“A nuk do të ishte më e thjeshtë për qeverinë të shpërndajë njerëzit dhe të zgjedhë një tjetër? ” Linja e Bertolt Brecht shpesh citohet pas shqetësimeve të dyshimta në procesin demokratik – të tilla si imponimi i administratës së kursimit të Mario Monti në Itali në 2011, ose shkatërrimi i aspiratave të Syriza në Greqi në 2015.
Dhe akoma, emërimi Mario Draghi nga lart-poshtë si Itali kryeministri i ri tregon një histori tjetër, ajo që shihet si një përrallë paralajmëruese për pjesën tjetër të Evropës.
Një sondazh i fundit tregon se 85% e italianëve miratojnë ish-shefin e Bankës Qendrore Evropiane. Ky është një rezultat mahnitës për një vend ku mbështetja e kombinuar për partitë populiste përfaqësonte një shumicë absolute në zgjedhjet e fundit.
Si mund të shpjegohet një kontradiktë e tillë e qartë?
Ekstremizmi i partive kryesore italiane është shprehja e një gjendje shpirtërore të dëshpërimit që spiralet dhe kthehet në të gjitha drejtimet, rastësisht dhe të paparashikueshme.
Ai dëshpërim tani është kthyer kundër vetë klasës politike.
Gjatë tre viteve të fundit, italianët kanë qenë dëshmitarë të të gjithë spektrit politik në qeveri. Rezultati ka qenë dy kriza politike dhe periudha të pafund luftimesh ndërsa pandemia tërbohet dhe ekonomia bie.
Misioni kryesor i pazgjedhur i Draghi do të jetë vendosja e politikës, dhe jo vetëm e ekonomisë, në rrugën e duhur.
Draghi rezervoi kartën teknokratike për ministritë ekonomike. Një ekip i “djemve Draghi” – sepse ata janë të gjithë djem – do të drejtojë investimin e mbi 200 miliardë eurove në grante të BE-së. Këtu ka pak risi.
Jo vizionarë, madje as ekonomistë me ide të guximshme. Por kjo duket se nuk ka rëndësi, pasi italianët nuk aspirojnë më për asgjë radikale.
Draghi duket se po i përgjigjet një dëshire të kahershme kombëtare për t’u bërë një vend “normal”.
Pse nuk mundemi, pyesin italianët, të jemi si Franca apo Spanja? Pse nuk mund të kemi politikanë kompetentë në vend të një cirku të pafund?
E megjithatë, këtu qëndron rreziku.
Në fillim të kësaj pandemie globale ishte e zakonshme të dëgjonim komentues që paralajmëronin për marrëzinë e kthimit në normalitet pas Covid. Problemi normal ishte. Atëherë, cili është normalja për të cilën aspiron Italia tani?
Spektakli në pjesën më të madhe të Evropës është ai i rënies së lëvizjes së ngadaltë, ku biznesi si zakonisht kryeson mbi rritjen e pabarazisë, degradimin demokratik dhe mjedisor dhe një humbje dramatike të çdo kontrolli mbi sfidat e shekullit 21.
Për një prapambetje ekonomike dhe sociale siç është Italia, anëtarësimi në paketën kryesore evropiane mund të duket më mirë se asgjë. Ky ulje e ambicies politike, gjithashtu, është i qartë në Itali, por e nënkuptuar në të gjithë kontinentin.
Evropa duhet ta shikojë Italinë si një pasqyrë konkave; tregon një përfaqësim më të madh teatral, por pak të shtrembëruar, të vetvetes.
Jini të kujdesshëm me brohoritjet dhe shakatë, sepse historia e Italisë është gjithashtu e juaja.
Një kohë e jashtëzakonshme si kjo kërkon qeveri që aspirojnë të mos largohen nga bota, si shpirti i torturuar i Baudelaire, ose thjesht për të administruar rënie relative në mënyrë efikase, por për të përmbysur një sistem të falimentuar.
Dhe rreziku i një reagimi të ri nacionalist është real. Por ai ende ka një mundësi për ta kthyer këtë në diçka që i hap rrugën ambicies dhe vizionit që kontinentit tonë i duhen kaq shumë.
Lorenzo Marsili është një shkrimtar dhe filozof, themelues i Alternativave Evropiane dhe autor i Qytetarëve të Askund: Si mund të shpëtohet Evropa nga vetvetja
Përkthyer dhe përshtatur nga The Guardian/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Trekëndëshi i Fuqisë’ së Draghit
Çfarë mund t’i japë kryeministri i ri Italisë?
