Në vend të një politike të përbashkët të jashtme, egoizmi kombëtar mbizotëron në BE – një dhuratë për vendet si Kina dhe Turqia
Që në vitet 1970, Sekretari i Shtetit i SHBA Henry Kissinger u ankua shumë mirë se Evropa nuk ka numrin e vet të telefonit.
Edhe pse Kissinger nuk mund të kujtojë më që e bëri atë deklaratë, mungesa e koherencës në politikën e jashtme evropiane sot është më e pranishme se kurrë.
Që kur Komisioni nën Ursula von der Leyen mori detyrën, u shfaq një trend binjak i rrezikshëm, ku aspiratat e Komisionit të ri po largohen me shpejtësi nga një realitet i politikës së jashtme të BE-së.
Mandati i Komisionit të ri dukej mjaft premtues për politikën e jashtme. Ursula von der Leyen deklaroi se ajo do të udhëheqë Komisionin Gjeopolitik për të forcuar vetëbesimin e Evropianëve në politikën e jashtme dhe për të formuar një rend më të mirë global.
Këto përpjekje u shoqëruan me emërimin e politikanit me përvojë për çështje të jashtme Josep Borrell si Përfaqësuesi i Lartë i ri për punët e jashtme dhe politikën e sigurisë së BE-së.
Borrell, i cili në kohën e emërimit ishte Ministër i Jashtëm i Spanjës dhe ish-President i Parlamentit Evropian, njihet në arenën globale për mënyrën e tij të drejtpërdrejtë.
Prandaj nuk ishte për t’u habitur që ai njoftoi synime ambicioze kur mori detyrën.
Ai pohoi se BE-ja duhet të rishkruajë “gjuhën e pushtetit” dhe të përdorë potencialin e plotë të instrumenteve të saj të ndryshëm për ta arritur këtë.
Por struktura e brendshme e Komisionit gjeopolitik ’dështoi që në fillim.
Presidentja e Re e Komisionit sakrifikoi efikasitetin e vendimmarrjes në favor të preferencave të shteteve anëtare për postet e komisionerëve individualë.
Jo më pak se pesë komisionerë në Kolegjin e ri janë përgjegjës për fusha të ndryshme të politikës së jashtme evropiane, nga “partneriteti ndërkombëtar” deri tek “menaxhimi i krizave” e tek “promovimi i mënyrës sonë të jetës evropiane”.
Përveç kësaj, kompetencat midis Komisionit dhe institucioneve të tjera të BE-së ende duhet të sqarohen.
Kjo u tregua, për shembull, në komunikimin e pakordinuar të krizës në lidhje me vrasjen e gjeneralit iranian Qasem Soleimani, të cilës Presidenti i Këshillit të BE-së Charles Michel iu përgjigj në një deklaratë publike edhe para von der Leyen apo Borrell.
Vizitat e Michelit në Turqi dhe Egjipt nuk ishin qartë të koordinuara me Komisionin dhe ato krijuan konflikte.
Sidoqoftë, më shumë problem janë divergjencat e interesit midis shteteve anëtare.
Kjo ishte më e dukshme në luftën civile në vazhdim në Libi. Pavarësisht nga takimi i disa krerëve të shteteve dhe qeverive në janar në Berlin (Procesi i Berlinit), Franca dhe Italia deri më tani nuk kanë rënë dakord për një qasje të përbashkët evropiane.
Kjo do të thotë që në shekullin XXI, dy shtete themeluese të BE-së janë tani në anët e kundërta të një çështje të tillë.
Kina ka demonstruar në mënyrë të përsëritur gatishmërinë e saj për të mbushur boshllëkun e lënë nga SHBA me pretendimin e vet për udhëheqjen globale në trajtimin e krizës.
Kjo ka më pak të ngjarë të çojë në zhvillimin e një vetëbesimi të ri evropian sesa ta çojë BE-në në paralizë politikash.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Guardian/ Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Detyrat’ e Ursula von der Leyen
“Shtetet e Bashkuara të Evropës”, ëndrra e Von der Leyen
“Marrëveshja e gjelbër”, premtimi i Ursula von der Leyen
