Ndërhyrja turke në konfliktin libian shkaktoi efektin negativ për rajonin: ekuilibri i fuqisë ndryshoi dhe GNA çliroi Tripolin nga forcat e LNA dhe së fundmi filloi një ofensivë në shkallë të gjerë për qytetin Sirte.
Më 6 qershor pas bisedimeve me Komandantin e Ushtrisë Kombëtare Libiane (LNA), Marshallin e Fushës, Khalifa Haftar dhe Kryetarin e Dhomës së Përfaqësuesve Libian Aguila Saleh Issa – Abdel Fattah Al-Sisi, Presidenti i Egjiptit lëshoi Deklaratën e Kajros .
Ajo bazohet në marrëveshjet e arritura në Konferencën e Berlinit mbi Libinë në janar. Sipas Deklaratës së Kajros, “të gjitha palët marrin përsipër të mos sulmojnë nga ora 6 e mëngjesit në orën lokale të hënën, 8 qershor”. Për më tepër, ajo siguron vazhdimin e negociatave në Gjenevë nën patronazhin e KB të një komiteti të përbashkët ushtarak në formatin 5 + 5. Përparimi i mëtutjeshëm në çështje të tjera, përfshirë politikën, ekonominë dhe sigurinë, do të varet nga suksesi i punës së tij.
Ministri i Bashkimit Evropian për Punët e Jashtme Josep Borrel, Ministri i Jashtëm Francez Jean-Yves Le Drian, Ministri i Jashtëm gjerman Heiko Maas dhe Ministri i Jashtëm Italian Luigi Di Maio përshëndetën deklaratën dhe kërkuan ndërprerjen e të gjitha armiqësive në Libi dhe tërheqjen e të gjitha trupave të huaj dhe pajisjet ushtarake nga vendi.
Presidenti francez vuri në dukje se Turqia po luan game lojë të rrezikshme në Libi. “Nuk dua në gjashtë muaj, ose një vit ose dy, të shoh që Libia është në situatën në të cilën ndodhet Siria,” shtoi ai.
Turqia hodhi poshtë Deklaratën e Kajros, për zgjidhjen e Libisë pasi nuk është “bindëse”, deklaroi Ministri i Jashtëm turk Mevlut Cavusoglu. P
Suksesi i fundit i trupave të GNA është shkaktuar nga pjesëmarrja e mercenarëve sirianë, të lidhur me xhihadistët, të cilët në mënyrë aktive u dërguan në Libi nga Turqia për të luftuar kundër LNA nga maji 2019. S
ipas Observatorit Sirian për të Drejtat e Njeriut (SOHR), numri i luftëtarëve nga fraksionet Siriane pro-Turqisë sot mund të arrijë më shumë se 18 000.
Politika e Turqisë në rajonin e Libisë përfaqëson një strategji destruktive neo-otomane dhe pan-islamiste, e cila bazohet në ambiciet neocolonialiste.
Shpjegimi i mundshëm për ndërhyrjen në Libi është paqëndrueshmëria në vetë Turqinë dhe humbja e popullaritetit të Erdoganit.
Media e madhe pro-Erdogan e përhapi këtë axhendë neokolonialiste diku nga nëntori 2019 (kur GNA nënshkroi 2 marrëveshje me Erdogan), kur shkruhej kudo: Libia shihet si një pjesë e perandorisë neo-osmane.
Kërcënimi për BE-në
Efekti negativ i axhendës neo-osmane në Libi është kërcënimi i krizës së re të migracionit, e cila mund të ndodhë në BE. Në mars të vitit 2020, lideri turk Rexhep Tajip Tajip Erdogan, deklaroi se Turqia nuk do të mbyllë kufijtë për refugjatët derisa BE të përmbushë premtimet e saj për Ankaranë.
Nëse Turqia vazhdon, Evropa do të përballet me një krizë të re migracioni.
Qeveritë evropiane janë duke ndërmarrë hapa për të kundërshtuar në mënyrë aktive politikën turke në Libi: Franca tashmë i është drejtuar NATO-s për këtë çështje. Presidenti francez tashmë e ka diskutuar çështjen me Presidentin e SHBA Donald Trump, dhe më shumë zhvillime për këtë çështje priten në javët e ardhshme.
Për të mbrojtur interesat evropiane, është e rëndësishme të mbrohet Liba nga zgjerimi turk dhe të parandalohet që Erdogan të fitojë kontrollin mbi pasuritë e vendit.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Beteja për Idlib-in
A do ta zgjidhë takimi Rusi-Turqi çështjen e Idlibit?
Erdogan duhet të vendosë sa më shpejt fatin e Sirinë
