Zgjatja e protestave të Hong Kongut është bërë më e jashtëzakonshme sa pjesëmarrja e protestuesve. Rreth një në katër banorë kanë dalë në rrugë dhe këtë javë, dy muaj e gjysmë pasi filloi lëvizja.
Por sa më gjatë të zgjasin demonstratat, aq më e vështirë është bërë të gjendet një rrugëdalje.
Këtë muaj, të dy policia dhe aktivistët hoqën dorë nga taktikat e tyre. Periudha e paqes, që rezultoi pas një sulmi në aeroport, e cila përfshinte një marshim nga 1.7 milion njerëz, u dha autoriteteve një mundësi për të kërkuar një rrugëdalje. Për çudi, nuk pati një të tillë. Megjithëse shumica e protestuesve ende shmangin dhunën, përshkallëzimi ka rifilluar.
Aktivistët shpresojnë të vazhdojnë presionin me një bojkot të mësimit kur shkollat dhe universitetet të rifillojnë javën e ardhshme dhe një ngjarje tjetër masive në 1 tetor, kur partia komuniste do të festojë 70-vjetorin e sundimit të saj.
Por qëndrueshmëria e kësaj lëvizje u detyrohet të paktën po aq kundërshtarëve, sa përkrahësve të saj.
Megjithë akuzat e pabaza të ndërhyrjeve të huaja, kjo krizë nisi në Kinë. Autoritetet mund të kenë shpresuar që do të rraskapiteshin protestuesit.
Por kërcënimet e Pekinit, ndërhyrja e Carrie Lam dhe brutaliteti i policisë deri më tani kanë ndikuar për keq.
Tani më shumë se tre të katërtat e popullsisë së qytetit kundërshtojnë Lam si shef ekzekutiv, një rekord i ulët për një udhëheqës në historinë post-koloniale. Nga fillimi i protestave ajo këmbënguli që do të jepte dorëheqjen. Tani ajo thotë se është përgjegjësia e saj të vazhdojë të mbajë fortesën që po shkatërrohet rreth saj.
G7 kishte të drejtë të riafirmonte rëndësinë e deklaratës së përbashkët Sino-Britanike, e cila garantonte që mënyra e jetës së Hong-Kongut të ruhej deri në vitin 2047, në deklaratën e përbashkët nga samiti i Biarritz. Pekini reagoi me një armiqësi të parashikueshme.
Rreziqet janë reale dhe njerëzit e Hong-Kongut kanë shumë pak anën e tyre. Ata kanë nevojë për vëmendjen dhe mbështetjen e bashkësisë ndërkombëtare.