Pasi italianët u kthyen në qytete nga pushimet në bregdet dhe në fshatra, kuptuan se vjeshta duket se do të jetë e vështirë.
Problemi është çfarë të bëjë me migrantët që vijnë nga Afrika e veriut dhe problemi edhe më i vjetër, ekonomia anemike e Italisë, çështje pët të cilat Italia përplaset me BE-në.
Së fundmi, ministri i brendshëm i Italisë dhe zëvendëskryeministri, Matteo Salvini, mbajtën më shumë se njëqind azilkërkues të lidhur në një nga anijet e mbrojtjes bregdetare të Italisë, Ubaldo Dicioti, për pothuajse një javë siç kërkoi BE mbi një politikë për rishpërndarjen e emigrantëve. Pasi një takim në Bruksel përfundoi pa ndonjë marrëveshje, kisha katolike italiane ndihmoi për të ndërmjetësuar një marrëveshje. Shumica e azilkërkuesve hynë në Itali, 20 shkuan në Irlandë dhe, disa në Shqipëri.
Por ky është vetëm një përparim i përkohshëm dhe i pjesshëm.
Z. Salvini dhe mikpritësi i tij politik, Viktor Orban, kryeministri i Hungarisë, e bëri të qartë gjatë një vizite këtë javë se ata planifikojnë të ndërtojnë një front anti-imigracioni në BE për zgjedhjet evropiane vitin e ardhshëm (edhe pse ata janë në kundërshtim me ndarjen e emigrantëve).
Ata planifikojnë të sfidojnë aleancën qendrore që Presidenti i Francës, Emmanuel Macron, po përpiqet të krijojë dhe të cilat ata e përshkruajnë si pro-imigrim. Z. Salvini tha se ata ishin në një “pikë kthese historike” në Evropë. Me konservatorët tradicionalë, liberalë që gjithnjë e më shumë ballafaqohen me populistët e ashpër, ai mund të ketë të drejtë.
Megjithatë, Z. Salvini është në një situatë më të komplikuar sesa mund të duket. Ai është aleat i një partie, Lëvizja Pesë Yje (M5S). Roberto Fico, pjesë e partisë, kritikoi trajtimin e z. Salvini për çështjen Ubaldo Diciotti, por u rrëzua nga kreu i M5S, Luigi Di Maio, i cili, ashtu si z. Salvini, është zëvendëskryeministër. Incidenti theksoi mundësinë e një ndarje në Pesë Yjet ideologjikisht heterogjene. Një ndarje e tillë do t’i jepte atij një mundësi për të sjellë krahun e djathtë të Pesë yjeve në partinë e tij tashmë në rritje të shpejtë.
Mosmarrëveshja mbi imigracionin është sfida më e madhe e qeverisë populiste italiane ndaj rendit të vendosur të BE.
Më 27 gusht, zoti Di Maio kërcënoi të refuzojë kontributin e Italisë në buxhetin e ardhshëm shtatëvjeçar të BE nëse kërkesat e saj mbi migracionin nuk përmbushen.
Ditën tjetër ai la të kuptohej se vetë Italia për 2019, mund të përfshijë një deficit prej më shumë se 3%, kufiri i imponuar nga rregullat e eurozonës.
Kjo trondit tregjet e kapitalit. Z. Di Maio tha gjithashtu se ai ka ndërmend të prezantojë menjëherë tre masa që më parë ishin parashikuar të bëheshin gradualisht: mbështetje për të varfërit dhe të papunët; norma më e ulët e tatimit mbi të ardhurat; dhe rikthimin e një reforme për pensionet.
Një deficit i madh do të shtonte raportin tashmë të lartë të borxhit publik të Italisë ndaj PBB-së prej rreth 130%, duke ulur besimin e investitorëve. Është rritur kostoja e huamarrjes së shtetit. Zoti Di Maio po luan një lojë të rrezikshme. Por cili është çmimi?
Shpërthimi i tij në mënyrë të pashmangshme ndez dyshimet se Liga dhe M5S, asnjëra prej të cilave nuk është e angazhuar për anëtarësimin në euro, mund të komplotojnë për të nxjerrë Italinë nga monedha e përbashkët, nëse jo BE. Një shpjegim tjetër, është se Z. Di Maio, partia e të cilit është partneri më i lartë në qeverinë e koalicionit, po përpiqet të rifitojë iniciativën duke e anashkaluar Salvinin me kërcënimet dhe kërkesat e tij.
Rreziku është se, duke bërë kështu, ai do të krijojë shpresa joreale në një vend ku një pjesë e madhe e popullsisë mendon se është lënë të merret vetëm me emigracionin dhe ku pothuajse të gjithë e kanë pranuar alibinë: Rritja e ngadaltë dhe shqetësuese e Italisë nuk është për shkak të dështimit të tyre për reforma strukturore, por tërësisht për shkak Komisionit Europian.
Nga The Economist
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
A është ky fundi për euron?
