Përdorimi i luftës si mjet politik është një lojë e rrezikshme.
Dhe shumë e pasigurt. Gjaku i pafajshëm i shtatë punonjësve të ndihmës së Kuzhinës Qendrore Botërore të vrarë gabimisht nga ushtria izraelite ndërsa shpërndanin ushqime në Rripin e Gazës është dëshmi e kësaj. Dhe Benjamin Netanyahu po e zbulon këtë.
Kur ai autorizoi bastisjen në misionin diplomatik iranian në Damask, objektivi i tij nuk ishte vetëm të varroste Mohammad Reza Zahedi dhe togerët e tij nën bomba. Komandanti i Pasdaran ishte sigurisht një objektiv i rëndësishëm.
Dhe identifikimi i tij në Damask është një mundësi që nuk duhet humbur. Kreu i Njësisë 18,000, seksioni i Brigadave Al Quds përgjegjës për transferimin e armëve dhe municioneve për milicitë shiite aktive në Siri dhe Liban, kishte qenë në vështrimin e Izraelit për shumë vite. Dhe mbetet objektivi më i rëndësishëm midis shumë të eliminuarve nga shteti hebre. Por nevojat strategjike këtë herë janë të kombinuara me ato politike.
Eliminimi i një “armiku” të atij kalibri ishte mënyra më e shpejtë për t’i rikthyer Netanyahut konsensusin e një opinioni publik gjithnjë e më të vendosur për të kërkuar dorëheqjen e kryeministrit dhe rikthimin në zgjedhje, siç ndodhi sërish mbrëmë, kur demonstruesit arritën të kapërceu kordonët e sigurisë dhe arriti në hyrje të kryeministrisë.
Në mënyrë më delikate, Netanyahu e bëri të qartë, se ai as nuk kishte frikë nga zemërimi i një Shtëpie të Bardhë, që nuk ishte entuziaste për mbështetjen e Izraelit në një luftë të mundshme me Teheranin dhe me milicitë shiite në të gjithë Lindjen e Mesme.
Me pak fjalë, eliminimi i Zahedit duhej t’i vinte një kapak demonstratave anti-Netanyahu, që kishin mbushur rrugët.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
