Ish-presidenti i vendit Ilir Meta, kryetar dhe së shpejti mëtuesi kryesor për president i PL-së, një partie realizuar për pak orë, ngritur mbi LSI-në, as nuk ka ndonjë lidhje me Vojo Kushin. As si personazh (Vojo veç të tjerash kishte bërë shkollë ushtarake dhe ishte dhe gjimnast), por as atë që ai përfaqësonte. Bashkimi me një forcë që i anatemon heronjtë ia ul kredencat anti-fashiste, ashtu si ngjitja në hekura nuk e bën dot gjimnast. Vojo ishte një i ri trim, që vendosi të vdiste, sepse nuk kishte se çfarë të bënte më. Autorit të këtyre rreshtave ia ka pohuar këtë në të gjallë Sali Shijaku, e ëma e të cilit ishte njeriu i fundit që e pa të gjallë. “Ishte me fytyrë të çakërritur, i zbehtë dhe i lëviznin sytë pandalim dhe i thashë se ishim e gjithë lagjja e rrethuar”, kujtoj fjalët e piktorit, që ruante nga e ëma, që e pa për herë të fundit martirin. Akti i tij ishte akti i një njeriu në momentet e fundit, që edhe vdekjen e donte trime, dinjitoze, por që mbeti njeri deri në fund. Në fotot e kohës na sheh një djalë i bukur, krejt e kundërta e atij njeriut në alert, që kujtonte e moshuara. Por, për të ishin minutat e fundit dhe kishte vetëm idealin pa pasur mundësi të bënte perceptimin filozofik të rrugës, që ndoqi, nëse kishte qenë e mirë apo jo!
Ilir Meta jeton në demokraci dhe tashmë duket seriozisht i rrezikuar nga organet e Drejtësisë, por më shumë se kaq i dërrmuar, që nga kreu i shtetit tashmë është një njeri që nuk begeniset për asgjë. Kjo është jo thjesht tragjedi, por rruga e natyrshme e njerëzve të politikës shqiptare për atë që ngritën dhe që normalisht i përket. Megjithatë, Meta ka shpallur “reformimin” e partisë, që në fakt është transformuar thjesht në një detashment personal, ku ka treguar dhe strukturimin, që në fund, mbyllet me të: Ai në krye. Ndërkohë nuk ka kohë të bëj përsiatje të udhës që e ngriti dhe që tregon paradokset sesi filtrohen njerëz të tillë. Një kambanë për të gjithë shoqërinë tonë në të gjitha segmentet.
Pa llogaritur atë që po thotë për Drejtësinë (dhe për ironi të rastit ka dhe të drejtë, sepse SPAK ende nuk të frikëson) apo ligjërimin e tij, që e tregon një personazh me formim mediokër politik, por çuditërisht të zotin për të ekzistuar në xhunglën shqiptare, Meta po bën një shërbim të madh. Ai po tregon se ka ardhur koha që të kemi një Ligj të ri për Partitë Politike dhe këtë sa më parë. Tashmë nuk flitet thjesht për Thembrën e Akilit të Ligjit, financimet, por filtrimin e njerëzve dhe zgjedhjet e brendshme. Që nga miratimi i ligjit të partive politike në 2001, ky ligj ka pësuar shumë ndryshime dhe është e rëndësishme të shikohen efektet që kanë dhënë këto lloj ndryshimesh, por në rastin e Z.Meta kanë treguar se Ligji aktual ka dhe fizionominë e artikulimit para-politik të z. Meta, së pari për zgjedhjet në parti dhe strukturimet e tyre. Shqipëria ka nevojë për ndryshim, por më shumë se kaq, që shqiptarët të kuptojnë se koha e njerëzve Meta, Berisha dhe Rama duhet të mbetet në muze, por jo afër pavionit të Vojo Kushit, që tashmë do modifikohet dhe mbase nuk do jetë më si më parë, po diku ku mund të mos vizitohen me kërshëri. Dhe, aty nuk i bëjnë dot hije klasit trimëror të Vojos, që e përmendin, kur u vjen dekiku i fundit.
