Në fund të dhjetorit, Ursula von der Leyen e qeshur u shfaq para kamerave për të përshëndetur fillimin e programit të vaksinimit të BE.
Presidenti i Komisionit Evropian mburrej se nga Sofja në Helsinki, evropianët po merrnin ilaçe të blera kolektivisht dhe më pas ndaheshin nga komisioni.
Ishte, sipas saj, “një moment prekës i unitetit dhe një histori suksesi evropian”.
Një muaj më vonë, buzëqeshjet janë zhdukur.
BE-ja ka vaksinuar një pjesë më të vogël të njerëzve të saj sesa ka bërë Amerika, Britania ose Izraeli.
Problemet e furnizimit u goditën kur AstraZeneca, një firmë anglo-suedeze e ilaçeve, paralajmëroi se do të siguronte më pak se gjysmën e dozave prej 80 milion që kishte premtuar Në tremujorin e parë të vitit.
Një moment prekës është bërë një moment i rrëmujshëm dhe loja e fajit ka filluar. Ku qëndron përgjegjësia?
Filloni meVon der Leyen: komisioni.
U deshën muaj për të nënshkruar kontrata për vaksinat covid-19, diçka që mund të ishte bërë në javë.
Mosmarrëveshja me AstraZeneca u trajtua keq. Von der Leyen kërkoi kontrolle të eksportit për çdo vaksinë që dilte nga BE. Ky kërcënim i një bllokade çoi në shqetësime nga Tokio në Otava. Një plan për të bllokuar eksportet në Irlandën e Veriut duke përdorur një mekanizëm në marrëveshjen e Brexit u zbulua shpejt.
Për t’i kapërcyer të gjitha, ndërsa përpiqej të kërkonte falje për gabimet në konfliktin e Irlandës së Veriut midis protestantëve dhe katolikëve, zëdhënësi i komisionit shqiptoi një gafë të klasit botëror: “Vetëm papa është i pagabueshëm”.
Por askush nuk i detyroi qeveritë kombëtare të vinin komisionin në krye.
Ligjërisht, përgjegjësia për kujdesin shëndetësor të qytetarëve të kontinentit, u lihet qeverive kombëtare.
Në vend që të merren me politikat e ndërlikuara të disa vendeve të BE-së që blejnë më shumë vaksina sesa të tjerët, qeveritë ia kanë dhënë punën komisionit.
Trajtimi i Von der Leyen i krizës sjell në qendër të vëmendjes udhëheqësit kombëtarë që i dhanë asaj vendin e punës në radhë të parë.
Zgjedhja e presidentit të Komisionit Evropian nuk është një proces meritokratik.
Kur bëhet fjalë për t’u ankuar në lidhje me menaxhimin e BE, rrugët janë të kufizuara.
Një qeveri tipike ka partitë e opozitës që presin , duke shpjeguar me zë të lartë pse është keq dhe pse do të bënin shumë më mirë.
Në Bruksel, nuk ka një konkurs të tillë publik politik.
Dhe kështu, ankesat në lidhje me programin e vaksinimit janë anashkaluar.
Në vend që t’u kërkojë falje votuesve për faktin se pensionistët evropianë janë më pak të mbrojtur sesa ata amerikanë, britanikë ose izraelitë, BE-ja i kujton atyre se gjërat mund të jenë shumë më keq.
Me sa duket, një qëllim fisnik është i mjaftueshëm për të falur ekzekutimin e gabuar.
Merkel e shprehu këtë qëndrim për shpërndarjen e vaksinave në një intervistë: “Në përgjithësi, asgjë nuk shkoi keq”. Kur bëhet fjalë për BE-në, votuesit lihen në vendin e askujt, të pasigurt se si të shprehin zemërimin e tyre, ku ta adresojnë atë apo edhe nëse duhen mërzitur fare.
Për një klub demokratik, kjo nuk është aspak e shëndetshme.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Economist/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
BE firmos me ”Moderna”-n për vaksinën anti COVID-19
“Vaksina jo vetëm për të pasurit! Do e çojmë në çdo cep të botës, për të gjithë!”
“Të përgatitemi për valën e dytë të pandemisë”
