonet e origjinës dhe kjo përqindje ka mbetur gjithashtu mjaft e qëndrueshme gjatë dekadave të fundit. Dhe nuk ka asnjë provë që migrimi i paligjshëm po del jashtë kontrollit, në fakt, shumica e madhe e migrantëve që lëvizin nga jugu global në veriun global vazhdojnë të lëvizin legalisht. Për shembull, nëntë nga 10 afrikanë lëvizin në Evropë legalisht, me pasaporta dhe letra në dorë.
Pikëpamja konvencionale është se migrimi nga jugu në veri është në thelb rrjedha e varfërisë, pabarazisë dhe dhunës në vendet e origjinës, prandaj ideja popullore se reduktimi dhe zhvillimi i varfërisë janë të vetmet zgjidhje afatgjata për migrimin.
Megjithatë, ky supozim minohet nga provat që tregojnë se migrimi rritet ndërsa vendet e varfra bëhen më të pasura. Kjo ndodh sepse rritja e niveleve të të ardhurave dhe arsimit, krahas përmirësimeve të infrastrukturës, rrit aftësitë dhe aspiratat e njerëzve për të migruar. Në vend të “ikjes së dëshpëruar nga mjerimi” stereotipik, në realitet migrimi është përgjithësisht një investim në mirëqenien afatgjatë të familjeve dhe kërkon burime të konsiderueshme. Varfëria në fakt i privon njerëzit nga burimet e nevojshme për të lëvizur në distanca të gjata, e lëre më për të kaluar kontinente.
Kjo është gjithashtu një nga arsyet e shumta pse, në kundërshtim me supozimet e zakonshme, prishja e klimës nuk ka gjasa të shkaktojë lëvizje masive të “refugjatëve klimatikë”. Hulumtimet mbi efektet e thatësirës dhe përmbytjeve tregojnë se shumica e njerëzve do të qëndrojnë afër shtëpisë. Në fakt, njerëzit më të cenueshëm kanë më shumë gjasa të ngecin në kurth, të paaftë për të lëvizur fare.
Nuk është rastësi që shumica e emigrantëve vijnë nga vende me të ardhura mesatare si India dhe Meksika. Paradoksi është se çdo formë zhvillimi në vendet më të varfra të botës, si në Afrikën Sub-Sahariane ka të ngjarë të rrisë potencialin e tyre të ardhshëm të emigrimit.
Megjithatë, pavarësisht se mesatarja globale mbetet e qëndrueshme, është e vështirë të mohohet se imigrimi legal në SHBA, Britani dhe Evropën Perëndimore është rritur gjatë dekadave të fundit. Pakënaqësia e shpeshtë që kjo ka shkaktuar ka shkuar së bashku me thirrjet e përsëritura për imigrim më pak, më të kontrolluar ose më selektiv.
Por goditjet kufitare kanë dështuar qartësisht në arritjen e këtyre objektivave ose madje i kanë përkeqësuar problemet, sepse ato nuk bazoheshin në të kuptuarit se si funksionon realisht migrimi. Arsyeja kryesore është se këto politika injoron shkakun më të rëndësishëm rrënjësor të migrimit: kërkesën e vazhdueshme për fuqi punëtore.
Pohimi mashtrues se varfëria shkakton migrimin fsheh faktin se kërkesa për fuqi punëtore ka qenë shtytësi kryesor i emigracionit në rritje në vendet perëndimore që nga vitet 1990. Arsimi më i përhapur, emancipimi i grave dhe plakja e popullsisë kanë çuar në mungesë të fuqisë punëtore. Këto kanë nxitur një kërkesë në rritje për punëtorë migrantë në sektorë të tillë si bujqësia, ndërtimi, pastrimi, mikpritja, transporti dhe përpunimi i ushqimit, pasi furnizimet e punëtorëve vendas të gatshëm dhe të aftë për të bërë punë të tilla janë konsumuar gjithnjë e më shumë. Pa mungesa të tilla kronike të fuqisë punëtore, shumica e emigrantëve nuk do të kishin ardhur.
Hedhja e emigrantëve nga perëndimi në vendet e varfra është një jehonë e tmerrshme e transportit penal
Por, ky nuk ka qenë një proces i natyrshëm. Në vend të kësaj, është një që është inkurajuar nga politikat e dekadave të orientuara drejt liberalizimit ekonomik dhe të tregut të punës, të cilat kanë nxitur rritjen e vendeve të punës të pasigurta që punëtorët vendas nuk do t’i pranojnë. Politikanët nga e majta në të djathtë e dinë këtë realitet, por nuk guxojnë ta pranojnë nga frika se mos shihen si “të butë ndaj imigracionit”. Në vend të kësaj, ata zgjedhin të flasin ashpër dhe t’u kthehen akteve të shfaqjes politike që krijojnë një pamje kontrolli, por që në fakt funksionojnë si një perde tymi për të fshehur natyrën e vërtetë të politikës së imigracionit. Sipas kësaj marrëveshjeje aktuale, gjithnjë e më shumë migrantë lejohen të hyjnë dhe punësimi i punëtorëve pa dokumente tolerohet gjerësisht pasi ato plotësojnë mungesat thelbësore të fuqisë punëtore.
Politikanët kanë bërë një sy qorr, siç dëshmohet nga nivelet pothuajse të ulëta të zbatimit në vendin e punës.
Për t’u shkëputur nga kjo trashëgimi e politikave të dështuara, politikanët duhet të mbledhin guximin për të treguar një histori të sinqertë për migracionin: se është një fenomen që u sjell përfitime disa njerëzve më shumë se të tjerëve, se mund të ketë anët negative për disa, por nuk mund të mendohet apo të urohet dhe se nuk ka zgjidhje të thjeshta për problemet komplekse.
Duhet të bëhen zgjedhje themelore. Për shembull, a duam të jetojmë në një shoqëri në të cilën gjithnjë e më shumë puna, transporti, ndërtimi, pastrimi, kujdesi për të moshuarit dhe fëmijët, sigurimi i ushqimit, i jepet një klase të re shërbyesish të përbërë kryesisht nga punëtorë migrantë? A duam një sektor të madh bujqësor që pjesërisht të mbështetet në subvencione dhe të jetë i varur nga emigrantët për punën e nevojshme? Realiteti aktual tregon se ne nuk mund t’i ndajmë debatet për imigracionin nga debatet më të gjera për pabarazinë, punën, drejtësinë sociale dhe, më e rëndësishmja, llojin e shoqërisë në të cilën duam të jetojmë.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Të drejtat e mohuara dhe diskriminimi i shqiptarëve në Greqi
Pse britanikët meritojnë një shans të dytë?
Cili është qarku më i varfër në vend?
