Historia e jashtëzakonshme e këtij kampi monstruoz, është anashkaluar për më shumë se 60 vjet, ndërsa mbetjet burgut të mbuluara me myshk, fshiheshin tashmë nga pylli i dendur. Hulumtimet e kryera nga studentët e arkeologjisë tregojnë se kampi ishte përdorur për të mbajtur burgosurit gjatë luftës së Dytë Botërore, shumë prej të cilëve ishin nga Gjermania, Italia dhe Ukraina.
Duke analizuar të dhënat e kampit, deklaratat e dëshmitarëve dhe vëzhgimin e mbetjeve të burgut për herë të parë, studentët e Universitetit të Sheffield-it zbuluan se kampi mbante më shumë se 11,000 njerëz më 1944, kohë kur kampi ishte funksion.
Por, gjatë luftës së Parë Botërore, në këtë burg ishte i burgosur edhe admiral famëkeq Karl Dönitz. Ai ishte kapiteni i disa anijeve gjermane që u kapën nga forcat aleate, kur anija e tij, U-varkë 68, u detyrua të shpërthente, në tetor 1918.
Admirali kaloi rreth gjashtë javë në kampin e Sheffield-it, sipas hulumtimit, përpara se të deklarohej si një i sëmurë mendor, për të mos u trajtuar si kriminel lufte. Dönitz u dërgua përsëri në Gjermani, ku u bë komandant i anijeve të Hitlerit dhe kreu i marinës gjermane.
Në fillim të luftës së Dytë Botërore, kampi u popullua kryesisht nga të burgosurit italianë, të cilët u vendosën të punonin në fermat lokale dhe dukej se kishin marrëdhënie të mira me fqinjët e tyre të Yorkshire, të cilët ndanin furnizimet e tyre të kufizuara me çaj. Megjithatë, cilësia e jetës në kamp u përkeqësua shumë me fluksin e papritur të të burgosurve gjermanë.
Rob Johnson, një nga studentët e arkeologjisë që vëzhgonte vendin, tha: “Të burgosurit ushqeheshin me pjata të zeza, duhej të rrinin jashtë në baltë, në shi dhe të ftohtë për disa orë në ditë, si dhe kur thirreshin në telefon. Ndërsa, kur ishte shumë i mbipopulluar, si kamp transit, të burgosurit u grumbulluan në tenda ose kazerma, me hapësirë të vogël personale“.
Studimi zbuloi hetimet në kushtet e kampit nga Komiteti Ndërkombëtar për Kryqin e Kuq, që në vitin 1944 e përshkroi atë si “të pamjaftueshëm / të pabanueshëm” me gjysmën e robërve në kasolle dhe gjysmën tjetër në çadra. Sipas dëshmive, studiuesit zbukuan se ishin më shumë se 70 të burgosur në një barrakë, më shumë se dyfishi i numrit zyrtar prej 30 personash.
Më 20 dhjetor 1944, një grup të burgosurish gjermanë arriti të ikte nga vendi – por u kapën në afërsi të Rotherham-it, vetëm 24 orë më vonë.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Fundi tragjik i Virginia Woolf’
