Kur bëhet fjalë për çështjen e Rusisë dhe Afganistanit, të gjithë mund të biem dakord: Inteligjenca amerikane thotë ose sugjeron që Rusia ofroi dhurata për militantët e lidhur me talebanët për vrasjen e ushtarëve amerikanë në Afganistan.
Çdo gjë tjetër në lidhje me këtë histori është në diskutim, nëse bashkësia e inteligjencës vlerëson se raportimi është i besueshëm, ose kur presidenti e mori vesh informacionin, ose nëse zyrtarët e politikës e diskutuan këtë dhe ato që i propozuan presidentit të bënte.
Në vend që të merremi me gjërat që ne nuk dimë, ne duam të ndajmë atë që do të kishte ndodhur në një “administratë” normale.
Inteligjenca do të kishte informuar menjëherë politikëbërësit, përfshirë këshilltarin e sigurisë kombëtare. Pasi u bë e qartë se çfarë mund të kishin bërë rusët, çdo këshilltar i sigurimit kombëtar me të cilin kemi punuar do ta kishte njoftuar presidentin.
Ashtu si këshilltari i sigurimit kombëtar, udhëheqësit e inteligjencës do t’ia çonin çështjes presidentit përpara se analistët të kishin përfunduar punën e tyre. Kjo do të ishte bërë në një konferencë të përditshme presidenciale.
Në vlerësimin e informacionit, analistët do të kishin arritur në dy gjykime, nëse ata mendonin se Rusia me të vërtetë po i ofronte dhuratat dhe, nëse po, deri në çfarë mase.
Nëse analistët besonin, që rusët po siguronin dhuratat, ai gjykim do të ishte paraqitur më pas në përmbledhjen e përditshme të presidentit.
Nëse analistët konstatuan se rusët nuk po ofronin dhurata, nuk do të kishte një artikull të shkurtër të përditshëm, por drejtuesit e inteligjencës do ta kishin lakin me presidentin.
Nëse analistët do ta kishin konsideruar të besueshëm informacionin, do të kishte ndjekur një diskutim mbi politikën, së pari në nivelet e punës së stafit të Këshillit të Sigurisë Kombëtare, pastaj në komitetin e deputetëve, së treti në një mbledhje të drejtorëve të kryesuar nga këshilltari i sigurisë kombëtare dhe më në fund në një NSC takim i kryesuar nga presidenti.
Opsione të ndryshme do të ishin diskutuar gjatë rrugës. Presidenti përfundimisht do të kishte vendosur.
Qëllimi i çdo përgjigje të SHBA do të kishte për qëllim ndalimin e Rusëve.
Presidenti do të thoshte publikisht se bujaritë ruse ishin të papranueshme dhe duhet të ndaloheshin dhe do ta përforconte mesazhin në një telefonatë me Presidentin Vladimir Putin.
Presidenti gjithashtu do të kishte thënë privatisht ndaj Putinit (dhe pastaj publikisht) se çdo mendim për pranimin e Rusisë në Grupin e Shtatë tani kishte mbaruar dhe se vendimi për të zvogëluar forcat amerikane në Gjermani ishte shfuqizuar.
Nëse dhuratat nuk përfundonin si rezultat i hapave të mësipërm, presidenti do të vendoste sanksionet e kërcënuara dhe do të konsideronte opsione shtesë, duke përfshirë rritjen e ndihmës sonë ushtarake për Ukrainën dhe shtetet e tjera që përballen me agresionin rus, dhe madje edhe duke informuar popullin rus për politikat destabilizuese dhe korrupsionin.
Kur vendosim ushtarakë amerikanë në zona luftarake, çdo entitet në qeverinë tonë ka një përgjegjësi morale të bëjë gjithçka që mundet për t’i sjellë ata në shtëpi të sigurt.
Kjo ka qenë nxitja kryesore në të gjitha administratat në të cilat kemi shërbyer.
Michael Morell ishte zv.drejtori i CIA nga 2010 deri në 2013. Ai është një kolumnist në The Post.
Mike Vickers ishte sekretar i mbrojtjes për inteligjencën nga 2011 deri në 2015.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Washington Post/ Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
A do ta bëjë koronavirusi Putinin, “mbretin e Lindjes”?
A do të bashkohet Rusia me SHBA-në, kundër Kinës?
Amerika duhet ta ‘ndajë’ Rusinë nga Kina…
