Lufta ka qene gjithnje nje event tragjik, por ne te kaluaren kishte edhe nje aspekt epik. Edhe pse nuk praktikoheshin gjithmone, dhe nuk praktikoheshin ne perfekstion, lufta kishte nje aspekt nderi, ku ushtrite perpiqeshin te mos preknin popullsite civile (perjashto ketu rrethimet e keshtjellave).
Shpesh betejat ndodhnin ne fushebeteja te mirenjohura dhe te paracaktuara (ne Greqine e Lashte, kjo ishte tejet e zakonshme) Personat e klasave fshatare dhe borgjeze e donin luften, pasi nese arrinin te kapnin te gjalle nje fisnik apo kalores armik dhe e kembenin per para, mund te siguronin jeten. Mungesa e teknologjive super te avancuara gjithashtu bente qe individi te kishte ende nje influence te madhe mbi fatin e tij ne lufte. Kjo gje vazhdoi deri ne Luften e Pare Boterore.
Aty u shfaqen armet fatale moderne, si avionat luftarake apo luftanijet. Aty u perdoren gazet helmuese per here te pare. Kur filloi Lufta e Pare Boterore, turmat ne Angli e Gjermani e France brohoriten. Kur filloi Lufta e Dyte, turmat vajtuan. Lufta e Pare na mesoi nje mesim te trishte: lavdia e luftes mbaron ne momentin qe kaloresia, dikur nje vendimtare ne beteje, mund te behet copash ne sekonda nga nje person i vetem prapa nje mitralozi. Me Luften e Pare, gjithe principet e nderit, te cilat aplikoheshin te pakten ne menyre te pjesshme deri atehere, u hodhen nga dritarja. Popullsia civile u perfshi ne lufte, dhe bombardimet e vendeve te banuara u bene dicka e zakonshme.
Shqiperia ra pre e kesaj gjate dy lufterave boterore.
Ne Luften e Pare, ne u copetuam mes italianeve, francezeve dhe austrohungarezeve, edhe pse pas mbarimit te luftes arritem te rimerrnim pavaresine. Edhe pse dhe ne vuajtem nga kjo lufte, popullsia jone nuk pesoi cka pesuan popujt qe luftuan tek i ashtuquajturi fronti perendimor. Lufta e Dyte ishte nje tjeter histori. Edhe pse te okupuar fillimisht nga Italia dhe me pas nga Gjermania, Shqiperia ishte de facto nje shtet i pavarur dhe i shpallur neutral: kishim ushtrine tone kombetare, xhandarmerine, administraten dhe tokat tona. E vetmja pjesemarrje qe kishim ne konfliktin boteror ishte rezistenca ndaj terrorizmit te kuq qe kishte kaplluar vendin, ky i financuar nga kryesisht Jugosllavia, dhe disi me pak nga sovjetiket dhe angloamerikanet. E megjitheate, kjo nuk na ruajti nga bombardimet e Aleateve.
Me date 13 Tetor 1943 Bombardues Aleatë fluturojnë mbi Tiranë. Mbretëria Shqiptare prej mëse një muaji kishte shpallur neutralitetin dhe Tirana, si të gjitha qytetet shqiptare, ishte e papajisur me mjete mbrojtëse antiajrore. Sistemi i alarmit me sirena nuk vihet në funksion. Qytetarët, sidomos fëmijët, dalin në rrugë për të parë ajrorët. Bombardimi Aleat, ndaj objektivave civile, nis në orën 13:12. Bilanci është i rëndë: dëmet materiale të pallogaritshme, dëmet njerëzore edhe më të mëdha. Regjistrohen 130 civilë shqiptarë të vrarë dhe mbi 350 të plagosur.
Më 7 nëntor 1943, bombardohet Ulqini nga aeroplanë amerikanë rreth orës 10 paradite. Pervec xhandarmerise se vet, qyteti ka nje numer te voegl ushtaresh gjermane. Nga bombardimi më së shumti janë dëmtuar lagjet Mahalla e Re, Meraja dhe Rana. Shumë shtëpi janë rrënuar dhe dëmtuar. 30 vete humbin jeten. Pas bombardimit shume banore braktisin qytetin, dhe shkojne te jetojne me miqte apo te afermit ne fshatrat ngjitur.
Me 28 Qershor 1944 avionë Aleatë mitralojnë qendra të banuara vazhdojnë për ditë me rradhë në akset Prizren-Gjakovë, Prizren-Shkodër dhe Prizren-Suharekë. Shtypi shqiptar raporton dëme të shumta materiale dhe mbi 50 civilë të vrarë, ndersa me 13 dhe 14 Gusht 1944 angloamerikanët bombardojnë Pejen, duke rrafshuar shume ndertesa dhe duke lenë shume civilë te pafajshëm te vrarë, afro 2000 veta . Në rastin e fatkeqësisë së Pejës, ne vendin e tragjedisë shkoi për të dhënë ndihmën e parë vetë Komandanti i Divizionit Skanderbeg kolonel August Shmithuber i cili bashkë me oficerët dhe ushtarët e tij nxorën viktimat dhe të plagosurit nga rrenojat. Ne vitin 1947 komunistet jugosllave do denonin me vdekje Shmithuberin pikerisht per meritat dhe veprat e medha ne dobi dhe sherbim te kombit shqiptar ne Kosove.
