Fibrilacioni atrial është një formë më e zakonshme e aritmisë. Prek më shumë të moshuarit, personat me tension të lartë të gjakut dhe ata që vuajnë nga sëmundje të tjera të zemrës.
Fibrilacioni atrial ndodh kur impulset elektrike të cilat bëjnë që zemra të rrahë në mënyrë të rregullt, çrregullohen dhe bëjnë që zemra të rrahë në mënyrë të çrregullt ose shpesh shumë shpejt dhe me pak forcë.
Fibrilacioni atrial është shumë i rrallë tek fëmijët. Simptomat, diagnoza dhe trajtimet janë shumë të njëjta si te një i rritur. Shkalla normale e rrahjeve të zemrës ndryshon sipas moshës së fëmijës. Në një fëmijë, normalisht zemra rreh rreth 140 herë në minutë. 70 rrahje në minutë është normale për një fëmijë të rritur.
Fëmija mund të mos jetë në gjendje të përshkruajë atë që ata ndjejnë gjatë një episodi të AFib. Ndonjëherë ata nuk përjetojnë asnjë simptomë. Është e rëndësishme ta vizitoni mjekun nëse fëmija shfaq ndonjë nga këto simptoma:
• Dobësi ose lodhje;
• Dhimbje apo presion në gjoks;
• Frymëmarrje të shkurtra;
• Sëmuret shpesh.
Mjeku mund të rekomandojë një ose më shumë nga testet e mëposhtme:
• Elektrokardiogrami (i quajtur edhe EKG) – ky është një test joinvasiv që përdoret për të parë dhe regjistruar modelet elektrike të zemrës;
• Studimi i elektrofiziologjisë (EP) – një kateter i vogël i hollë futet nëpërmjet një venë në zemër. Kjo do t’u mundësojë mjekëve që të gjejnë vendet që janë duke shkaktuar aritmitë;
• Testi i stresit – një test që tregon se si funksionon zemra gjatë stërvitjes;
• Vëzhguesit e zemrës – këto janë vëzhgues të vegjël që mbahen nga fëmija kudo 24 orë për një muaj. Ato përdoren për të zbuluar ndonjë ritëm jonormal të zemrës.
Trajtimi
Ekzistojnë disa trajtime të ndryshme dhe përcaktohen nga rezultatet e testimit diagnostik. Fibrilacioni atrial tek fëmijët është zakonisht i shërueshëm dhe i menaxhueshëm me ilaçe. Këshillohuni me pediatrin nëse dyshoni se fëmija juaj ka fibrilim atrial. Ashtu si me të rriturit, rreziku i goditjes ose embolizmit pulmonar rritet nëse fëmija është diagnostikuar me këtë gjendje.
Disa studime tregojnë një lidhje të mundshme me trashëgiminë, ndërsa të tjerë ia atribuojnë AF e fëmijërisë, anomalive kongjenitale të zemrës ose komplikimeve post-kirurgjikale.
