Jeta pas një diagnoze me SIDA. Jam një grua praktikisht normale dhe nënë e dy fëmijëve.
Unë mendoj se asgjë nuk mund t’ju përgatisë për momentin kur hap atë copën e letrës që përmban fatin tuaj.
Megjithëse shanset dukej se ishin kundër meje, unë nuk isha gati për të pranuar se kisha HIV.
Rezultoi se mjeku kishte një lajm më të keq: Në të vërtetë ishte një diagnozë e SIDA-s dhe mjeku më dha 3 deri në 6 muaj kohë për të jetuar.
Pothuajse 12 vjet më vonë, unë shikoj pas dhe ende mund të ndiej “mungesën e shpresës” pasi dëgjova lajmin. Unë nuk besoja tek ajo që dukej e pashmangshme. Në atë kohë në jetën time, kisha humbur shumë anëtarë të familjes nga SIDA.
Mbështetja dhe inkurajimi i familjes dhe kolegëve që më panë përmes sëmundjes, depresionit dhe stigmës që erdhi me diagnozën ishte i pa cmueshëm. Fatmirësisht, mora ilaçe dhe trajtim për shpëtimin e jetës.
Jeta pas diagnostikimit tim
Pak kohë më vonë njoha burrin tim. Unë ende mendoj se ai është i çmendur pasi ra në dashuri me mua, dhe ai mendon se jam e çmendur që martohem me të. Unë mendoj se jemi të çmendur në dashuri. Pranimi që kam gjetur tek burri im dhe familja e tij është një mrekulli në vetvete. Unë kisha hequr dorë nga të gjitha shpresat për t’u martuar për shkak të statusit tim, kështu që pranimi që gjeta tek burri dhe familja e tij duket si një mrekulli.
Ne të dy e dinim që donim fëmijë, por ishte një perspektivë e frikshme. Kishte kaq shumë “po sikur”, përfshirë mendimin se unë nuk mund të jetë në gjendje të shoh fëmijën tim të rritet.
Ne kemi shkuar në shumë klinika për të gjetur dhe punuar me një mjek i cili mund të na ndihmojë të parandalojmë transmetimin nga HIV-i nënë-fëmijë dhe të bëjmë një seksion C për të siguruar shëndetin e fëmijës tonë.
Djali im i parë lindi pa HIV në 2009. Ne patëm një djalë të dytë në 2011. Të dy djemtë dhe burri im mbeten HIV-negativ.
Jeta ime duket si një mrekulli, por është po aq e rremujshme sa të gjithë të tjerët. Jeta ime ka të bëjë me kopshtin e fëmijëve, mësimet e tyre , festimet e ditëlindjes, Krishtlindjet, dhe cdo punë tjetër që bën një grua në shtëpi .
Përvec marrjes së dy pilulave antiretrovirale (ilaçe HIV) gjatë gjumit – një ndryshim drastik nga marrja e gjashtë pilulave dy herë në ditë – jeta ime si nënë është praktikisht normale.
Sot, unë punoj me një organizatë që ofron shërbime të drejtpërdrejta për gratë që po jetojnë me ose rrezikojnë më shumë nga HIV .
Unë besoj se kam një përgjegjësi të edukoj gratë dhe të krijoj vetëdije në lidhje me trajtimin dhe parandalimin e HI/ AIDS. Unë dua që të gjitha gratë që jetojnë me HIV / AIDS të kenë një mundësi për të hyrë në kujdes dhe, nëse dëshirojnë, të gjejnë dashurinë dhe të krijojnë një familje.
Unë e di që arsimi dhe vetëdija do të ndihmojnë gjithashtu në uljen e stigmës. Shpresoj që duke e treguar historinë time, unë mund t’i ndihmoj të tjerët të kuptojnë se HIVS/ AIDS nuk ju përcakton. Mund të jem një grua që jeton me SIDA, por më e rëndësishmja, jam nënë, grua dhe avokate e vetes sime.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Shkatërrimi i qelizave nga infeksioni HIV
Një mesazh në nderin e Ditës Botërore të AIDS-it
