Kriza e koronavirusit e goditi BE-në. Ajo ka ekspozuar, të metën fatale të BE-së: mungesë solidariteti.
Do ta keni lexuar tek The Guardian. Ose tek The Telegraph. Do ta keni shikuar parë në BBC. Dhe në ITV.
Propozimi i fundit franko-gjerman për të lejuar BE të huazojë 500 miliardë euro dhe të japë grante për vendet anëtare për të zgjidhur rezultatet e pandemisë duket se ka heshtur ankesat për mungesën e solidaritetit për një moment.
Para se ato të rishfaqen në mënyrë të pashmangshme, ia vlen të reflektohet. Po sikur të gabojnë? Po sikur e meta fatale nuk është mungesa e solidaritetit por vetë mënyra se si ne flasim për solidaritet midis shteteve?
Shumë njerëz që vuajtën mungesën e solidaritetit luajtën me faktet. Ata theksuan se Rusia dhe Kina dërguan ndihmë mjekësore në Itali, por nuk arritën të përmendin ndihmat nga vendet anëtare të BE-së.
Gjermania dërgoi 300 ventilatorë në Itali dhe trajtoi më shumë se 200 pacientë me koronavirus nga Franca, Italia dhe Hollanda, për shembull. Polonia dhe Rumania dërguan mjekë dhe infermierë në Itali. Etj.
Ata vendosën që një paketë urgjente prej 540 miliardë eurosh e dakorduar nga vendet anëtare të BE-së ishte e ndershme, por nuk e pranuan programin 750bn € të Bankës Qendrore Evropiane.
A krahasohet BE-ja me një vend si SHBA.? BE nuk është një vend. As, le të jemi të sinqertë, nuk është SHBA tani një model për solidaritet në një shtet.
Diskutimi rreth solidaritetit krahason përshkrimet jo të plota të fakteve me idealet e paarritshme. Kjo mund të tingëllojë keq. Por në të vërtetë është më keq.
Debati për solidaritetin është gjithashtu kundërproduktiv, sepse në vend se të diskutojmë sesi mund të tregojmë më shumë solidaritet, ne e kalojmë kohën tonë duke i fajësuar të tjerët për mungesën e tij.
Në debatin italian, si kufizimet eksportuese franceze ashtu dhe gjermane u mbajtën si prova për mungesën e solidaritetit në BE, ndërsa debati kaloi i qetë për faktin se Italia kishte kaluar kufizimet e veta të eksportit për pajisjet e mbrojtjes personale në 25 shkurt.
Dhe Mbretëria e Bashkuar? Ia hedh fajin BE-së, Gjermanisë dhe Francës për mungesë solidariteti. Por a keni parë ndonjë diskutim për solidaritetin në Mbretërinë e Bashkuar? Çfarë ndihme, nëse ka, i kemi dhënë Italisë, Francës ose Spanjës? Apo, nëse largimi nga BE do të thotë se nuk kemi më kujdes për Evropianët, çfarë ndihme i dhamë Amerikës Latine?
Realiteti është se si të gjithë të tjerët, ne na pëlqen tua drejtojmë gishtin të tjerëve për mungesë solidariteti, por nuk arrijmë të shohim veten.
Është koha që ne të ndryshojmë zgjidhje. Solidariteti është një koncept fisnik. Ka një histori të gjatë. Madje ka hyrë në diskutime të së drejtës ndërkombëtare.
Macron dhe Merkel kanë bërë një propozim se si BE-ja duhet të trajtojë ndikimin ekonomik të krizës së koronavirusit përmes granteve. Ata kanë të drejtë jo sepse plani i tyre plotëson një nocion abstrakt të solidaritetit, por sepse mund të funksionojë.
Aktualisht, edhe brenda BE-së, shtetet lejohen me ligj që të vendosin kufizime të eksportit për PPE në një emergjencë shëndetësore. Kjo është e gabuar.
Këto çështje meritojnë një debat të plotë. T’ia hedhësh fajin të tjerëve nuk ndihmon askënd. Ajo vetëm zvogëlon mundësinë e gjetjes së zgjidhjeve.
Holger P. Hestermeyer është Shell Reader në Zgjidhjen e Mosmarrëveshjeve Ndërkombëtare në Shkollën e Drejtësisë Dickson Poon.
Përkthyer dhe përshtatur nga Politico.com/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Duhet solidaritet i madh në BE, qeveritë të ulin tonet’
“Kina ju ka ndihmuar… Po Francën e Gjermaninë i harruat?!”
“Po bëjmë gjithçka për menaxhimin e COVID-19”
