Hollywood e do vazhdimësinë. Sidoqoftë, audiencat që duartrokasin filma spektakolare, por jo dhe aq të arrirë e kanë vetë fajin.
Të dielën, Donald Trump nisi versionin e tretë të dramës së tij me shokun Kim Jong-un të Koresë së Veriut, pas samitit të Singaporit dhe debatit të Hanoi.
Bisedimet e minutës së fundit, në zonën e çmilitarizuar midis Koreas, e bënë atë presidentin e parë të Shteteve të Bashkuara që hynte në tokën e Koresë së Veriut, “duke bërë historinë”, sipas mbështetësve besnikë të tij.
Kjo gjë që po ndodh për herë të parë nuk e bën atë thelbësisht të rëndësishëm. Ka një arsye pse paraardhësit e tij nuk e kanë bërë këtë, ashtu siç nuk takuan kurrë me babanë dhe gjyshin e Kim. Ajo i jep legjitimitet dhe status një shteti përgjegjës për atë që Kombet e Bashkuara i ka quajtur mizoritë e pashembullta të të drejtave të njeriut.
Sigurisht që nuk ka rastësi që këshilltari i sigurimit kombëtar John Bolton, i cili besohet se ka ndikuar për keq tek bisedimet e mëparshme, ishte i zënë.
Problemi mbetet i njëjtë si më parë, dhe pozicioni i SHBA-së duket se është më keq.
Trump mburrej pas Singaporit se Koreja e Veriut nuk ishte më një kërcënim bërthamor. Të dielën ai këmbënguli që testet e raketave të Pyongyang në maj nuk ishin teste të raketave. Ndërkohë, Kim është duke shijuar një muaj të mirë, pasi ka përshëndetur Xi Jinping, pas vizitës së parë nga një udhëheqës kinez në Korenë e Veriut për 14 vjet.
Moon Jae-in, presidenti i Koresë së Jugut, ka qenë aktori më i mirë plotësues në këtë dramë. Por ai nuk u bashkua me Trump dhe Kim për takimin e të dielës.
Diplomacia e Trump është në pjesën më të madhe një shfaqje dhe Koreja e Veriut e di këtë.
Mosrespektimi i Phenianit për përfaqësuesin special të SHBA Steve Biegun dhe vendosmëria e tij për të mbajtur bisedimet në krye të saj, është evidente.
Rezultati shumë i mirë mund të jetë tregues ndaj denuklearizimi në anën e Phenianit dhe lehtësim sanksionesh në Uashington.
Ashtu siç duhet, cikli i samiteve mund të vazhdojë, ndërsa Koreja e Veriut vazhdon të zhvillojë programin e saj.
Më keq, Bolton dhe një president i çoroditur mund të na çojnë përsëri në një rrugë më alarmante. Këtu ka më shumë rrezik se pakënaqësia e audiencës. Ndryshe nga ata që shohin të tillë filma, ne nuk mund të lejojmë që thjesht të largohemi.