Diego Armando Maradona ndërroi jetë sot. DIOS, për Napolin dhe Argjentinën, për të gjithë botën e futbollit. Një pikë referimi, më e forta nga të gjitha, më e forta ndonjëherë, edhe për ata që, për arsye personale, e jetuan atë vetëm duke e prekur.
Kur talenti i tyre i pafund ishte thithur në një mijë vështirësi dhe rrëzime, në vazhdimësinë dhe ndërlikimin përpjekje për tu ngritur. 60 vjet në një mijë në orë, me atë të majtën kaq unike, të dashur sepse ai është larg stereotipave.
Sepse është i madh edhe atje ku askush nuk do ta kishte menduar ndonjëherë se mund të ishte. Pa një Top të Artë, sepse kur Amerikanët e Jugut luanin, ata nuk mund ta fitonin atë. Por nuk ka pasur kurrë nevojë, sepse vlerësimet ndaj tij ishin si një oqean…
Argentinos Juniors, Boca, Barcelona, Napoli dhe Argjentina. I madh në shtëpi dhe në Evropë, në fillim ai ishte një mrekulli e ekipit që mbi të gjitha i dha talent Argjentinës, pastaj te Boca “e tij”.
Më në fund në Barcelonë: në Kontinentin e Vjetër, ai arrin 22 vjeç, në Blaugrana lufton fillimisht me hepatitin dhe më pas me dëmtimin e tmerrshëm të pësuar për shkak të operacionit të shkaktuar nga përplasja me Goikoetxea. Lart e poshtë mes vështirësive, si e gjithë karriera e tij.
Në 1984, kapitulli më domethënës i karrierës së tij midis klubeve: Napoli. Përqafimi me “San Paolo” është ai i tetëdhjetë mijë njerëzve që presin një kampion. Një mijë lira: kaq kushtoi bileta. Me blutë ai përplaset me Juventusin e Platinit dhe përmbys hierarkitë: në vitin 1987 ai u jep kampionatin e parë atyre që nuk do ta kishin imagjinuar kurrë, në vitin 1990 edhe një bekim.
Pibe de Oro pushton zemrat e Napolit dhe Serisë A. Por shkon më tej, kryevepra është Kupa e Botës 1986: Maradona vë mbi supet e tij një Argjentinë ndoshta të nënvlerësuar, por vite drite larg nga mundësitë e numrit 10! i driblon në të gjithë te Anglia dhe ngjitet në qiell, i ndihmuar nga e famshmja Mano de Dios.
Asnjëherë nuk ka qenë politikisht korrekt, Maradona. Rënia, kthimi. Pastaj jashtë fushës. Në Napoli, Maradona jeton në fushë, por edhe në rrugë. Dhe problemet fillojnë: më 17 mars 1991, një kontroll anti-doping njeh pozitivitetin ndaj kokainës.
Lufta e gjatë për t’u kthyer në të qenit më i madhi nga të gjitha fillon, ai i thotë lamtumirë Italisë dhe shkon në Spanjë, te Sevilla. Ai mbetet i palëvizshëm për një vit e gjysmë, pastaj kthehet në atdheun e tij, te Newell’s Old Boys.
Në vitin 1993, pas tre vitesh mungesë, ai u kthye të veshë fanellën albiceleste të Argjentinës, të cilën e veshi në Kupën e Botës 1994. Ai nuk është më djali i fuqishëm dhe tërheqës i së kaluarës, por kjo mjafton për të shtrirë Greqinë dhe Nigerinë.
Një tjetër kontroll doping e ndalon atë, FIFA e përjashton atë nga Kupa e Botës, Argjentina eliminohet kundër Rumanisë. Pas një periudhe të fundit si lojtar te Boca Juniors, ai fillon një karrierë të re, jo më pak të trazuar.
Ai drejton Boca-n e tij, del në TV, bëhet trajneri i Argjentinës. Si trajner ai provon disa herë: ai provon herën e parë në shtëpi, me klube të vogla. Më pas drejton Al Wass, Fujairah, Dorados dhe Gimnasia La Plata.
Afrimi i lavdisë së një futbollisti do të ishte e pamundur. Dhe mbase edhe e padobishme: ne do ta kujtojmë kështu, një driblim “gjarpërues” dhe një goditje të lirë dypalëshe në zonë. I pandalshëm në terren, revolucionar jashtë. Shpesh jashtë linjës, disa herë në paqe. Një ikonë, për të gjithë.
Ai që nuk ka nevojë të lartësohet. Jeta e tij ishte një garë e shfrenuar, aq e mrekullueshme sa pak të tjera. Dhe fakti që e gjithë bota vajton për të i thotë të gjitha: t’ia thuash atyre që e jetuan dhe atyre që nuk mund ta bënin është e pamundur. Për shkak se Maradona ishte shumë, ndoshta shumë, sigurisht shumë më tepër sesa fjalët mund të thonë!!!
