SHPRESË, nga Silvi Sulaj
Nga embelsia , ngrohtesia njerezit po ikin,
edhe zjarret e dashurise nje nga nje po i fikin.
Pothuaj cdo njeri ka harruar te buzeqesh,
kane harruar se ne jete i mban gjalle nje shprese…
Pothuaj te gjithe duken te lodhur e te raskapitur,
a thua me padurim po presin per te ikur?
Pse ne qiell ka shtrengata edhe fortune?
Pse te gjithe vriten atje ku u dhemb me shume
Perse fati askujt nuk po i buzeqesh?
Pse te gjithe duken te pa shprese?
O njerez te gjithe ngrihuni ne kembe
dhe me te keqen hahuni dhemb per dhemb.
Gjithcka qe ju rrethon nga themelet tundni,
vec shpresen kurre mos e humbni.
Zhdukni nga jeta cdo gje qe ju duket keq ,
lini engjejt t’ju mbeshtjellin e jo me nje dreq.
Sot ka ardhur dita per tu zgjuar, ti bejme balle
te keqes, boll kemi duruar, nje vec nje jete kemi
dem nuk duhet cuar. Ne kemi gjithcka,
talent , vullnet, force per te punuar…
Cohuni pra; Kurre nuk eshte vone per te ndryshuar.
Ne si popull gjithcka ne histori na ka ndodhur,
na kane vrare, na kane prere por
ne nuk jemi lodhur.
Te jemi te pavarur na e kane mohuar
por ne kurre nuk jemi dorezuar.
por ne kurre nuk jemi dorezuar.
Na kane marre token, na kane pushtuar
por ne me shpirt nder dhembe kemi luftuar,
acarin e dimrit kemi duruar
dhe nga cdobeteje kemi dale te fituar.
Kryelartesia , fisnikeria , besnikeria
nder shekuj na kane rrjedhur ne gjak e ne deje,
bekuar kemi qene ne o Zot prej teje.
Keto cilesi cdo shqipetar i ka trasheguar,
na rrjedhin ne gjak, thjesht duhen zgjuar.
Ne kemi ndertuar, kala kemi ngritur,
gur pas guri shkembinjte i kemi ngjitur.
Kemi ndertuar gjate dites
e te shkaterruar e kemi gjetur ne mengjes,
nje fjale ka thene i pari; E fundit shpresa vdes.
Prandaj shpresen mos e humbni
Per nje te neserme me te mire,
thjesht mbyllni syte e shprehni nje deshire.
Se ajo do te realizohet nje dite ne mengjes
ju thjesht jetoni , jetoni me shprese…
