’Është një “skandal”, sipas Sekretarit të Përgjithshëm të Kombeve të Bashkuara, António Guterres. Shumë të tjerë thonë se është një rrëmujë. Është gjithashtu një fushë kritike beteje për të ardhmen e botës arabe.
Është Libia.
Ndërhyrja ndërkombëtare ushtarake e vitit 2011 në Libi mendohej se do të sillte një të ardhme të re dhe të ndritshme demokratike për të gjithë rajonin.
Dhe sundimi i çuditshëm 42-vjeçar i kolonelit Moammar Gaddafi dukej shumë mirë.
Gjithçka dukej shumë mirë. Fuqitë fitimtare botërore u larguan.
Rezultati duhet të ishte parashikuar: Shumë shpejt pas kësaj, një kombinim i tensioneve të vjetra rajonale brenda vendit, dhe tensione të reja politike dhe ideologjike në rajon, u shfaq kudo. Deri në vitin 2014, vendi ishte përfshirë në një luftë civile.
Një i dërguar i Kombeve të Bashkuara vinte njëri pas tjetrit, por deri sa u shfaq deri i gjashti, shtetasi arab i mirënjohur Ghsan Salame, nuk dukej se kishte ndonjë shans për të zgjidhur gjërat.
Në fillim të prillit të vitit të kaluar, ai ishte gati të mblidhte një konferencë libiane për të rifilluar një proces politik gjithëpërfshirës, dhe Guterres vizitoi Tripolin. Por nuk duhej të bëhej një marrëveshje.
Në të njëjtin muaj, Khalifa Hifter, një autokrat i vetëmohuar dhe komandant i Ushtrisë Kombëtare Libiane, nisi një ofensivë për kryeqytetin.
Procesi politik mori fund dhe ofensiva dështoi në objektivin e saj përfundimtar.
Që atëherë, gjithçka është përkeqësuar. Ndërhyrjet e huaja janë përshkallëzuar.
Përpjekjet kryesore diplomatike, përfshirë një konferencë të thirrur nga Kancelarja gjermane Angela Merkel në Berlin në janar, nuk kanë arritur asnjë masë të rëndësishme.
Dhe Salame, dha dorëheqjen. Madje nuk ka qenë e mundur të gjen një pasardhës.
Turqia ka ndërhyrë me dronë, armë të përparuara dhe milicitë siriane për të shpëtuar dhe forcuar qeverinë e njohur në Tripoli dhe për t’i kthyer forcat Hifter përsëri.
Hifter, nga ana e tij, po mbështetet gjithnjë e më shumë në armët e përparuara të furnizuara nga Emiratet e Bashkuara Arabe, mercenarë që vijnë nga Rusia dhe furnizimin e tij të luftëtarëve nga Siria.
Të gjithë flasin për armëpushimet dhe embargot e armëve, por në fund të fundit fjalët i merr era.
Emiratet e Bashkuara Arabe dhe Egjipti kanë frikë se Vëllazëria Myslimane do të marrë përsipër Libinë.
Turqia ka një marrëveshje me Tripolin që është një pjesë kryesore e lojës së saj për fuqitë dhe të drejtat në të gjithë Mesdheun lindor. Dhe Rusia ndoshta nuk do të kishte në mendje një port tjetër strategjik dhe bazën ajrore.
Bashkimi Evropian, i prekur shumë nga çfarëdo që të ndodhë në Libi, ka qëndruar disi i distancuar pnjë mosmarrëveshje e pafund midis Parisit dhe Romës.
Nëse BE do e kishte seriozisht për t’i dhënë fund gjakderdhjes, do të konsideronte seriozisht vendosjen e një force të grupeve të saj në Sirte. Atëherë fjalët e saj papritmas do të fitonin ndonjë peshë.
Mundësia që kjo të ndodh është e vogël.
Duket sikur ne thjesht do të duhet të presim betejën për Sirte, dhe ndërhyrje më të qarta nga Egjipti, Turqia, Emiratet e Bashkuara Arabe, Rusia dhe ndoshta edhe të tjerët.
Në fund, ata do ta harrojnë Libinë, do të vazhdojnë konfliktet e tyre kudo qofshin, dhe i gjithë Mesdheu do të jetë një vend edhe më i pasigurt.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Washington Post/ Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
A po kërkon Turqia më shumë seç duhet?
“Macron është përgjegjës për vrasjet në Libi”
5 çështje që u bënë “mollë sherri” mes Francës e Italisë
