Sa më shumë bie kufiri në dy anët e shteteve shqiptare në Ballkan, aq më shumë do ti shihni të turfullojnë, liderët tanë opozitarë. Sa më pak barriera kanë mbetur ende në këmbë, në hapësirën e përbashkët Shqipëri- Kosovë, aq më shumë i sheh të shkumëzojnë, udhëheqësit tanë opozitarë në Tiranë e Prishtinë.
Sa më shumë që avancojnë projektet e zhvillimit, në tregun gjithnjë e më të madh e unik shqiptar në rajon, aq më shumë shigjeta helmi sheh të nisen në drejtim të qeverisë së Kryeministrit Edi Rama. Sa më shumë vepra të rëndësishme infrastrukturore projektohen dhe nisin të realizohen, në interes të së ardhmes më të mirë e të përbashkët, aq më shumë akuza për tradhëti kombëtare dëgjon.
Sa më shumë që tregu i Kosovës orientohet drejt burimeve, furnizimeve, lëndëve të para, importit dhe transportit nga Shqipëria, aq më shumë helm hidhet kundër mazhorancës nga propaganda opozitare. Sa më shumë diversifikohet portofoli i marrëdhënieve strategjike mes dy shteteve tona, aq më shumë pezm, ka tek “kalorësit e fytyrave të vrerosura” në qytet.
Mjafton që për këto e shumë më tepër se kaq, të shohësh postimet, reagimet, deklaratat, intervistat apo heshtjen ulëritëse të Sali Berishës, Lulzim Bashës, Ilir Metës dhe Monika Kryemadhit menjëherë pas mbledhjes së fundit të përbashkët në Tiranë, mes dy qeverive të Kosovës dhe Shqipërisë. Por, edhe pas çdo takimi të viteve të shkuara.
Këtë radhë mbledhja e dy qeverive e zhvilluar nën moton “bashkë pa kufi, në një rajon pa kufij”, kishte disa specifika, që e bëjnë atë të dallojë nga të tjerat. Ajo mbahej vetëm pak javë pas firmosjes së marrëveshjes Kosovë- Serbi në Zyrën Ovale të Shtëpisë së Bardhë në prani të Presidentit të SHBA. Ndërkohë që Donald Trump, i shkroi një letër personale Kryeministrit të Shqipërisë, ku krahas vlerësimeve flitej edhe për çështje shumë të rëndësishme të politikës sonë të jashtme.
Ndër 14 marrëveshjet e sapofirmosura, veçohen tri projektet e një rëndësie strategjike për të ardhmen e përbashkët të shqiptarëve në rajon:
E para, që e shndërron Portin e Durrësit, “de facto” në të Kosovës.
E dyta, lidhet me fillimin e studimit të fizibilitetit për projektin hekurudhor që do të lidhi Durrësin me Prishtinë dhe koridorin digjital përmes një rrjeti të sigurtë 5 G në çdo aspekt.
E treta, Hidrocentrali i Skavicës, një projekt i nje rëndësie historike që pritet të ridimensionojë tërësisht tregun e të rrisi pavarësinë dhe fuqinë energjitike të të dyja vendeve tona, që do ndërtohet me financim nga SHBA.
Kjo qasje e çon në dimensione të reja, të panjohura më parë nivelin e bashkëpunimit, integrimit dhe bashkimit të pandalshëm të tregjeve të Shqipërisë me Kosovën, duke shfrytëzuar maksimalisht katër liritë e Bashkimit Europian: Liria e lëvizjes së njerëzve, mallrave, shërbimeve dhe kapitalit. Kjo iniciativë që buron nga Procesi i Berlinit, njihet ndryshe edhe si Shengeni Rajonal, apo “Minishengeni Ballkanik”.
Avancimi i pandalshëm i projekteve të mëdha të zhvillimit mes dy vendeve tona, është edhe shkaku kryesor i tërbimit të liderëve tanë opozitarë, pas takimit të fundit të të dyja qeverive tona. Deri dje ambjenti shqiptar, për nevojat e lojërave të brendshme të politikës së ditës, u helmua nga propaganda opozitare përmes teorive konspirative, fake news-eve, ligësia dhe shpifjet e paskrupullta. Deri tek akuzat me “tradhëtarë”, “shërbëtorë të Beogradit” e ato me shitje trojesh, ndryshime kufijsh, shitje deti…
Tani që marrëveshjet e bashkëpunimit po avancojnë dhe kanë nisur që të bëhen të prekshme për qytetarët, për biznesin, për krahun e punës, tregjet dhe zhvillimin social-ekonomik të të dyja vendeve tona, atëherë çdo ditë e më tepër po bie edhe maska e gogolit. Po kuptohet bashkë me të, edhe megamashtrimi opozitar për ca vota më tepër, në përpjestim më fillimin e ndryshimeve në gjithnjë e më shumë fusha të hapësirës sonë të përbashkët pa kufi.
Koha është aleati më i madh i progresit, sikundër edhe armiku më i madh i atyre që janë kundër rënies së kufirit dhe bashkimit të Shqipërisë me Kosovën. Jo të gjithë ata që janë rreshtuar në anën e kundërt të barrikadës, janë armiq të çështjes shqiptare në Ballkan, apo tradhëtarët e vërtetë. Thjeshtë janë ata që e kanë vendosur hallin e tyre personal dhe të partive që përfaqësojnë, mbi Shqipërinë dhe Kosovën.
