Avioni luftarak francez i gjeneratës së katërt Dassault Rafale, në përsëritjet më të reja të gjeneratës 4+, u konceptua që në fillim të programit si një platformë që do të përmbushte të gjitha nevojat e Forcave Ajrore Franceze dhe Marinës Franceze, dhe ishte i konceptuar edhe si një avion që do t’u shitej të tjerëve tek shtetet.
Në vitin 2001, ai u pranua në shërbimin operacional të aviacionit detar dhe shpejt u bë pjesë e Forcave Ajrore të Francës, por urdhrat nga jashtë nuk erdhën.
Në këtë ndikuan disa faktorë, që nga çmimi fillimisht i lartë i avionit, konkurrenca në treg nga avionët luftarakë amerikanë, Eurofighters.
Në fillim klientët potencialë u shqetësonin nga mundësitë disi të kufizuara të standardi fillestar F1 Rafale.
Porosia e parë e huaj erdhi nga Egjipti, për 24 kopje dhe në fund të dekadës dhe fillimit të viteve 2020, tregu u hap për francezët.
Dassault Rafale u porosit nga Katari, India, Greqia, Kroacia, Emiratet e Bashkuara Arabe, Indonezia dhe Egjipti bënë një porosi të dytë për 30 avionë të tjerë. Përveç gjithë kësaj, India është shumë afër porositjes së 26 Rafale të tjera në variantin M për marinën e saj dhe një prokurim i ri i modeleve B dhe C për Forcën Ajrore thuhet se është ende në lojë.
Dy javë më parë, në media u shfaqën raportime se Greqia dëshiron të porosisë të paktën 10 modele të tjera, si klient i mundshëm në vitet e fundit, përmendet edhe Iraku dhe u përfol se Arabia Saudite mund të porosiste të paktën 54 modele.
Shkurtimisht, me lobimin aktiv të Presidentit Macron, francezët, së fundi e mbushën “librin e porosive” në nivele që ndoshta as nuk i kishin shpresuar. Marrëveshjet shkojnë deri në vlerën e 17.5 miliardë eurove.
