Ndonëse 59-vjeçare, ajo i përgjysmon vitet me energjinë, buzëqeshjen dhe zërin e saj, që ka ngelur i paprekur nga koha.
Aktorja Eva Alikaj, ka qenë e ftuar e rubrikës “Opinion” në News24, ku ka treguar shumëçka për jetën e saj, mes Shqipërisë dhe Austrisë, familjen, dy prindrit dhe djalin tashmë 28-vjeçar, si dhe anën profesionale dhe rikthimin në skenë.
Alikaj tha, se është duke organizuar një mbrëmje poetike me aktorët Timo Flloko dhe Ndriçim Xhepa.
“Për momentin po merrem me organizimin e një mbrëmjeje poetike ku do të jenë aktorët Timo Flloko dhe Ndriçim Xhepa. Unë nuk e kam lëvruar këtë zhanër por më ka pëlqyer shumë. Shpresojmë që së shpejti ta shfaqim. Provat në ambient të hapur, pa maskë por me distancë.
Teatri po punon me shumë dëshirë por me frikë për shkak të COVID. Po bëjnë prova, janë dy shfaqje paralele. Për festat e nëntorit, shpresojmë të kemi dramat në shqip.
Aktorët janë vërtet të dëshiruar. Të gjithë njerëzit janë sensibël, por për aktorët, duket si fundi i botës dhe mezi presim të shkojë mirë” – tha Alikaj.
Sa i përket jetës në Austri, ku jeton me prindërit, ajo tha se e ka të dashur dhe këtë vend, teksa djali Xhino jeton në Gjermani.
“Nuk bëj një jetë spektakolare, një jetë normale. Normalisht që Austria ka një standard tjetër. Këto vitet e fundit më është bërë e dashur Austria. Nuk e di se ku do doja të rrija në Shqipëri apo Austri. Është bërë dhe aty si vendi im. Djali 28 vjeç është në Gjermani, është në orkestër, punon atje, është i dashuruar, nuk shihemi shpesh por flasim në telefon” – tha aktorja e njohur.
A ka qenë djali, arsyeja që Eva jeton mes Shqipërisë dhe Austrisë dhe a është penduar për këtë sakrificë?
“Jo, jo. Isha e vetëdijshme për atë. Çdo nënë do ta bënte, por nuk e di si e bëra unë. Ngaqë nuk do ta bëja kurrë, arrita në një pikë kulminante që nuk doja asgjë tjetër, përveç teatrit, jetës që kisha në Shqipëri. Nuk ëndërroja Hollivud, apo… absolutisht, jo! Më mjaftonte ajo që bëja në Shqipëri. Fëmija im kishte prioritet, ishte fëmijë i vogël dhe zinte vendin e parë. Ishin prindërit e mi dhe tani e kam radhën unë. Mezi qëndroja kur isha e detyruar të ndiqja tim bir, mezi qëndroja se më tërhiqte ky magneti… E vuaja shumë, por e dija se do vinte koha ime dhe kjo kishte raste që më lëndonte sepse shikoja reagime të atyre që mendonin se ishte fundi im. E thosha “jo, gaboni… unë jam këtu”. Për fatin tim, aktorët nuk janë balerinë.
Çudia ishte kur erdha këtu. Edhe këtu, vazhdon e njëjta gjë për verbërinë e tyre. Jo mua vetëm, por çdo artist që ka spikatur në fushën e vet duhet vjelë. Besoj që kjo nuk ndodh në Shqipëri. Nuk është një monopol një film, është për popullin.
Është ndryshe në botë, aty ku kam qenë unë dhe ndryshe në Shqipëri. Nuk mendohet të arrihen të tilla standarde, si jashtë Shqipërisë. Nuk është ndjekur një politikë e duhur. Shtetit duhet t’i kishte dhënë një lloj statusi artistit, që të kishte dinjitet. Qoftë dhe nga ana monetare” – tha më tej aktorja.
