Për dekada, Irani dhe Izraeli kanë luftuar një luftë “në hije”. Këtë vit, konflikti i tyre ka shpërthyer hapur. Ushtria izraelite tani po përgatitet për një sulm ushtarak ndaj Iranit, një hakmarrje për Iranin që lëshoi rreth 180 raketa balistike në Izrael më 1 tetor. Ministri i Mbrojtjes i Izraelit, Yoav Gallant, ka thënë se kundërsulmi i vendit të tij do të jetë “vdekjeprurës, i saktë dhe mbi të gjitha, befasues”. Pritet që Izraeli t’i përgjigjet sulmit të Iranit para zgjedhjeve amerikane – 5 nëntor – që janë në më pak se dy javë, dhe ndoshta nuk do të nisë një sulm derisa Sekretati i Shtetit Anthony Blinken është në rajon, por nuk duhet të vihet bast as për këtë, sepse pas ardhjes së sekretarit amerikan të shtetit vrau një nga pasardhësit e mundshëm të Hasan Nasrallah, liderit të likuiduar të grupit militant libanez Hezbollah.
Sulmi i Izraelit
Ditët e fundit, Irani ka qenë maksimalisht diplomatikisht aktiv në përpjekjet për të bindur vendet arabe që të mos lejojnë Izraelin të përdorë hapësirën e tyre ajrore. Ministri i Jashtëm Abbas Araghchi vizitoi gjithashtu Egjiptin, rasti i parë i tillë në dhjetë vjet, që tregon se sa e rëndësishme është që Teherani të mos për t’u hakmarrë ose për t’u kufizuar. Monedha rial e Iranit ra gati 5 për qind të hënën në 640,000 për dollar në tregun e hapur: ishte 610,000 në 30 shtator, përpara sulmit ndaj Izraelit. Në tre javët e fundit, indeksi i bursës së Teheranit ra me gati 6 për qind. FMN parashikon se ekonomia iraniane do të rritet me 3.3 për qind këtë vit, por ky lajm është lënë në hije nga informacioni për inflacionin, i cili duhet të bjerë në 31.7 për qind këtë vit nga 40.7 për qind vitin e kaluar. Ekonomia po mbytet nën presionin e sanksioneve amerikane dhe vendi nuk ka fuqi për një konflikt më të gjerë rajonal.
Disfata e Iranit
Strategjikisht, në vitin e kaluar, Republika Islamike ka pësuar një disfatë të rëndë që ndryshon rrënjësisht pozicionin e saj të sigurisë: Pas luftës me Irakun – e cila përfundoi në vitin 1988 – u formua një sistem grupesh paraushtarake, për BE-në dhe SHBA-në kryesisht grupe terroriste. , të cilat janë linja e parë e mbrojtjes dhe një mjet frenimi i një sulmi të mundshëm izraelit, kryesisht nga Hezbollahu dhe Hamasi. Ky i fundit është ushtarakisht në prag të shkatërrimit, Hezbollahut i është prerë koka dhe me siguri do të duhet të tërhiqet nga Libani jugor me mundësinë që të vihet nën presionin e forcave të tjera politike në vend dhe të humbasë një rol kyç në qeveri. Në të njëjtën kohë me Blinken, në Bejrut ndodhet edhe Amos Hochstein, një ndërmjetës amerikan, i cili po kërkon modele për zgjidhjen e konfliktit me Izraelin.
Mosmirënjohja e Bashar al-Assad
Sikur të mos mjaftonin të gjitha këto, foli edhe mosmirënjohësi Bashar al-Assad , lideri i Sirisë, i cili i tha Hezbollahut dhe Iranit se nuk dëshiron të tërhiqet në një konflikt me Izraelin. Thuhet se vëllai i tij Maher, komandanti i Divizionit të Katërt të Ushtrisë Siriane, i urdhëroi ushtarët të mos ndihmonin transportin e armëve në Liban dhe të mos u siguronin luftëtarëve të Hezbollahut strehim në bazat ushtarake siriane. Burimet e lajmeve janë izraelite, kështu që jo gjithçka duhet të jetë e vërtetë, por Al-Assad ka qenë i rezervuar që nga 7 tetori i vitit të kaluar dhe sulmi i Hamasit ndaj Izraelit, i cili u bë i dukshëm pasi Netanyahu miratoi sulmin në Libanin jugor. Në Teheran, ata me siguri e konsiderojnë presidentin sirian mosmirënjohës, sepse e mbajtën atë në pushtet dhe gjallë pas kryengritjes gjatë Pranverës Arabe, dhe tani ai po ua kthen shpinën. Nëse të dhënat e mësipërme izraelite janë të sakta, do të ishte një sinjal i dobësimit të ndikimit iranian në rajon, i cili është një skenar makthi për udhëheqjen ushtarake dhe fetare të Iranit, pasi konfirmon se nuk ka fuqinë që ka ndërtuar perceptimin e saj për vite me rradhë. Një zhvillim i tillë mund të shtyjë udhëheqjen e vendit të fillojë ndërtimin e një bombe bërthamore.