Biden ka qenë gjithmonë i nënvlerësuar.
Si nënkryetar i Barak Obamës, edhe ndihmësit e tij ndonjëherë nuk ia hidhnin sytë.
Kur Donald Trump e etiketoi atë si “Sleepy Joe”, pseudonimi dukej se qëndronte.
Biden ndonjëherë dukej se po funksiononte shumë ngadalë. Sentimentalizmi i tij dhe stili i tij i butëkujtonin politikanët irlandezo-amerikanë të një epoke tjetër.
Biden hyri në Shtëpinë e Bardhë me pritshmëri të ulëta.
Përkrahësit e tij po luteshin që ai të ishte një udhëheqës i fortë.
Por doli që të qenurit një gjumë kishte avantazhe, veçanërisht pas presidencës kaotike të një spektakli narcisist si Trump.
Dy javë pas punës, performanca e Biden ka befasuar republikanët dhe demokratët.
Lëvizjet e tij politike kanë qenë të shpejta dhe të qëllimshme.
Çdo ditë, Shtëpia e Bardhë nis një iniciativë të re politike, emërimin presidencial ose një sërë urdhrash ekzekutivë.
Manovra më e shkathët e Biden ka qenë të injorojë Trump.
Ai nuk flet për paraardhësin e tij; ai nuk do të marrë një qëndrim nëse Trump duhet të dënohet në gjyqin e shkarkimit të Senatit.
Politikanët shpesh flasin për mesazhe – ngjarje të trilluara të tilla si “java e infrastrukturës” së Trump – por ekipi i Biden në të vërtetë krijoi një axhendë politike dhe e zbatoi atë, ditë pas dite.
Është një grup përparësish çuditërisht i thjeshtë, vaksinoni vendin; rregulloni ekonominë.
Dy njerëz duket se kanë luajtur role veçanërisht të rëndësishëm në këto dy javët e para, njëri i dukshëm, tjetri kryesisht i fshehur.
Ajo që shohim është Jen Psaki. Ajo, kur nuk di diçka që e pranon dhe nuk i trajton gazetarët me përbuzje.
Kryesuesi ka qenë shefi i shtabit të Biden, Ron Klain.
Hiperorganizimi i tij ka qenë një kujtesë se një shef i fortë i stafit është faktori i vetëm më i rëndësishëm në një presidencë të suksesshme. Kjo është veçanërisht e vërtetë me një president si Biden, i cili ka nevojë për disiplinë dhe përqendrim.
Biden nuk jep shenja se do të jetë një president i përsosur.
Por pas dy javësh, shenjat tregojnë se ai do të ecë mirë.
Dhe tani për tani, kjo është më se e mjaftueshme.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Washington Post/ konica.al