Sa i përket lidhjes me profesionin në Austri, ajo tha se ka bërë gjëra të vogla, por pa shumë impenjim për shkak të të birit.
“Kam luajtur dhe në Vjenë, por o do bëja djalin, o do bëja veten. Nëse do të isha kushtuar me gjithë fuqinë e shpirtit tim, nuk diskutohet që do kisha luajtur në teatër serioz, por edhe filma”, tha aktorja.
Më lidhje me prishjen e Teatrit Kombëtar, Alikaj pranoi është ndier keq, jo pa emocione. A është e lumtur Eva, që djali i saj është artist?
“Jam e lumtur që ia dola, se ka pasur momente që nuk ishte e lehtë. Do doja që të ishte solist, se mund të ishte. Ai është në orkestër, është djalë shumë i mirë. Jo, nuk jam nënë posesive. Nëse quhet posesivitet që do ushtrohesh kaq kohë sa më këshillonin mësuesit e tij, jam. Nuk jam pishman, jo se kam bërë një punë të jashtëzakonshme me fëmijën tim, por të vetmen gjë të mundshme. Ka pasur momente që më thoshte, “dua të shkoj dhe tek e dashura dhe te shoku”. I thosha “tek e dashura po, te shoku jo”.. dhe këtu! Tani që ai nuk ka nevojë për t’i dhënë unë këshilla, nuk përzihem fare, pothuajse fare, sepse e di që është i rritur dhe do bëjë rrugën e tij”, tregon Alikaj.
Sa për pandeminë, ajo shprehet se ka qenë njësoj e vështirë, si për gjithë të tjerët. “Kisha fatin që isha me prindrit, nuk i lija t’u afrohej njeri, i ushqeja, i shëtisja. Duhet të jemi optimistë, që dhe në atë pamundësi të gjejmë diçka. Unë jam mësuar të vuaj dhe ta marr në dorë punën. Kam qenë si punë kryefamiljar”, thotë ajo.
E pyetur nëse është e njëjta Evë, si dikur, aktorja i përgjigjet: “Në thellësinë time është Eva, por kam shumë shtresa dhe mekanizma mbrojtës dhe më vjen keq, e them: nuk jam aq e mirë sa isha. Më vjen keq që i kam këto mekanizma. Nëse më sulmojnë, dua t’ua kthej… (citon Kiplingun) Unë flas dhe me maskarenjtë dhe kur mbajnë vendin e tyre, jam në vendin tim. Por, kur më sulmon maskarai, unë bëhem maskareshë”.
Megjithëse e ka të vështirë ta ndajë dashurinë për teatrin apo për filmin, ajo zgjedh këtë të fundit.
“Pak më shumë filmi, sepse ti arrin shumë shpejt popullaritet të madh, me cilësi shumë të mirë dhe nuk konsumohesh. Kurse teatri, do më shumë angazhim, ka lodhje”, shprehet Alikaj.
Sa i përket filmit të preferuar, aktorja mbetet te filmi i parë “Njeriu i mirë”.
“Mbetem te filmi i parë, Elsa te “Njeriu i mirë”. Në filmin e parë, kam qenë shumë e pastër, e mirë, thithja çdo gjë. Fluturoja. nuk di të më jetë bërë një vërejtje, sugjerim, kurse në filmat e tjerë kam luftuar. Kisha fat që më zbuluan.
Karriera ime nuk ishte me shkallë, ishte menjëherë lart dhe… ose duhet ta mbaje, ose të skualifikoheshe. Unë nuk u skualifikova. Unë mendoj që jam e talentuar, se sa nuk e di. S’më pëlqen deliri “unë jam më i madhi”. Unë jam e lumtur, kur u ndrisin sytë njerëzve”, u shpreh Alikaj.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Eva Alikaj nga Vjena: I jam thellësisht mirënjohëse Piro Manit
Kujt duhet t’i vijë turp për teatrin?
