Shada Islam është një komentatorE me bazë në Bruksel për çështjet e BE. Ajo drejton projektin New Horizons, një kompani strategjie, analize dhe këshilluese.
Sado e vështirë është për Brukselin të pranojë, Donald Trump ka qenë i mirë për Evropën.
Sigurisht, presidenti amerikan ndryshoi marrëdhëniet transatlantike.
Por ai gjithashtu e detyroi BE-në të ndalonte së tepërmi mbështetjen tek Amerika dhe të vepronte me më shumë besim në skenën botërore.
Nëse shumica e udhëheqësve evropianë tani dëshirojnë me dëshpërim një njeri të ri në Shtëpinë e Bardhë puna me Joe Biden nuk do të rregullojë atë që e dëmton marrëdhënien brenda ditës.
Nocioni i një kthimi në ditët e lavdisë transatlantike është sigurisht bindës.
Në të kundërt, sfiduesi demokrat dhe ish-nënkryetari ka premtuar të rinovojë demokracinë dhe aleancat amerikane, të trajtojë sfidat globale dhe edhe një herë të sigurojë udhëheqjen globale amerikane.
E megjithatë, ka ende shumë gracka të mundshme që mund të vijnë bashkë me një presidencë të Biden.
Në mënyrë të veçantë, ekziston rreziku që SHBA dhe politikat e saj në vend që të inkurajojnë në mënyrë aktive, mund të pengojnë, ambiciet globale të Evropës.
Në vend të kësaj, Uashingtoni duhet të kuptojë se Evropa nuk do të jetë më partneri i vogël i Amerikës. Me mungesën e SHBA, evropianët kanë mësuar mënyrën e vështirë për të qëndruar, të paktën pjesërisht, në dy këmbët e tyre.
Në fakt, ato përpjekje nuk janë realizuar plotësisht. Përpjekjet e guximshme në bashkëpunimin e mbrojtjes në mbarë BE-në, siguria e Evropës është ende e garantuar nga NATO dhe SHBA.
Kritika e përpjekjeve të bllokut për “autonomi të hapur strategjike”, lufta institucionale mbi paketën e rimëkëmbjes dhe detajet e Marrëveshjes së Gjelbër të rëndësishme të Komisionit gjithashtu mund të justifikohen në shumë raste.
Por këto plane ambicioze janë gjithashtu shenja që blloku ngadalë por me siguri po shfaqet si një pol i pavarur i autoritetit financiar, diplomatik dhe rregullator.
Për t’i dhënë frymë të re partneritetit, SHBA dhe Evropa do të duhet të rimendojnë se çfarë marrëdhënie duhet të jetë, dhe si mund të marrë parasysh zhvendosjet në pushtet dhe gjeopolitikën që ndodhi nën udhëheqjen e Trump.
Për Uashingtonin, ky do të jetë hapi i parë: pranimi se kohët kanë ndryshuar dhe me shpejtësi, në katër vitet e fundit.
Ndërkohë, udhëheqësit e BE do të duhet të tregojnë se janë gati të bashkohen me SHBA si të barabartë.
Blloku prej 27 vendesh do të duhet të marrë përgjegjësi reale, veçanërisht për t’u marrë me lagjen e tij të trazuar. Me fjalë të tjera, nuk ka më shqetësim dhe vonesa për vendimet thelbësore të politikës së jashtme. Një vendim mbi votimin me shumicë të kualifikuar për politikën e jashtme dhe të sigurisë do të duhet të merret më shpejt sesa më vonë.
BE gjithashtu do të duhet të jetë më e qartë në përcaktimin e strategjive dhe ambicjeve të veta.
Duhet të sqarojë, për shembull, se kërkimi i evropianëve për autonomi strategjike nuk është rrezik për Amerikën; se Marrëveshja e Gjelbër nuk do të çojë në veprim proteksionist; dhe se BE dëshiron që SHBA të jenë në bord për të diskutuar reformën e tregtisë botërore.
Biden ka të ngjarë të jetë më pak konfrontues dhe më i gatshëm të dëgjojë pikëpamjen e BE-së për Kinën si një rival sistematik, konkurrent dhe partner.
Fokusi i Uashingtonit në Azi ka të ngjarë të vazhdojë të rritet, edhe pse ai në Evropë vazhdimisht bie.
Ky nuk do të jetë një zhvillim kaq i keq: Nëse Biden do të ketë sukses në ambicien e tij për të vendosur “Amerikën përsëri në krye të tryezës”, një Evropë e fortë dhe me vetëbesim me rrjetet e saj të fuqisë dhe ndikimit mund të jetë një partner i vërtetë për Amerikën.
Përkthyer dhe përshtatur nga Politico.eu/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Ç’ndodh me politikën e jashtme të SHBA nëse zgjidhet president i ri?
ANALIZA: Si do të ndikojnë zgjedhjet e SHBA-së në Europë?
