Që kur Kina rifitoi sovranitetin mbi Hong-Kongun më 1 korrik 1997, qyteti ka përparuar ekonomikisht, por ka jo politikisht.
Tani, një nga qytetet më të pasura në botë është përfshirë nga protesta. Megjithatë kaosi aktual duhet të shihet si një zile alarmi për sistemet kapitaliste që nuk arrijnë të zgjidhin çështjen e pabarazisë.
Në kohë krize, është e lehtë që emocionet të mposhtin arsyen, dhe që rrëfimet dramatike dhe mashtruese të zënë rrënjë. Kjo tendencë ilustrohet nga raportet e mediave që i quajnë trazirat si një përplasje e kulturave që simbolizojnë një luftë më të gjerë globale midis autokracisë dhe demokracisë, ose referencave për një “luftë midis dy civilizimesh”.
Narrativa të tilla shpesh e trajtojnë “demokracinë” si sinonim të përmirësimit të mirëqenies. Qeveria e Kinës është e vetëdijshme që nëse Hong-Kong bëhet një fushë beteje politike ose ideologjike, paqja dhe prosperiteti do të vuajë si në qytet ashtu edhe në kontinent.
Si një prind që merret me një adoleshent të irrituar, Kina e shikon trazirën aktuale si një çështje familjare që duhet ta zgjidhë.
Një faktor i fuqishëm, por i injoruar shpesh që thekson zhgënjimet e njerëzve të Hong-Kongut është pabarazia. Kjo pabarazi është më e dukshme kur bëhet fjalë për strehimin. Hapësira e banimit për frymë në Hong Kong është vetëm 16 metra katror (172 metra katror), krahasuar me 36 metra katrorë (387 metra katrorë) në Shanghai. Për më tepër, ndërsa rreth 45% e banorëve të Hong Kong-ut jetojnë në banesa me qira publike ose me subvencione, 90% e familjeve kineze zotërojnë të paktën një shtëpi.
Protestuesit e Hong Kong-ut besojnë se nuk janë dëgjuar. Por janë elitat e qytetit, jo qeveria e Kinës, e cila i ka fundosur ata.
Kjo do të thotë që, Hong-Kongu do të duhet të rihapë kanalet e komunikimit midis publikut dhe politikëbërësve. Kjo nuk do të jetë e lehtë, jo vetëm për shkak se lëvizjes protestuese i mungojnë udhëheqësit e qartë. Por konsensusi do të jetë i nevojshëm për të siguruar legjitimitetin e qeverisë.
Do të duhet kohë që Hong-Kongu të rikuperohet nga këto muaj trazirash.
Progresi është një seri pa mbarim hapash të vegjël, shumë prej të cilave duhet të bëhen në kushte të vështira. Mënyra e vetme për të arritur sukses është me përulësi, durim dhe mençuri.
Xiao Geng dhe Andrew Sheng
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
1001 problemet që ka sjellë pabarazia e të ardhurave
“Vendi me pabarazinë më të madhe në Evropë”
A kishte Karl Marks të drejtë për kapitalizmin?
