Kur Poli ishte 24-vjeç dhe u lodh duke ecur në një distancë të shkurtër në punë, ishte një “flamur i madh i kuq” që diçka nuk ishte në rregull.
“Gradualisht, thjesht vazhdoja të humbja dhe më shumë qëndrueshmëri,” tha ai. Nëna e tij, Leta, besonte se vuante nga alergjitë. Në kohën kur Poli vizitoi mjekun , frymëmarrja ishte e vështirë. Mjeku e dërgoi menjëherë në spital dhe ai u pranua në njësinë e kujdesit intensiv. Pas një nate në spital, gjendja e Poli u përkeqësua. Ai u transferua në një spital më të madh. Mjekët gërmuan në historinë mjekësore të familjes së tij, bënë një seri testesh dhe hulumtuan mundësinë që ai të kishte një vrimë në zemër. Asgjë nuk ishte përfundimtare.
Poli vazhdoi të përkeqësohej . Veshkat po dështonin. Duke u ngritur nga shtrati i tij në spital, ai ra në tokë, pasi ana e majtë e trupit të tij ishte mpirë. Ai kishte një goditje në tru. Pasi mori një ilaç për të prishur mpiksjen, Poli u transferua në një spital tjetër dhe u vu nën kujdesin e një neurologu. “Kur ndodhi kjo fillova të frikësohesha shumë,” tha ajo. “Si nëna e tij, unë u ndjeva sikur të mos e ndihmoja shumë shpejt, ai do të vdiste.” Mjekët thanë se ai vuante nga dështimi akut i zemrës. Ata u përqendruan që zemra e tij të funksionojë përsëri, edhe pse shkaku i dështimit të zemrës mbeti i panjohur. Ata provuan ilaçe, por pa sukses. Poli kishte nevojë për një pajisje ndihmëse të ventrikulit të majtë, një pompë mekanike të zemrës që është implantuar në mënyrë kirurgjikale.
Mjekët than së Poli kishte nevojë për ndihmën e nënës për t’u kujdesur për veten e tij. Ai ishte në gjendje të jetojë jetën e tij normalisht , por me disa kufizime. Por u bë e qartë që Poli kishte nevojë për një transplant të zemrës. Ai druajti idenë e marrjes së ilaçeve pas transplantimit për pjesën tjetër të jetës dhe rezistoi që të gjendej në listën e pritjes së transplantit. Më në fund, mjeku i tha ashpër se duhej të merrte një vendim dhe i dha një afat. Poli u bashkua me listën e transplanteve. Më shumë se 16 muaj pas shtrimit në spitalin fillestar, mjeku i dha një lajm të mirë: Ai kishte një zemër dhuruese.
Poli ishte pa fjalë. Kirurgjia e transplantit zgjati 16 orë. Një ditë pas operacionit ai po shëtiste sallat e spitalit me ndihmën e babait dhe vëllezërve të tij. Disa javë më vonë ai doli nga spitali . Jeta e re kishte filluar. Sot, Poli është 29 vjeç dhe ndjehet mirë. Edhe pse mjekët kurrë nuk gjetën shkakun kryesor të problemeve të tij në zemër, ai është në rregull me misterin. Ai nuk pati efekte të qëndrueshme nga goditja në zemër dhe zemra e re po funksionon mirë.
“Thjesht gradualisht bëhesh më mirë dhe më mirë,” tha ai. Kohët e fundit Poli shkroi një letër familjes së dhuruesit të paidentifikuar të zemrës duke shprehur mirënjohjen e tij.”Shpresojmë që familja do të jetë mirëseardhëse për të,” tha Leta . “Të pranojmë një dhuratë si ajo, ndjehem sikur ishte përgjegjësia jonë të përpiqeshim të krijonim kontakte me ta.” Leta sugjeron që familjet në situata të ngjashme mjekësore avokojnë me forcë për të dashurin e tyre. “Ju duhet të bëni pyetje,” tha ajo.
Këshilla e Polit është të dëgjoni mjekun. “Bëni sa më shumë që të mundeni për të punuar me ta,” tha ai.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Anashkalova simptomat e zemrës derisa ishte vonë”
