Në dy muajt e fundit, presidenti francez Emmanuel Macron ka ndezur zjarret e mira në të gjithë botën me qëndrimet dhe qëndrimet e tij ndaj Rusisë dhe Vladimir Putinit.
Macron nuk ka tërhequr asnjë fjalë nga dërgimi i trupave në Ukrainë që i vuri flakën botës rreth një muaj më parë.
Në fakt, presidenti i Francës nuk ka hezituar ta përsërisë pas një pyetjeje të lidhur me të, me argumentin se ishte përballur me të njëjtin mosbesim, veçanërisht nga aleatët e tij perëndimorë, për dërgimin e armëve në Kiev.
Pyetja është se çfarë e ka shtyrë Emmanuel Macron të shndërrohet nga një “qengji” në një “ujk” dhe nga njeriu që deri në minutën e fundit u përpoq të bindte Presidentin rus në 2022 të mos pushtonte Ukrainën, në liderin që nuk heziton, ku tani flasin për një konflikt global në territoret e Europës Lindore për të mposhtur Moskën njëherë e përgjithmonë…?
Simpatia jo shumë e fshehur e Le Pen për Putinin
Për shumë njerëz në Francë, Macron sot po përpiqet të nxjerrë në sipërfaqe përmes Ukrainës një marrëdhënie që mund të mos fshihet, por duket se po shqetëson më shumë opinionin publik sot: atë të ekstremit të djathtë Marine Le Pen dhe Presidentit rus.
Le Pen nuk e ka fshehur kurrë simpatinë e saj për kreun e Kremlinit dhe nuk është shumë e fshehur dhe mënyra se si partia e saj e ekstremit të djathtë voton sistematikisht kundër sanksioneve evropiane dhe ndihmës për Ukrainën…
Le Pen, është shkruar shumë herë në mediat franceze dhe ndërkombëtare, se ka shumë gjasa që ajo të jetë e lidhur me fonde të paspecifikuara ruse, për të cilat ka deklaruar se nuk ka bërë asgjë të paligjshme dhe se është e drejta e saj absolute të ketë sponsorizime. jashtë Francës.
Macron, theksojnë analistët, aktualisht po përpiqet të krijojë një përçarje të qartë midis tij dhe Le Penit dhe marrëdhëniet me Rusinë janë jashtëzakonisht të përshtatshme sot duke pasur parasysh kushtet në fushat e luftës.
Përpjekja e Macron për t’u shfaqur si vetë udhëheqësi i Evropës
Është e qartë se Macron nuk mund të karakterizohet si një lider nën peshë dhe budalla. Edhe kundërshtarët e tij më të vendosur e vlerësojnë atë me një gamë jashtëzakonisht të gjerë njohurish dhe një shpejtësi të të menduarit që nuk arrihet lehtë. Por ajo që Macron nuk është në gjendje të bëjë, të paktën deri më tani, është të udhëheqë.
Pikëpamjet e tij mund të rezonojnë me miliona francezë dhe akoma më shumë evropianë, por sondazhet e opinionit nuk tregojnë përmirësim veçanërisht në vlerësimet e partisë së tij për zgjedhjet e ardhshme evropiane. Macron tani po përpiqet qartë të pozicionohet si lideri i Evropës dhe nuk dëshiron të konsumohet apo të rraskapitur më tej në shtëpi, jo të paktën deri në Lojërat Olimpike të verës së ardhshme. Megjithatë, as në këtë fushë nuk duket se është në gjendje të bindë shumicën e vendeve anëtare.
Polakët janë qartazi me të dhe janë të vetmit jashtë aleatëve tradicionalë të Francës në Evropë, të cilët kanë dalë hapur me liderin francez.
Përçarja franko-gjermane
Por përçarja mes Francës dhe Gjermanisë ka filluar të thellohet sërish pas dekadash. Vizita dhe përqafimet mes Macron dhe Scholz të premten e kaluar në Berlin janë thjesht “makijazh” për një marrëdhënie të plakur keq.
Olaf Solz nuk mund ta mbështesë homologun e tij francez për një sërë arsyesh, më e rëndësishmja prej të cilave është se ai nuk ka absolutisht dëshirë të hyjë në një luftë si ajo në Ukrainë, duke e kthyer ekonominë e tij nga i sëmurë në vdekje.
Gjermania ka qenë edhe një herë protagonistja dhe fokusi i këtij procesi dhe e ka paguar dy herë. Sot, “Jo-ja”-i e Scholz-it është e vetmja përgjigje që Berlini mund t’i japë Parisit, por kjo është ideale për Macron, i cili e paraqet atë si një mangësi gjermane dhe jo një përgjigje logjike.
Presidenti francez është kthyer sot në një zë rezistence ndaj Rusisë, ndoshta sepse ai e di mirë dhe sheh që SHBA, pavarësisht nëse Trump do të zgjidhet apo jo në zgjedhjet e ardhshme presidenciale, do të përpiqet të sjellë luftën në Ukrainë në tryezën diplomatike.
Macron nuk është një luftënxitës, por në asnjë rast nuk dëshiron që Putini të dalë sadopak më i fortë se një proces në të cilin Perëndimi në tërësi është rreshtuar kundër tij. Macron nuk gabon kur thotë se humbja e Putinit është i vetmi rezultat që ka kuptim për Perëndimin pasi në çdo fazë tjetër pretendimet ruse do të kenë një shtrirje më të madhe edhe nëse kjo nuk shprehet drejtpërdrejt ose befas…
Për lëvizjen për të pushtuar Ukrainën, në fund të fundit, Putin fillimisht u përpoq dhe fitoi bastin e Krimesë, duke kapur jo aq shumë Ukrainën, por Europën dhe SHBA-në në “gjumë” në 2014.