Per ironi, dhe pavaresisht bindjeve te tyre politike, permendoret dhe statujat e ushtareve dhe te reneve anglo-amerikane ne perendim po vandalizohen. Edhe pse jemi kunder kesaj, duhet te themi me inat qe te pafajshmit shqiptare te rene ne Luften e Dyte, te vrare nga sionistet perendimore, nuk jane kujtuar si duhet. Jo vetem qe nuk ke asnje shkolle e rruge me emrat e tyre, apo as nje cope guri ku keta emra jane skalitur, por edhe per ekzistencen dhe vdekjet e tyre mezi mesojme dicka ne shkolle. As nacionalistet qe luftuan kunder forcave guerrile terroriste komuniste nuk jane kujtuar dhe shperblyer si duhet. Imperializmi anglo-american i hapi rrugen imperializmit sovjetik ne Shqiperi. Me veprat e tyre, sionistet perendimore nuk kane treguar vetem qe jane po aq te eger sa cdokush tjeter, por edhe se me cfare propagande dinake e fshehin egersine e tyre. Pavaresisht ketyre padrejtesive ama, ne si shqiptare e ruajtem nderin, dhe beme me te miren per te ruajtur Atdheun.
- English
War has always been a tragic event, but in the past it also had an aspect of epicism. Even if they were not always applied, and not perfectly applied, war had an aspect of honor, where armies attempted not to harm civilian populations (except sieges). Battles often happened in pre-determined battlefields (this happened very often in ancient Greece). Peasants and bourgeoise loved war, because if they managed to capture an enemy noble of knight, they could ransom him and have their livelihood secured. The lack of advanced technologies also made sure that the individual still exerted a degree of control over his fate. This kept on until the First World War.
There we saw the first fatal modern weapons, such as warplanes and warships. There poisonous gases were used for the first time. When World War 1 was declared, the masses in Germany or England or France cried in joy. When World War 2 was declared, they cried in pain. WW1 taught us something really disheartening: the glory of war ends when cavalry, once decisive in battle, can be mowed down in seconds by a man with a machine gun. In WW1, all principles of honor, who were at least partially followed till then, were thrown out the window. Civilians were involved in war far more, and so were civilian centers bombarded.
Albania fell prey to these new phenomena as well, during the two World Wars. In the First one, our land was divided among the Austro-Hungarians, the French and the Italians, although after the war we managed to retake our independence. Although we suffered, we did not experience nearly as much tragedy as the European soldiers who fought in the Western Front. The Second War was another story. Although we were initially occupied by the Italians and then by the Germans, Albania was a de facto an independent state and we had declared ourselves neutral: we had our own army, gendarmerie, administration and lands. The only way we took part in the war was our resistance against the communist terror that was harassing our country, this one financed mainly from the Yugoslavs, and to a lesser extent by the Soviets and Anglo-Americans. Us being neutral did not save us from bombings.
On the 13th of October 1943, Allied aircraft flies over Tirana. The Albanian Kingdom had declared neutrality one month prior, and Tirana, like all Albanian cities, was not equipped with anti-aircraft weaponry. There was no sounding of the alarm. Citizens, especially children, go out on the street to see the planes. The bombing starts at 13:12, against civilian objectives. The material damage is large and about 130 citizens die, and 350 are wounded.
On the 7th of November 1943, Ulqin is bombed by American aircraft starting from 10 in the morning. Except its own gendarmerie, Ulqin contained a very small number of German soldiers. The bombings damaged the neighborhoods Mahalla e Re, Meraja and Rana. Many houses were damaged and 30 died. Many inhabitants abandoned the city and went to live with their friends or extended families in the neighboring villages.
On the 28th of June 1944, Allied aircraft bomb and shot with machine gun fire multiple inhabited areas for days on end in the axis Prizren-Gjakova, Prizren-Shkoder and Prizren-Suhareke. The Albanian press spoke of large amounts of material damage and 50 deaths, while on the 13th and 14th of August, the Anglo-Americans bombed Peja, causing much destruction and the loss of life of about 2000 innocents. On the place of the tragedy, the commander of the Skanderbeg Division, colonel August Schmitthuber and his officers lent their aid, personally dragging the wounded and the bodies of the dead from the ruins. In 1947, the Yugoslav communists sentenced Schmitthuber to death exactly for the services he rendered the Albanian people in Kosovo.
Ironically, despite their political views, the memorials and statues of the fallen Anglo-Americans in the West are being vandalized. Although we are against this, we must say with resentment that the Albanian innocents who died during WW2, killed by western Zionists, have not been remembered as they should have been. Not only there are no schools or roads with their names, but not even a small plaque etched with these names, nor do we learn about their deaths in school. Neither have the nationalists who fought against the communist terrorists been commemorated and rewarded justly. Anglo-American imperialism paved the road for Soviet imperialism in Albania. With their deeds, the western Zionists not only showed that they are as ruthless as anyone else, but they also showed with what cunning they hide behind a facade of peace and justice. Despite all the injustices, we as Albanians protected our honor, and we did our best to protect the Fatherland.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
