Duket si muzikë në sfond në një film fantastiko-shkencor. Është “frymëmarrja” e Diellit, e kapur për herë të parë nga sonda “Parker” e NASA-s, e cila regjistroi tingullin e erës diellore, të ngarkuara kryesisht me grimca protonesh dhe elektronesh, “të dëbuara” nga Dielli me shpejtësi supersonike.
Valët e plazmës, të bëra nga grimca të ngarkuara elektrike, lëvizin nga një frekuencë në tjetrën duke lëvizur në erën diellore si një shfletues mbi valët.
“Këto ndërrime krijojnë zhurma më intensive më afër Diellit sesa Tokës”, vërejnë ekspertët e NASA-s.
Era diellore lëshohet nga rajoni sipërfaqësor i Diellit, kurora, dhe është e aftë të ndikojë në jetën në Tokë dhe në hapësirë. Astronomët e kanë studiuar atë për më shumë se 60 vjet, por ende janë të befasuar nga disa prej sjelljeve të saj. Dielli të jep përshtypjen se në brendësi të tij ka një motor të brendshëm që e ngroh.
